Spotkałem się ze śmiercią,
na łące, w połowie drogi.
Nie miała kosy i oczodołów,
nie dostałem palpitacji serca,
była piękna, jak u Malczewskiego,
z twarzą anioła, kogoś kochanego,
oczy miała spokojne, oczy samego Boga.
I gdy uklękłem żeby zamknęła moje,
jak sen wracający wcześnie o świcie
ona mi je otworzyła, i zobaczyłem życie.

Siedzę samotnie na kłodzie w lesie,
U progu wiosny, chociaż jesień mam w sercu jestem taki żałosny i tak ciemno jest tutaj.

Siedzę samotnie i prawie szlocham,
nie pachną dla mnie polne kwiaty,
bo nie kochasz mnie a ja Ciebie kocham.

Siedzę samotnie i w duszy słyszę,
Twoja miłość jest chora i brudna,
Nikt jej nie obsypie ryżem.

Siedzę samotnie w lesie z czteropakiem,
Wiedząc że nikt mnie nie zrozumie,
Bo kocham chłopaka, będąc chłopakiem.

Kim jesteś człowieku w lustrze?
przyjacielem, pracownikiem, podatnikiem,
czy tym chłopcem, który płakał do poduszki? może jesteś sumą swoich grzechów albo jakimś męczennikiem, obłudnikiem?
I kim będziesz za lat kilka? co masz jeszcze
z sobą zrobić, by zobaczyć w końcu siebie?

Dwa słowa, tak niewiele,
słowa „Jestem gejem”,
a mogą odebrać Ci godność,
ignorować Twoje zdanie,
wyśmiać zainteresowania,
zapomnieć, że jesteś czyimś synem.
Nie zapytają jak się czujesz,
nie pomyślą, że kochasz i marzysz,
że toniesz w samotności,
i że znaczysz coś więcej niż te dwa słowa.

Pozazdrościłem małemu pieskowi,
że ktoś go przytulił i pogłaskał czule,
pozazdrościłem małemu zwierzątku,
jakie to to żałosne,
i przerażająco smutne.

Mądrość i dobro,
czy można je oddzielić?
postawić w różnych kątach?
nakazać być osobno?
czy można rzec mądrości:
"Przestań czynić dobro!"
dobru zaś "nie kochaj swej mądrości"?

O pustce wiele napisać się nie da,
więc wystarczy pusta strona,
tak prosta w swym smutku,
że nawet nie zagnieciona.