Pociechy pożądane
schowane za drzewem,
a może dużym krzewem,
nie wiadomo, schowane
po prostu, po co wiedzieć
i nigdy się nie dowiedzieć,
po co żyć i nie wiedzieć,
czy wszystko się powiedzie
i czy się odnajdzie to,
co chcę żeby już było
i pociech nigdy nie ubyło.
Dosyć cierpienia wielkiego! Mego!
Bez uciech z zabawy w chowanego...
Wyjdźcie! Pragnę was,
bo już nadszedł mój czas.

Kiedyś płakałem,
jak wtrącony do Hadesu
marzący o szczęściu,
zraniony życiem.

A miłość niby taka piękna,
wszystkich ubiera w dumę,
lecz kogoś w traumę
czy rozpacz
do płaczącego chłopca upodabnia.

Kiedyś cierpiałem,
jak Tantal żyłem z mękami,
jak chory z ciężkimi udrękami.
Nic, a jakby dużo dałem
z siebie.

Umarłem, po cichu,
i niby umarłem,
tak dalej umieram,
pamięć, nazwisko,
kiedyś dobrym,
złym człowiekiem
w myślach
moich, innych.
Śmierć we wszystkim.
Na każdy sposób.

Co widzę?

Nic.

Ciągle czekać, bezczynnie czekać
na słowa, jak leki kojące
na myśli, okrutnie bolące
pomogą mi, będę uciekał.

Płacz, męka, tęsknota
już nie doświadczą mnie,
rozbłysną ogromnie,
otwarte te wrota.

Do raju,
ze szczęściem
żyć będę
w tym gaju.