ona wzywa imienia boskiego,
jej włosy zanurzone w szumie drzewa
całują stopy matki ziemi, okaleczonej smogiem, pijanym
od chemikaliów wiatrem, który pomylił swego czasu drogi,
zamiast radośnie przeskakiwać polany, podnosi z ulic śmieci

jesteśmy dziećmi kominów, które od najmłodszych lat
czują się wolne i niezależne, żyją przekonaniem: "wszystko nam można"
kominy wbite w niebo jak szpilki w delikatne ciało,
kominy wbite w niebo jak kolce róży w naskórek palca,
kominy wbite w niebo przyniosą kwaśny deszcz. [...]

1.
bieguny całują stopy matki ziemi
w twoim brzuchu rośnie magnez
fale radiowe obcych nadajników
cumują na skroniach czasu i
wszystkie siły niebios skandują
na cześć nowego boga. czasem

2.
w oceanie neuronów leśne grzyby wydają dźwięki
wystawiają głowę znad źdźbeł trawy
połykam łzy jak mały chłopiec w ciemnym kącie
słyszę kroki słyszę krzyki moja mała psychoza
ona wymyśla im imię
moja mała psychoza ona zmienia moją płeć

moja cicha słodka właścicielka
nie mówi co jest ważne co nie
ona pokazuje mi dźwięki pokazuje światła
nic się nie liczy instynkt zraniony ich krzykiem

mój magnez rośnie
a w jego cieniu instynkt
w jego krzyku moje łzy stają się diamentem

myślałam że wilgotność powietrza
wytłumaczy suchym budynkom
odpowie na ich troski pogłaszcze wyliniałe tynki

zmarszczki na framugach okien

zamiast tego loki kręte uliczki życiowe zakręty
wszystko wokół zdaje się mieć focha
jak stare damy z amerykańskich filmów
obrażone na wszystko za nic

dumnie zadzierają zardzewiałe dachy
a krople deszczu jak dzieci nic sobie z tego nie robią

W ludzkiej skórze czuję się jak w dołku
...w tym miejscu jest pustka intelektualna, tzw. przestrzeń, w której rodzą się pomysły, zamiary i ewentualne roszczenia względem własnej osoby...
W tej pustce dochodzi do dziwnych zjawisk. Jednym z nich jest moje lenistwo. Przez jego wrodzenie we mnie, omijam szerokim łukiem coś takiego jak przemyślenia. Ciągle wracam na początek stworzenia, do samej emocji. Gdy już uchwycę najdrobniejszą z nich, albo silnie drżący rodzaj doznania, przestaję istnieć. Nie robię tego na umyślnie. [...]

jestem gotowy by stwierdzić — tak właśnie wygląda ideologia

rysują nas słowem na końcu pobrudzą twarze grymasami

o wschodzie słońca i gorącym powietrzu do którego nozdrza

mają trudność z przywyknięciem/psychologia potrafi to wyjaśnić

ale niczym nie różni się od malarstwa nawet najbardziej

realistyczne przedstawienia pozbawione są ruchu zatrzymano je [...]

/Siedzę posępny, nastroju chorego na rzeczywistość/

Leczą mnie z wierszy. Słowem i spojrzeniem. Wypłatą.

Ciągłym rzucaniem z miejsca na miejsce. Leczą mnie z wiary.

Wydrukiem na poczcie, paragonem ze sklepu,

sięgającym po złotówkę bezdomnym.

Rusza mnie ten widok i sam ruszam szybciej. Chciałoby się rzucić [...]

Z domu wychodzę o szesnastej. Mijam dwie ulice. Nowo powstałą galerię.
Nie jestem pewien, czy można mówić, bym istniał. Są we mnie myśli.
Moje ciało porusza się, ale nie widzę własnego ja. Jest gdzie indziej.

Zmierzam w stronę autobusu. Wyjazd punktualnie o 16.35.
Wbrew pozorom, nocne zmiany, chociaż monotonia pracy męczy umysł,
wydają się poetyckie. O czwartej nad ranem, gdy odbijam się na bramce,
by z szatni zabrać rzeczy, osiągam pełnię stanu literackiego.

Nie wymuszam słowa. Mówię cicho, bądź wcale.
Elastyczne i zmęczone ciało myśli o śnie. Umysł chce spokoju.
W elektrycznym świetle różne obrazy pojawiają się przed oczyma -
maska samochodu jest dwojgiem całujących się ludzi,
drzewa zdają się iść w tą samą stronę, co ja.

Śniadanie i kawa. Papieros na balkonie. Wychodzę cicho,
by nie obudzić ukochanej. Dopiero pod prysznicem uświadamiam sobie
własne istnienie, w strumieniach gorącej wody. Łagodzi spięte ciało.

Wciąż próbuję zmienić coś więcej, niż tylko brudną bieliznę.

/Wrocław, 2017

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.
Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.
Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.
Przymiotnik. Element fabuły, bez którego
historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia
horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast
zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.
Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,
oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.
Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

Sen zagryza usta. Kolory więdną, łapczywie uczepione powiek.
Spijam kontur miasta, monotonny obraz przemocy świateł.
Gwałtu halogenów na zaułkach. Zdzierają półmrok z zabrudzonych i ukrytych w cieniu uliczek.

Zawstydzone, próbują ukryć stare mury w chłodzie nocy, ale na czubkach dachów
zawisł bezczelnie księżyc i zerka, zwyrodnialec, na bezpańskie koty, jak przeskakują z kosza na chodnik.

Sen zagryza usta. Sunie palcem po krawężniku jak linii bioder, kręgosłupie.
Wystawia język, oblizuje zabrudzone okna. Zagląda [...]

Lubię wieczorem delektować się szlugiem na balkonie,
a podobno cokolwiek człowiek robi, powinien robić to świadomie,
dlatego staram się zaciągać papierosem w pełni świadomie i podobnie
wypuszczam dym. I jest mi bardzo smutno, gdy tak świadomie pragnę sobie zapalić,
a w trakcie szlugowania odpływam gdzieś myślami i już przy samym filtrze ogarniam,
że wcale nie czułem, że palę. Co prawda, mógłbym odpalić kolejnego, ale to już nie to samo.

Zwłaszcza po nocnej pracy, gdy nad ranem śpiew ptaków przebija na
tle mętnego nieba nad dachami bloków. Jest w miarę chłodno i lekki wiaterek
porusza liśćmi drzew rosnących, dość skromnie, na tutejszym parkingu.
Takie szlugi to zawsze szczęśliwe chwile. Trochę jakbym odpalał słońce od peta.

Jest zima.
Wiatr przegryza kable wysokiego napięcia.

Odskocznia. Temat do obiadu. Żeby nie ciamkać.
Nie wcierać w obrus półsłówek zawieszonych w kącikach ust.
Nie zwalać wszystkiego na język. Ani wargi.
Każda nieopatrzna decyzja to gra pikseli na tle elektrycznego serca.

Miarowe uderzenia kropel w szybę. Puls.
Ruch uliczny. Tętno.
Tramwaj skręca w lewo. Jelita.
Ludzie wysiadają, bo przystanek. Wypróżnianie.

Wszystkie mechanizmy oddziałują na mnie w zwierzęcy sposób.
Wiatr przegryza linie wysokiego napięcia.
Świat błyszczy.

Kusi z oddali.
Kopie z bliska.