Zanim powstać mogło cokolwiek, wpierw potrzeba charakterystyczna dla treści oraz stylistyki prozatorskiej, wprawiła w zakłopotanie samoświadomość narratora, jak też mógł, ale nie musiał przewidzieć tego autor, samoświadomość była niczym więcej, a wewnętrzną artykulacją myśli, w określony sposób, to jest w konkretny sposób, czyli samoświadomość narratora jest niczym więcej a samym wrażeniem autorskim i nie jestem pewien, by można było, iż ja istnieję. Mogę stanowić fragment książki - jestem fikcją, mogę [...]

Szukamy bodźców (czy mogę o czymkolwiek myśleć bez gorzkiego posmaku w głowie, który artykułuje myśli), żeby na moment poczuć się żywymi (jakby ten posmak nadawał wszystkiemu dookoła bezsensu, czy faktycznie posmak taki pozostaje po spróbowaniu rzeczywistego świata, a może to pustka, w której upatruję bezsensu wszystkiego, może każdy musi się opowiedzieć po którejś ze strony - sensu, pomimo pustki a raczej - dzięki niej oraz bezsensu, który jest nieunikniony, chociaż czym jest ten bezsens, jeśli nie stanem [...]

Uniknąłem ciebie tylko dlatego, a może lepiej powiedzieć: aż dlatego, a nawet dzięki i poprzez szereg działań, którym (wtedy nie do końca świadomy ich konsekwencji) teraz przypisuję zrządzenie losu, jakby czuwało nade mną duchowe, istotne dla tego świata, mistyczne oko i mistyczne usta, dla których wypowiedzenie kilku myśli półszeptem, na zasadzie jakbym sam to sobie pomyślał, jest jak dla mnie mrugnięcie okiem albo uniesienie kącika ust, przeczesanie włosów, zgięcie nadgarstka, sznurowani buta; jakby nie określić [...]

(...)
Zbiegiem okoliczności (pomyśleć można, iż jest jakiś zbieg, który zdołał uciec owym okolicznościom, co bez wątpienia postawiłoby zbiega w roli osoby gonionej przez los, czy inaczej jeszcze, poszukiwanej przez przeznaczenie) niemniej, zbiegiem okoliczności okazuje się zawsze ciężka do przewidzenia sytuacja, która, o zgrozo, wcale nie, ani trochę, bez wątpienia, nie jest w stanie wyplątać się ze splotu zdarzeń, który owocuje okolicznościami zaskakującymi dla odbiorcy ich treści. Tymże właśnie zbiegiem [...]

(...)
Lata, jakie upłynęły od czasu złej passy, wspomina ze sporym dystansem do zdarzeń, charakterystycznym dla ludzi w pewnym wieku, także osób o stabilnym emocjonalnie podejściu do życia. Skojarzenia, jakie wiodą od teraźniejszych zdarzeń do tych, ukrytych w przeszłości, bywają absurdalne, nieraz natomiast okazują się czymś zupełnie oczywistym. Ten bezpośredni chłopak, który sporą część młodego życia spędził na podkradaniu papierosów i alkoholu, które w tamtym czasie były towarem mocno dostępnym, dla jego i [...]

Instrodukcja

1. Ludzkie przywiązanie do ciała jest doprawy urocze, zabawne i godne pożałowania, przede wszystkim jednak jest powodem intelektualnej udręki oraz strachu. Przy okazji myśli związanej z intelektualnym udręczeniem ducha ludzkiego, warto wspomnieć, iż w tej udręce skryta jest szlachetność ludzkiego ducha. Widoczne stają się ambicje, a śmierć przybiera formę popędu, niezależnego bytu, uskrzydla, dodaje siły, chociaż potrafi rzucić ciałem w najbardziej nieprzyjemne środowisko, chociaż wszelkie doznanie, w [...]

Z niejako przyszłą dezaprobatą, w mierze równej długości słowa przeżutego ustami tłumu, osąd nad kamieniem otaczającym potylicę i gniazdko wewnętrzne, słuchowe, którego odpowiedzialność (gniazdka) spoczywa w pozycji horyzontalnej, równomiernie względem linii brwiowej, prostopadle natomiast do linii nosa, wypowiedź (z przyszłą dezaprobatą) roztoczy światłe przemyślenia dotyczące natury skamieniałej myśli, gotowej umrzeć za ideały, dlatego niemal nieobecnej w betonowym świecie manifestacji potrzeb.

Stąd też: [...]

Otwierasz lekko wargę za każdym razem, gdy pociągam za sznurek do niej przywiązany. Jesteś pierwszą kobietą, którą rozebrałem od pasa w dół. Zdenerwowałaś mnie nieco, tak młoda, a zarośnięta w tamtych okolicach. Przez chwilę myślałem cię ogolić całkowicie na łyso, nawoskować całe ciało, potem przynieść dużą lampę ledową. Mogłabyś świecić jak gwiazda. Ty - ciało niebieskie rzucone w szarość pomieszczenia. Wtedy zacząłbym się modlić do martwego ciała bogini. Wiem, że potrafisz słuchać. Ludzie nie [...]

Chciałbym być szubienicą. Milczącą, spokojną, tańczącą na wietrze ostatniego walca. Samotnie czekając na kogoś, kto zechce pójść w tany. W Dance Macabre.

Przytuliłbym się do grubej gałęzi kasztana, samotnego strażnika, który stoi na gra­nicy pól. Cze­kałbym na zachód słońca, po­marańcze przecinające niebo, róże, których nie cier­pię, a jed­nak lu­bię pat­rzeć, gdy nieśmiało prze­bijają się przez zas­tygłe, fiole­towe chmu­ry, tuż nad ostrzem ho­ryzon­tu. Po­tem roz­ci­na je ciem­ny [...]