Gdybym zdołała ukryć się w czasie,
ukryć przed Tobą
i przed samą sobą.
Czy wtedy moje wybory,
one, zastygłyby w milczeniu?

Najgorsze dla kobiety jest to, gdy mężczyzna chce jej ciała tylko po to by rozerwać jej dusze.

Balansująca na lini czasu,
wiecznie ukryta w cieniu.
Bezkresna.
Olbrzymia.
Przeszywająca.
Odbierajaca oddech.

Pustka.

Wziąłeś mnie pod swoje skrzydła,
nie zważając na to jak często je łamie.

Dzień słoneczny,
ja pochmurna,
burze mam w sercu
i deszcz w oczach.

W letnie noce bardzo lubiłam siadać nad rzeką i słuchać jak woda przepływa obok mnie. Obok innych ludzi. Zupełnie obojętna, znieczulona. Nic nie było w stanie jej zatrzymać. Mogłam jedynie podziwiać pokaz tej siły. Żywiołowa. Była jak czas… nigdy nie zawracała.
Kiedy to poranne słońce ją rozgrzewało stawała się taka ciepła… zachęcająca. Jednak gdy ponownie zapadał zmrok i temperatura spadała na powrót robiła się… zimna. Delikatna, szumiąca, dająca ukojenie.
Byłam dla Ciebie wiesz? Byłam jak ta rzeka. Tylko Tobie pozwalałam się zanurzyć. Teraz może to zrobić każdy, każdy z jednym wyjątkiem…
Ciebie.

Jestem tylko wspomnieniem dziewczyny,
którą znałam kiedyś bardzo dobrze.
Jestem tylko niewyraźnym odłamkiem przeszłości,
w której kiedyś gościła miłość.
Przemierzam puste ulice,
a cisza podąża za mną,
pozwalam jej na to,
ponieważ, jako jedyna,
zdecydowała się
pozostać ze mną.

Szukałam tego wszędzie, a później czekałam, aż samo mnie dopadnie.
Ale nic się nie wydarzyło. Nic.
Teraz, ja, chce zapomnieć. Zapomnieć na zawsze.
Nawet jeśli kochałam kiedyś jakąś osobę,
po prostu nie chcę już tego pamiętać.

Prawdziwym pamiętnikiem pisanym przez życie jest nasza pamięć.

I może umiałabym go pokochać,
gdybym miała czym,
ale nie mam.

Najobficiej krwawia rany zadane przez tych, ktorych kochalismy najmocniej.

I podarowała mu uśmiech ciepły,
w ciepły jesienny wieczór,
a uśmiech ten, rozjaśnił dusze jego,
bardziej niż gwiazdy rozświetlały nocne niebo.

Czas - jest jak strumień wody,
bezustannie płynie do przodu,
nie zatrzymuje się
i nie zawraca.