Za zasłoną nocy
ukrywam się przed dniem
te liczne spojrzenia
pośród mojej samotności

Tak wiele kłamstw zdołało
zniszczyć moje sumienie
Wszystko co wyśnione
stało się nierealnym marzeniem

Przyjacielu…
Zwykłam tęsknić
poświęcając Ci każdy wers

W podróży bez końca,
bez Twoich ramion
i czułych dłoni

Moje serce bije gwałtownie
z otwartymi ranami,
byś nie ujrzał słabości

za szklanymi oczami

Z letnim wiatrem,
poruszając się leniwie
przemierzam miejsca w których
nigdy nie chciałam być

Nie zadając pytań
Nie odpowiadając
Bez smutku
Bez radości
Podpalam wszystkie mosty

Nie ma ziemi,
którą nazwałabym domem
I nie ma ramion
co ukryłyby wstyd

Pozostawiając jedynie popiół,
odchodzę,
wraz z letnim wiatrem
z miejsc w których nigdy
nie było miłości

Na przekór dniom,
przechadzam się nocą
I nigdy nie czuje się bardziej samotna
Jak wtedy, gdy wschodzi słońce

Zjadając piękne kłamstwa,
w pośpiechu
lub ciągłym zmęczeniu.
Chcąc dobrze,
zawsze robię źle

Widzisz, jestem zakurzona
i trochę zapomniana
Ale moja samotność i ja
lubimy piękne kłamstwa.

Pośród zmokniętych ulic,
Czekam cierpliwie,
Niczym znużone słońce,
które gaśnie powoli

Ptaki wzniosły się wysoko,
Tak wolne i nieświadome,
Moje dziecięce marzenia
powędrowały razem z nimi

Czy to Ty?
Jesteś tym, którego
muszę zapomnieć?
Czy tym, którego
będę chciała zapamiętać?

Nie ofiaruje Ci wybaczenia,
ani łez,
Wkrótce przeminiesz ukochany,
a wraz z Tobą
wszystkie złamane obietnice

Słyszałam historię,
o nocy bezustannie walczącej z dniem
i o morzu, które pośród przypływów
odnalazło swojego żeglarza

Teraz wieczory są chłodne,
a moje opowiastki ubogie,
ciepłym kocem okryłam
wszystkie dobre słowa

A co jeśli jestem czasem, [...]

Kiedy wyjdziesz,
na przeciw,
Z tłumionego krzyku,
Z nieotartych łez,
Zupełnie nieproszony,
Kiedy już nie będę Cię szukać,
Kiedy już nie będę Cię potrzebować
A Ty staniesz przede mną
By trzymać moją dłoń,
By poskładać mnie w całość
Proszę,
Nie pozwól mi uciec,
Nie pozwól mi zwątpić,
Że przecież warto mnie kochać

Tułam się bez celu,
Zmęczona dotykiem cudzych rąk,
Cienie widnieją nie tylko
pod moimi oczami
Nie ma miejsca do którego
mogłabym wrócić

Strata ciążąca w mojej piersi,
Porastam chwastami ukochany,
I przechylam kieliszek,
aż pocałunki przestaną być bolesne

Teraz będę Twoja i niczyja,
Zagubiona w czasie,
Nic nie mogę Ci zaoferować,
Moje dłonie są puste.
Lecz oczy...

Tak czułe.

Przybliż się kochanie,
Podejdź bliżej,
Świat jest okrutny,
A Ty jesteś taka mała

Co cię trapi?
Nieważne,
otrę Twoje łzy
Możesz się rozpadać,
Możesz łkać mi w ramię
I jeśli chcesz krzyczeć
Będę krzyczał razem z Tobą

Chce łapać Twoją dłoń,
Chce być w Tobie,
Unosić się i opadać
Chce chłonąc całą Ciebie,
Chce być zazdrosny,
Chce być obłąkany

I spijam Cię do dna,
Jesteś jak najsłodsza trucizna
I niech nazywają mnie szaleńcem,
Lecz szaleństwem jesteś Ty

Przemierzam puste ulice,
W mieście duchów,
Gdzie ból wdychany jest wraz
z zatrutym powietrzem.

I czuje lekki żal,
Jak długo jestem w stanie iść?
Powoli pochłania mnie nicość,
A moje oczy pozostają puste.

Nie ujrzysz w nich siebie. [...]

Dlaczego nie powiesz mi prawdy?
Dziewczyno o oczach koloru burzy,
w których bezustannie szaleje huragan.
Mówię: zostanę jeśli zechcesz.
Lecz ona nie chce obietnic.
A teraz jej uśmiech jest
cierpkim wspomnieniem.

O wschodzie słońca,
Twoja sylwetka zniknęła we mgle.
Tam pocałowałem Cię ostatni raz.
Co mi zrobiłaś?

I mam nadzieję, że Twoją twarz
zamaże czas.
Dziewczyno z maską bezwzględności,
Czy to w porządku jeśli wciąż,
mam Cię w sobie?

Tam gdzie moje pragnienia
szeleszczą dźwięcznie,
pośród rozszarpujących mnie snów.
Tam gdzie jest już za późno by dokonać wyboru,
a cisza zdaję się być tak odległa.

Idę.

Przy każdym wypowiedzianym
kłamstwie, moje usta krwawią.
I może pewnego dnia się obudzę
I spojrzę Ci w oczy,
Nim pęknę niczym szkło,
Zwrócę Ci wolność

Moje serce, moje kruche serce, nie potrafię powiedzieć żegnaj. Czy nie naiwny byłem oddając się w jej ręce?

Przywoływałaś mnie zachęcająco,
A czystość Twa błyszczała mocno,
Lecz oczy pochłonięte były mgłą

Tu gdzie błękit zamienia się w czerń,
Pragnę byś ponownie
wyśpiewała pieśń

Dźwięk obietnic i szczęścia,
Niosący mą rozpacz w dal,
Miłość ukrytą we łzach

Miłość ma? Okrutna Ty,
Nigdy nie przeminiesz,
Pośród szalejących fal,
Pogrążysz mnie...

Kolejny raz.

Ona...
Przejrzystym strumieniem była,
delikatnym powiewem wiatru,
niezniszczalną skałą.
Jedyną prawdą w tym całym kłamstwie.
Cichy trzask.
Złamana, moja miłości...
zostałaś złamana.
Jak gałąź,
na pół, na pół.
I kto Cię teraz zechcę?
Miłości, kto Cię taką zechcę ?
Bolesną?

Chciałabym być prawdą,
taką w którą mógłbyś uwierzyć,
lecz w moich oczach
ukryta jest rzeka kłamstw

I mogłabym być ciemnością,
która przytuli Cię samotnej nocy,
jednak Twoje serce rwie się
ku wchodzącemu słońcu

Swoje życie dzielisz z
cieniami przeszłości,
więc dlaczego nie chcesz
dzielić go również ze mną?

I cały ten czas zasypiam niespokojna,
przez wszystko co umiera dookoła mnie,
Stałam się tak zmęczona,
zbyt wyblakła byś mógł mnie zauważyć

Teraz jestem tylko niewyraźnym tłem
w Twojej pamięci, małą szarą plamką

Bez znaczenia.

Kochany chłopcze,
Czy to nie świat uczynił Cię samotnym?
Czy nie uczynił Cię zrezygnowanym?
Twoje oczy są zmęczone,
Pozwól więc, że zabiorę to co trudne

Jeżeli pójdziesz ze mną, pokażę Ci jak piękna jest noc,
W płatkach śniegu
ukryjemy nasze sekrety,
Mogę sprawić, że uwierzysz.
[...]