Jestem słowami,
przygniatającymi Twoje usta,
Myślami,
co o zmroku nie pozwalają Ci spać
Bólem,
który doprowadza Cię do łez,
Ciszą,
milczącą i niemą
Każdym pragnieniem
zrodzonym z tęsknoty
Wszystkim tym,
czego nie byłeś w stanie mi dać

Miłość w moich oczach
aż nazbyt obojętna,
a jednak,
cicho,
niczym udręka,
kąsa mnie

Szepcze i szepcze
By Cię kochać.

Boli mnie myśl
tęsknotą przepełniona,
że lgnę do ramion

co mnie łamią

Świat mi obcy
i cudzy

A jednocześnie,
tak dobrze znany

W każdym geście,
ktoś swe maskuje rany

Nie można miłości prosić o wieczność,
ani złamanego serca, by biło nieustannie.

Szczęście jest chwilą,
przemijającym wspomnieniem,
niczym ledwie zauważalny błysk
w naszych smutnych oczach

Nie pozwol mi czuć,
Łudzić się,
Nie pozwól marzyć o szczęściu,
Ukrytym w Twoich oczach,
Nie pozwól bać się,
O uśmiech,
Tak pełen tęsknoty,

Nie mogę znaczyć więcej,
Niewiele jest mnie samej we mnie

Słabnę, wobec słów
co oplatają mnie czule
I dłoni
co ze zrozumieniem

ocierają łzy.

Nie pamiętam ludzi,
którzy odeszli,
W przeciągu,
Niewypowiedzianych słów,
Zostawiłam ich,
w miejscu gdzie
wspomnienia stale blakną

By nie przeszkadzali.

Wybudzając się powoli,
Czując lekki dreszcz,
spadam.
Pośród porozrzucanych kartek
i tak wielu słów.
Patrzysz na mnie,
kiedy moja klatka unosi się ciężko,
z każdym kolejnym oddechem,
pragnę Ciebie bardziej.
Dzisiaj moje serce
bije równomiernie.
Spokojnym tępem.
Moje poranki są Twoje.
Jutro znów tutaj będziesz.
Zapewne zostaniesz
I będzie nam tu dobrze.

Tkliwie mnie otul,
słowami.
I noce mi skradnij,

tak dla odmiany.

Poezję lubię
i zapach jesieni
i oprawione w grubą skórę słowa

co bolą

Empatia ludzi kończy się tam gdzie zaczyna doskwierać Ci coś co nie jest innym na rękę.

Świat nie skończył się
na Twoich oczach,
ani nie zaczął,
A iskry wygasły,
Wraz z tęsknotą,
Pożegnałam Cię już,

Tysiące razy