(Prolog)

Kamień spada, by uderzyć w lustro. Sieć pęknięć i powikłań, zbiegów losu, i zdarzeń nie po myśli. Struktura świata, chaotyczna, omylna, mimo to bezbłędnie trafia w emocjonalność człowieka, wyciąga co lepsze, żuje w ustach jak padlinę, wypluwa. Zostają szczeliny w skałach, małych punktach zaczepnym ze światem zewnętrznym. Wątpliwości mają tam gniazda. Siedzą cicho i spokojnie. Czekają na moment, w którym mogą napuchnąć, eksplodować, rozerwać pancerz człowieka i zostawić go w rozsypce. Moment [...]

Człowiek, tym bardziej Kościół nigdy nie rozumieli koncepcji Antychrysta. Oczywiście jest prawdą, że Kościół zostanie zniszczony przez Antychrysta. Jednak nie stanowi on jednostki, samej w sobie, a wyłącznie pojawia się w formie reprezentanta. Stary Kościół przemija. Jego przywileje, pozycja społeczna runęły i procesu tego nie sposób odwrócić. Jest to moment w których Antychryst wstąpi na ścieżkę ognia i zniszczenia. Jednak jedyną ofiarą będzie Kościół sam w sobie. Antychryst powstał dla człowieka. Powstał jako przepowiednia. Zwiastun tego, co nieuniknione. Każda religia przemija. Czy to nie śmieszne? Przemija system wierzeń, który jest niczym więcej a usystematyzowanym zbiorem myśli, wierzeń intelektualnych, przekonań. A w ludziach pozostaje to, co ludzkie. Dlatego też powstał Antychryst - by odwołać się do tego, co ludzkie, emocjonalne, pierwotne i czyste. Nie jest jego zamiarem potępiać ale krzesić.

(fragment)
Była taka szwalnia kiedyś, gdzieś na Śródmieściu, akurat ani na tkackiej, ani bawełnianej, ale gdzieś bliżej rynku, jednak pomiędzy wysokimi murami osiedli, których tynki można śmiało określić jako wczesny rozkład pośmiertny, jednak dalej tętniły jakimś tam, nędznym życiem, które nie znało powietrza innego, niż smród spalin, papierosów, kocich i ludzkich szczochów i innych fekaliów. Zresztą całe mury były pokryte ogromną liczbą wymiocin, czasem, jeśli iść tędy późno przez noc, nie wiadomo [...]

Człowiek to złożone stworzenie, które mimo wszystko woli prostotę. A ta wymaga podejmowania odpowiednich decyzji, również takich, które dotyczą własnego bycia, tego, kim się jest, jakie czyny podejmuje, jakim emocjom nie pozwala się mieć wstępu do głowy, a które trzyma blisko siebie, jak oręż. Rozmyślałem nad tym długie lata, chociaż poszczególne rozmyślania trwały krótkie chwile, stanowiły ledwo uchwytne przebłyski, by następnie pozostawić mnie w poczuciu utraty, którą próbowałem rekompensować wspomnieniem [...]

(fragment)

Poznałam to uczucie bardzo dobrze. Nocami, gdy leżę naga, w chłodnym łóżku, na popielatej pościeli, która komponuje się ze stalowym obramowaniem okien, a w mieście powoli gasną jasno - blade latarnie, by ustąpić miejsca pierwszym promieniom słońca, oglądam własne uczucia. Spoglądam na każde z różnej perspektywy, którą są myśli i wspomnienia. Potem stawiam uczucie obok własnego życia i na tej podstawie dokonuję jego wyceny. Wycena nigdy jednak nie może być obiektywna. Dlatego potrzebne są podwójne [...]

Umiem umierać za dwoje i troje, za cały świat, jego nieunikniony ból, trudne do wysłowienia rozczarowanie, ten posmak rdzawej porażki; człowiek jak bożek ze złota, chce błyszczeć, a topi się i parzy, w świetle skrajnej marności względem materii. Jej nietrwały bezsens łudzi, jak najpiękniejszy sen.

Pewien późny wieczór objawił mi to zniesmaczenie światłem dziennym, jasnym kolorem, przejrzystym powietrzem, uwypukleniem kształtów.

Miałem serdecznie dość (chociaż znaczy to wszystko to nic nie znaczy), powziąłem jednak, przejęty zdarzeniem, myśl dotychczas obcą:
oto będę bóstwem półmroku, panem światła latarni, wieczoru objawieniem, olśniewam, choć jestem tylko cienisty, rzucam słowa
w powietrze, one lecą ku światłu jak ćmy, tańczą, oplatają jak wieniec.