Jakuss

Łzy we krwi brodziły,
Gdy smutek zbierał swe żniwo.
Myśli znów powróciły,
Pękło serc ludzkich spoiwo.

Ucieka w słów niespójności,
Ucieka przed utraconym,
Żądny nie ma litości,
Chce czuć się niezwyciężonym.

I w rękach spoczywa bezsilnie,
Traci śmiertelnego ducha,
Szuka ratunku niewinnie,
Ona - niezbędna, lecz krucha.

I nie łapie już oddechu,
Oczu też nie otwiera...
Zabiłeś nadzieję człowieku!
A ta ostatnia umiera.

Doceńmy słowa, zanim te znikną,
I spojrzenia ludzkie, choć czasem puste.
Doceńmy wspomnienia co w myślach nikną,
I dłonie nasze od skazy czyste.

Każdą sekundę w jej chwili istnienia,
A także gdy istnieć przestanie,
Doceńmy to co od lat się nie zmienia,
Nim wspomnieniem się stanie.

Kochajmy wolność, wierność i honor,
Póki są nasze, nieodebrane.
Kochajmy ludzi, póki są obok,
I nim zabiorą nam ich w nieznane...

Kochajmy naszą chwilę,
Doceńmy ten czas, dopóki płynie,
Walczmy o to, co w sercach naszych bije,
I o tę chwilę pokoju...

Bo wkrótce ona minie.

Niebo zapali się czerwienią,
Świat zaśmieje się ten ostatni już raz,
A my spojrzymy na siebie z nadzieją,
Bez strachu, czy dogoni nas czas.

I z pewnością łzy popłyną,
Gdy śmierć kolejno dotknie każdego z nas,
Lecz my - przepełnieni dumą i nieznaną siłą,
Trwać będziemy bez strachu, czy dogoni nas czas.

A z serc naszych martwych, zapomnianych,
Wyrośnie cierpiący, gęsty las,
Lecz teraz w tych sercach śmiertelnie zranionych,
Nie ma strachu, czy dogoni nas czas.

A gdy już ostatnie krople naszych dusz,
Wyleją się deszczem pod nogi światu,
Zaleją one resztę życia smutkiem niczym wody mórz,
I zaleją je też strachem przed brakiem czasu.

Zakochałem się w Jesieni -
Prosty obraz piękna.
Zobaczyłem w niej nadzieję,
Była nieco mętna...

Oczy nieba błyszcząc nocą
Mienią się radością,
I tak Jesień mieni się barwami, [...]

Podcinam skrzydła, w grudniowy mglisty poranek,
Gdzie szron otacza świat mój i ran moich znamię.
I ostrzę mą tępą nadzieję, ostrzę ją na polowanie,
By poczuć ból i chłód babrząc nią w oszronionej ranie.

Gdzie serce skute lodem, gorącą krwią się zaleje,
Tam szukać uczuć będzie ten co wyostrzył nadzieję.
I choć cnota ta trąc o głaz na nowo tępą się stanie,
Świadom będę już, w którym miejscu ciąć i które znów otworzyć znamię…

Usłyszałem melodię deszczu -
Stłumiony łomot blaszanych rynien,
I ujrzałem mrok w nieszczęściu,
Lecz nie tam, gdzie być on powinien.

Oddałem własne serce urojonej chwili,
Otwarłem drzwi nieskończonej wyobraźni.
Lecz ludzie wszelkie uczucia swe skryli,
Ku czci swej własnej, połechtanej jaźni.

Dźwięki, które krople deszczu niosą,
Skrywają wszystkie myśli me roztropne...
Gdy tylko pokryją one Twoje serce rosą,
Zrozumiesz, że nuty deszczem pisane, nie są wcale pochopne.

Zabiły dzwony,
Przeszyły serce swym tonem,
I w cztery świata strony,
Niosły dar zaklęty słowem.

I wtem zgasły gwiazdy,
Mrokiem duszę kalając,
Znikły one bezpowrotnie,
Tak po prostu - ciszą się stając.

I w mroku tym,
W którym zagubione myśli nikną,
Niknie cały świat,
I wszelkie słowa milkną.