Umiem umierać za dwoje i troje, za cały świat, jego nieunikniony ból, trudne do wysłowienia rozczarowanie, ten posmak rdzawej porażki; człowiek jak bożek ze złota, chce błyszczeć, a topi się i parzy, w świetle skrajnej marności względem materii. Jej nietrwały bezsens łudzi, jak najpiękniejszy sen.

Pewien późny wieczór objawił mi to zniesmaczenie światłem dziennym, jasnym kolorem, przejrzystym powietrzem, uwypukleniem kształtów.

Miałem serdecznie dość (chociaż znaczy to wszystko to nic nie znaczy), powziąłem jednak, przejęty zdarzeniem, myśl dotychczas obcą:
oto będę bóstwem półmroku, panem światła latarni, wieczoru objawieniem, olśniewam, choć jestem tylko cienisty, rzucam słowa
w powietrze, one lecą ku światłu jak ćmy, tańczą, oplatają jak wieniec.

W otwór, osadzony na przedzie okna, powiem wdmuchiwał wiatr i zapach wiosny do pokoju. Myśli jej, nieco zakręcone, tłumiły radosny oddech. Serce skacze jej do piersi, a mowę odbierają myśli o nim. Lekka suchość w gardle drapie ją i łaskocze, nie potrafi powstrzymać się od pisku, który rodzi się w motylich skrzydłach.

Wróżka smakuje jarmarki, smakuje czereśnie, smakuje wrzosy i bratki. Wróżka zna zapach wiosny, sama nim tryska, zdrowy okaz szczęścia, niczym nie związany, wolny i wesoły, lekko swawoli, a na przedzie [...]

Przejrzysty poranek, szkliste powietrze, delikatne i kruche. Skute lodem mikroelementy uderzają w nozdrza. Krew prawie krzepnie, krzepka i radosna. Witałem w pełnej piersi nowy dzień.

Świat skrzypi pod każdym krokiem śnieg mruczy jak młody kociak. Aż ma ochotę człowiek rozpętać zawieruchę, zawieruszyć, podsłuchać, co mówi szum drzew, wyrwane gałęzi i małe, martwe ptaki.

Widuję go w odmętach zamarzniętego stawu, gdy godzina najbliższa południa, w lodzie jak lustrze przecieram twarz, a jego oczy widzą moje oczy.

Nie [...]

ostatnio był tutaj szkic i zarys opowiadania/ opowieści,
dzisiaj jego fragment wrzucam raz jeszcze, ale po poprawkach i zmianach:

Świat zwrócony ku słońcu.
Promienie przecinają pejzaż.
Wystrzeliwują ostrzami spomiędzy gałęzi,
godzą w miękkie łono matki ziemi.

Pocałunek słońca złożony na głowie dziecka.

Kosmos oddycha spokojnie
Plazmy nurkują pomiędzy pustkowia pomiędzy spopielone
gwiazdy znowu podczas wynurzenia chwytają resztki pyłów

mienią się zielenią, turkusem, szarościami, różem, purpurą i [...]

Zanim powstać mogło cokolwiek, wpierw potrzeba charakterystyczna dla treści oraz stylistyki prozatorskiej, wprawiła w zakłopotanie samoświadomość narratora, jak też mógł, ale nie musiał przewidzieć tego autor, samoświadomość była niczym więcej, a wewnętrzną artykulacją myśli, w określony sposób, to jest w konkretny sposób, czyli samoświadomość narratora jest niczym więcej a samym wrażeniem autorskim i nie jestem pewien, by można było, iż ja istnieję. Mogę stanowić fragment książki - jestem fikcją, mogę [...]