Jak drzewa. Tak dumne, lecz wciąż zbyt zajęte.
Jak wód głębiny nieprzeniknione i niepojęte.

Jak wiatru powiew, co raz krzyczy, raz szepcze bezsilnie.
I księżyc i słońce wraz z ziemią tańczące niewinnie.

Tak marzenia:
Płoną, schną, giną i burzą się w tym co sami tworzymy...

A nam wciąż wydaje się,
że nad wszystkim tu panujemy,
że jesteśmy tu,
żyjemy.

Życie jest tego warte,
By uwierzyć w prawdę,
By nauczyć się kochać,
I pokochać naprawdę.

I dalej by poczuć ból w sercu,
Nie raz, lecz w chwilach wielu.
By później chcąc poczuć cokolwiek,
Poznać się w cierpieniu.

Życie warte jest tego,
By zamknąć wilgotne od łez oczy.
I w końcu by puścić je wolno,
Od teraz niech samo się toczy.

Nie zatrzymasz czasu. Chwili nie uchwycisz.
W niepamięci ciszy, własnych krzyków nie uciszysz.

Nie odwrócisz biegu zdarzeń, nie powstrzymasz przeznaczenia.
Nie ma takiej mocy w świecie i też nie ma to znaczenia.

Nie podniesiesz dumnie czoła w swej słabości skrytej.
Nie ujawnisz też natury pozorem zakrytej.

Łzy we krwi brodziły,
Gdy smutek zbierał swe żniwo.
Myśli znów powróciły,
Pękło serc ludzkich spoiwo.

Ucieka w słów niespójności,
Ucieka przed utraconym,
Żądny nie ma litości,
Chce czuć się niezwyciężonym.

I w rękach spoczywa bezsilnie,
Traci śmiertelnego ducha,
Szuka ratunku niewinnie,
Ona - niezbędna, lecz krucha.

I nie łapie już oddechu,
Oczu też nie otwiera...
Zabiłeś nadzieję człowieku!
A ta ostatnia umiera.

Doceńmy słowa, zanim te znikną,
I spojrzenia ludzkie, choć czasem puste.
Doceńmy wspomnienia co w myślach nikną,
I dłonie nasze od skazy czyste.

Każdą sekundę w jej chwili istnienia,
A także gdy istnieć przestanie,
Doceńmy to co od lat się nie zmienia,
Nim wspomnieniem się stanie.

Kochajmy wolność, wierność i honor,
Póki są nasze, nieodebrane.
Kochajmy ludzi, póki są obok,
I nim zabiorą nam ich w nieznane...

Kochajmy naszą chwilę,
Doceńmy ten czas, dopóki płynie,
Walczmy o to, co w sercach naszych bije,
I o tę chwilę pokoju...

Bo wkrótce ona minie.

Niebo zapali się czerwienią,
Świat zaśmieje się ten ostatni już raz,
A my spojrzymy na siebie z nadzieją,
Bez strachu, czy dogoni nas czas.

I z pewnością łzy popłyną,
Gdy śmierć kolejno dotknie każdego z nas,
Lecz my - przepełnieni dumą i nieznaną siłą,
Trwać będziemy bez strachu, czy dogoni nas czas.

A z serc naszych martwych, zapomnianych,
Wyrośnie cierpiący, gęsty las,
Lecz teraz w tych sercach śmiertelnie zranionych,
Nie ma strachu, czy dogoni nas czas.

A gdy już ostatnie krople naszych dusz,
Wyleją się deszczem pod nogi światu,
Zaleją one resztę życia smutkiem niczym wody mórz,
I zaleją je też strachem przed brakiem czasu.

Zakochałem się w Jesieni -
Prosty obraz piękna.
Zobaczyłem w niej nadzieję,
Była nieco mętna...

Oczy nieba błyszcząc nocą
Mienią się radością,
I tak Jesień mieni się barwami,
Jakby dzieląc się miłością.

Lecz jak księżyc za chmurami, [...]