Przetrwamy to
bo razem
bo warto
bo co nas nie złamie
doda mocy

bo gdy grom z jasnego nieba
my na niego z odsieczą

choćby szalało tornado
my trzymamy się za ręce
nasze serca
naczynie połączone

Przetrwamy to
bo nawet w zamęcie
da się iść we właściwym kierunku
choćby mówili inaczej

Przetrwamy
bo razem
znaczy dzielić świat na dwa
i już nigdy
nie czuć lęku

Monika Parda

odbuduj moje Niebo
na nowo zapal
potłuczone gwiazdy moich marzeń

betonowe ściany
ożyw
opowieściami o lądach
które są wciąż do zdobycia

w drewnianych skrzynkach na parapecie
posadź
zamiast kwiatów
Wiarę
pnącą się ku światłu
podobno to gatunek
zagrożony wyginięciem

szepcz mi bajki na dobranoc
ale tylko te
które ziścić się mogą

czekaj
pomimo wszystko
tuż za rogiem
na zakręcie
w środku burzy

i ucz mnie
jak odkrywać
słoneczne strony życia

a w moje drżące
zalęknione dłonie
włóż
małe skrawki Nadziei
która zasnęła na zimnym bruku
może ciepło mej duszy
przywróci
roziskrzoną zieleń jej oczu

Czas zawieszony pomiędzy
złożono w Twoje ludzkie
zagubione dłonie
Zatrzymaj się. Jesteś tu i teraz. Jesteś tu po coś.
Teraz jest czas by otwierać skarbnicę życia wciąż szerzej tworząc własną legendę splecioną z marzeń i Wiary. Innego czasu już nie będzie.
Jesteś częścią natury. Natura jest Tobą. Bóg zasnął spokojny w Twoich oczach.
To w Tobie, jeśli tylko tego zapragniesz, może rozpościerać się bezkres zielonych polan.
To w Tobie mogą wyrastać ostre szczyty gór opowiadające melodie o wolności.
To w Tobie mogą śpiewać ptaki z pobliskich drzew, a krople rosy odbijać pokój duszy.
To od Ciebie zależy, czy w zgiełku istnienia usłyszysz szepty z wnętrza drzew.

Nie stawiaj zatem murów,
ale buduj nieskończone mosty
ku prawdzie, ku ludziom, ku niebu.
Nie depcz, nie wyrywaj, nie rań
ale idź w Nadzieję
z odwagą
Nie dziel niczego
poza dobrem, które zawsze powraca

bądź Kimś
pozostając Sobą

Małe kałuże odbijające lustro Nieba
rozczochrane myśli dzieci
z soczystą trawą we włosach
zwiedzanie życia
powoli
bez pośpiechu
jakby świat był wciąż niedokończony

Wciąż szukamy konwalii
wiecznych uniesień i siły
prezentów od Aniołów Niekończących Się Wiosen
chcemy zatrzymać czas
cofnąć kroki
fruniemy za tym
co się nie odstanie

A po drugiej strony duszy
samotne perły łez
wypełnione księżycem
niespełnione

Boimy się przeminąć
bez ciepłego śladu
muśnięcia palców
że nie zostanie po nas żadna gwiazda

A Najwyższy Czas
pokochać Kwiaciarkę Codzienności
rozsypującą płatki
małych błogosławieństw
obudzić słoneczniki na parapecie
z zastygłych tęsknot i wypalonych pragnień

Oto cała alchemia szczęścia
tajemna