Jakuss

Zabiły dzwony,
Przeszyły serce swym tonem,
I w cztery świata strony,
Niosły dar zaklęty słowem.

I wtem zgasły gwiazdy,
Mrokiem duszę kalając,
Znikły one bezpowrotnie,
Tak po prostu - ciszą się stając.

I w mroku tym,
W którym zagubione myśli nikną,
Niknie cały świat,
I wszelkie słowa milkną.

Ile ma przeminąć światów?
Ile słońc wygasnąć?
Ile minut ma przepłynąć?
Nim zrozumiesz jasno...

Ile chwil wartych uwagi?
Ile zdarzeń czy wypadków?
Ile wymian naszych spojrzeń?
Serc naszych upadków?

Ile jeszcze słów popłynie?
Ile myśli przemilczymy?
Ile popełnimy błędów?
Uczuć swych stłumimy?

Ile łez wytartych w rękaw?
Ile bólu i cierpienia?
Ile czasu nim zrozumiesz...
Tęsknię, gdy Cię przy mnie nie ma.

Słyszę w głowie coś,
Co śpiewa dobrze znaną mi piosenkę.
To Twój delikatny głos,
Tak piękny, który skradł me serce.

Ze wszystkich marzeń wybrałem jedno,
Z każdego snu wyrwane wspomnienie...
I idę z myślą od lat tak mi wierną,
Gdzie głównym sensem jest zapomnienie.

Ogień spogląda wprost w moje oczy,
Pali nieśmiertelne sumienie.
Burza emocji do serca wkroczy,
Zostawiając spustoszenie...

Wołasz mnie matko przedziwną pieśnią,
Już nie mam siły biec w Twe ramiona.
Pomóż mi matko przejść przez to piekło,
Noszę w swym sercu burzy znamiona.

Z rozdartego serca wylewają się słowa,
A zagubiony umysł szuka myśli,
Tu czasu donośny głos uporczywie woła,
Gdzie niepokonany traci swe zmysły.

I po tej drugiej stronie...

Której oczami pochopności nikt nie zobaczy,
A której boją się dostrzec rozsądni,
Znajduje się to, co wciąż wiele dla nas znaczy,
I czegośmy wszyscy tak bardzo głodni.

Jestem litością na polu bitwy,
Odpowiedzią na wrogów modlitwy.
Jestem dziś wiatrem i chłodu tchnieniem.
Jedynym co jeszcze ma w sobie nadzieję.
I kroplą deszczu i pustym słowem,
Bytem o sercu nie skutym lodem...
Emocjom, westchnieniem, smutkiem i żalem,
Co w Twojej duszy - wiem doskonale.
Jestem Twym głosem, prawdziwym pragnieniem,
Jestem wciąż w Tobie, zwiesz mnie Sumieniem.

Są chwile i dni
Nie warte wspomnienia,
Lecz przez wpływ tych chwil
Człowiek się zmienia.

Niby serce
Staje się twardsze,
Lecz ono po prostu
Przyzwyczaja się do
Cierpienia.

I łzy też
Są jakieś rzadsze,
Bo to obraz duszy,
Którego prawie już
Nie ma...

Są chwile i dni
Nie warte wspomnienia.
Są chwile, są dni...
Nie do zastąpienia.