Jakuss

Podcinam skrzydła, w grudniowy mglisty poranek,
Gdzie szron otacza świat mój i ran moich znamię.
I ostrzę mą tępą nadzieję, ostrzę ją na polowanie,
By poczuć ból i chłód babrząc nią w oszronionej ranie.

Gdzie serce skute lodem, gorącą krwią się zaleje,
Tam szukać uczuć będzie ten co wyostrzył nadzieję.
I choć cnota ta trąc o głaz na nowo tępą się stanie,
Świadom będę już, w którym miejscu ciąć i które znów otworzyć znamię…

Usłyszałem melodię deszczu -
Stłumiony łomot blaszanych rynien,
I ujrzałem mrok w nieszczęściu,
Lecz nie tam, gdzie być on powinien.

Oddałem własne serce urojonej chwili,
Otwarłem drzwi nieskończonej wyobraźni.
Lecz ludzie wszelkie uczucia swe skryli,
Ku czci swej własnej, połechtanej jaźni.

Dźwięki, które krople deszczu niosą,
Skrywają wszystkie myśli me roztropne...
Gdy tylko pokryją one Twoje serce rosą,
Zrozumiesz, że nuty deszczem pisane, nie są wcale pochopne.

Zabiły dzwony,
Przeszyły serce swym tonem,
I w cztery świata strony,
Niosły dar zaklęty słowem.

I wtem zgasły gwiazdy,
Mrokiem duszę kalając,
Znikły one bezpowrotnie,
Tak po prostu - ciszą się stając.

I w mroku tym,
W którym zagubione myśli nikną,
Niknie cały świat,
I wszelkie słowa milkną.

Ile ma przeminąć światów?
Ile słońc wygasnąć?
Ile minut ma przepłynąć?
Nim zrozumiesz jasno...

Ile chwil wartych uwagi?
Ile zdarzeń czy wypadków?
Ile wymian naszych spojrzeń?
Serc naszych upadków?

Ile jeszcze słów popłynie?
Ile myśli przemilczymy?
Ile popełnimy błędów?
Uczuć swych stłumimy?

Ile łez wytartych w rękaw?
Ile bólu i cierpienia?
Ile czasu nim zrozumiesz...
Tęsknię, gdy Cię przy mnie nie ma.

Słyszę w głowie coś,
Co śpiewa dobrze znaną mi piosenkę.
To Twój delikatny głos,
Tak piękny, który skradł me serce.

Ze wszystkich marzeń wybrałem jedno,
Z każdego snu wyrwane wspomnienie...
I idę z myślą od lat tak mi wierną,
Gdzie głównym sensem jest zapomnienie.

Ogień spogląda wprost w moje oczy,
Pali nieśmiertelne sumienie.
Burza emocji do serca wkroczy,
Zostawiając spustoszenie...

Wołasz mnie matko przedziwną pieśnią,
Już nie mam siły biec w Twe ramiona.
Pomóż mi matko przejść przez to piekło,
Noszę w swym sercu burzy znamiona.

Z rozdartego serca wylewają się słowa,
A zagubiony umysł szuka myśli,
Tu czasu donośny głos uporczywie woła,
Gdzie niepokonany traci swe zmysły.

I po tej drugiej stronie...

Której oczami pochopności nikt nie zobaczy,
A której boją się dostrzec rozsądni,
Znajduje się to, co wciąż wiele dla nas znaczy,
I czegośmy wszyscy tak bardzo głodni.