JaiTy

symbole i oczekiwania
w deserowych naczyniach
w zadymionych korytarzach
świta i nic się nie zmienia

krajobrazy widziadła świata
kompozycje bez skazy
zdobywam się na pytania
znajduje odpowiedzi

krzyk rodzącej w przerażeniu
znikająca sekunda bezpowrotnie
błyski myśli w ciemnościach
sen nawet on nie jest prosty

Dlaczego ludzie wciąż piszą
O rzeczach których nie czują
Słowa których nie słyszą
W czasoprzestrzeni wirują

W przed dzień i w chwili dramatu
Iluzją własnych wyborów
Zbliżają nas do innych światów
Budzi w nich nowych potworów

Pytania bez odpowiedzi
Kochanie bez wzajemności
Ktoś nas próbuje wyprzedzić
Zbyt mali by to zrozumieć

Wciąż z przerażeniem patrzę w przyszłość
Choć wiara kształci mi sumienie
Odrzucam mity niepotrzebne
Analizuje swoje istnienie

Chcę być szczęśliwy już dzisiaj
Nie kiedyś na złotej plaży
Mnie również czas nie oszczędził
Kto mnie ów czasem obdarzył

Strach przed utratą życia
Obraca monetę w palcach
Ale kto strachem wzgardzi
Nie przetrwa tej prowokacji

Chcę marzyć zgodnie z prawdą
Nie z nurtem tego świata
Przyszłość swą znać i ją karmić
Nie zgarniać, resztek nie zmiatać

Pod niebem tęcza świateł miast
Łuny niepokornych ognisk
Cienie i smutek łzy płacz
Sny z dłońmi w kierunku modlitw

Pod niebem zbyt wiele braw
Rozbrzmiewa nadętą ciszą
W skupieniu szeleści wiatr
Nadzieję w liściach kołysząc

Noc przeobraża serca
Wypagadza nam twarze
Nie ważne stają się miejsca
Przybliża nas do marzeń

Niczym się nie wyróżniam w tłumie
Więc pewnie oprócz Stwórcy w niebie
Nikt mnie tu nie zna i nie rozumie
W zasadzie nie znam nawet sam siebie

Chcę dzisiaj uciec i zostać sam
Nad brzegiem gdy nie widać końca
Szum morskich wód i chłód od dna
W tym towarzystwie pragnę zostać

Chciałbym dryfować przez kilka dni
Pod chmur dywanem ciężkim od łez
Każdą cząsteczką ciała chcę czuć
Życie przez które przestaje biec

Z dedykacją dla Papużki

W poświacie marzeń i złudzeń blasku
W ogrodzie smutnych, samotnych lamp
Kreślę pytania dłonią na piasku
Z nadzieją w głosie odmierzam świat

Szelestem słów płoszone sny
Pod płaszczem nocy do chwili światła
Stworzyłaś nas u progu drzwi
U stóp brudnego śpiącego miasta

Ty jesteś tu ja jestem tam
I nie pamiętam jaki to śmiech
Może perlisty z wilgotnych warg
Rozjaśniał mi kolejny dzień

Miłość ma wiele imion
Więc niezależnie od wieku
Twojego wdzięku i stylu
Dobrze ją traktuj człowieku

Z Bożego punktu widzenia
Ma również wiele twarzy
Mnóstwo do powiedzenia
I niespełnionych marzeń

Wystarczy skrzydło motyla
By błysnął płomyk nadziei
Wystarczy też jedna chwila
By w popiół uczucia zmienić

Miłość nie szuka poklasku
Niezmienność Bożego słowa
To jest realny zwiastun
Jak wierność w życiu zachować

Spoglądasz trochę przez łzy
Wspomnienia wracają jak ptaki
Z najodleglejszych stron, do chwil
Gdzie w kącikach drżących ust
Tli się niepokój

I nie ma żadnej poezji
W gasnącym ogniu, w snach
W symbolach które budzą strach
W miłości która nie istnieje
Interpretuje nas czas

Jestem tu i kocham nas
I buduje spokój jak mur obronny
Pokorą kreuje sumienie
Byłaś moim zauroczeniem
Naiwność jest w nas

Śniłem o tobie chwilę
Boję się takich snów
Świadczą o mojej winie
I że zrobię to znów

Bezmiar czasu i miejsca
Które łączą nam myśli
Okłamują nam serca
Wierząc że cud się ziści

Kocham na ciebie patrzeć
I opisać nie zdołam
Piękna które wybaczyć
Muszę i pokonać

Strach przed utratą gdy się jeszcze nie ma
Lek przed posiadaniem, bo nie wolno mieć
Tyle paradoksów zaczęłaś wymieniać
Na podróż w nieznane do niepewnych miejsc

Czułem dzisiaj włosy tuż przy mojej twarzy
Źrenice przez które myśli chciały wyjść
Bałem się nie patrzeć i zbudzić i marzyć
Ale nie potrafię przestać o niej śnić

Nawet bawiąc dzisiaj tylko w moim śnie
Nie mam wątpliwości jakie masz intencje
Ja jestem prawdziwy i Ty o tym wiesz
Możesz stracić wszystko gdy otworze serce

Szósta godzina po północy
Budzik natrętnie płoszy sny
Córka w rozpaczy moczy włosy
Żona udaje że jeszcze śpi

Kawa herbata w prosty sposób
Rozpoczynamy ten nowy dzień
Śniadanie dzisiaj dla trzech osób
Podaję trochę śpieszac się

Przez chwilę cześć oddaję Bogu
Zawsze dziękując że mogę być
Gdy stanie anioł w moim progu
Będę gotowy by dalej żyć

Wypije czarną gorzką kawę
Uśmiechnę się do moich Dam
Oddadzą uśmiech swój łaskawie
Wiedząc że nikt z nas nie jest sam

Ile jest we mnie pór roku
Podróży nie ukończonych
Pragnień płoszących spokój
Tajemnic zakurzonych

Ile jest we mnie smutku
Uczuć płodzących skargi
Ile wyrazów obcych
Plugawiących mi wargi

Ile jest we mnie bluesa
Tęsknoty za wolnością
Gdy płacz gitar nas wzruszał
Dażąc braci radością

Spojrzeniami wygładzam
Drogę która za nami
Lecz ciągle się nie zgadzam
Z obecnymi czasami

A Ty patrząc mi w serce
Oczami jak oceany
Prosisz bym dał Nam więcej
Myląc życie ze snami

Zwariowana noc
Zmęczona słowami
Przeplataniem włosów
Odchodzi za horyzont

Kupidyn jest ciekawy wniosków
Układa się wśród suchych traw
Wdmuchuje zapach letnich ziół
W nasze nozdrza i drwi

Świt nie pozwala tu zostać
Niebawem zbudzi się świat
Słońce zawstydzi nas oczekiwaniem
Może to lęk przed dojrzałością

Uczucie że mnie kochasz
Chcesz ze mną zostać
Pozwala mi odejść
Nie rozumiem, dlaczego

chłodny ocean z drzew
ma­razm w po­rankach wspólnych
krop­lą nadziei gniew
świt od­po­wie­dzi dumnych

kawą skro­piony sen
przyb­liża nas do wczoraj
smak niet­ros­kli­wych wen
o prze­bacze­nie woła

pro­za otar­ta z łez
w chmur­ne spogląda oczy
z do­tykiem tańczy deszcz
przebłysk tęczy unosi