Krok w tył może być krokiem naprzód, jeśli odwrócisz się w odpowiednią stronę.

Boimy się wielu rzeczy, boimy się przemijania i można odnieść wrażenie, że robimy wiele rzeczy, by to przemijanie w jakiś sposób sobie zrekompensować. I może w tym jest jakiś głębszy sens życia, może w tym po prostu jest sens. Żeby na każdym etapie znaleźć sobie taką rekompensatę, która sprawi, że człowiek będzie szczęśliwy i zadowolony z samego siebie.

Chyba tego do końca jeszcze nie rozumiem, ale mam wrażenie, iż wiąże się to z działaniem instynktowym. Trochę z poczuciem ciągłego zagrożenia, trochę z poczuciem utraty, z ciągłym lękiem. I ta rekompensata jest chyba formą ucieczki, potrzebą, w której człowiek chciałby poczuć, że żyje, że jeszcze, że robi coś wartościowego, że jego życie ma znaczenie, że jest czymś więcej, niż organizmem, który powoli obumiera, wykonuje podstawowe czynności, z czasem przeminie, jak wszystko inne.

Czasem, jeśli chodzi o wyrażanie emocji (także ich uświadomienie sobie) za bardzo chcemy być dorośli, za mało dziećmi.

Czasem, jak zawieszę się na jakiejś myśli,
to lubię pobujać w obłokach,
poczuć się gwiazdą i wrócić na ziemię z impetem.

Tak na prawdę wybitni pisarze, genialni, na prawdę wrażliwi, spostrzegawczy i inteligentni nie cieszą się społecznym zainteresowaniem. Ludzie o wiele bardziej wolą pisać pisarzy trochę głupich (w obecnych trendach), którzy popełniają głupie błędy, którzy wcale nie są jakoś bardzo wrażliwi, a bardziej przewrażliwieni, którzy nie prezentują kultury wyższej, ale kulturę przeciętną, a czasem nijaką, pisarzy, których cytat można wrzucić Facebook, a inni sobie myślą: jakie to prawdziwe, chociaż może to największy banał. Tak na prawdę, w świecie, w którym edukacja jest powszechna, a w kraju czytać potrafi większość osób, zawsze chętniej czytani będą pisarze wymagający minimalnego zaangażowania intelektu w proces czytania. Pisarze, z którymi czytelnik może się utożsamić. Których może polubić. Teraz wszystko musi być proste. Teraz kulturę wyparło prostactwo.

Jestem tylko wrażeniem, które pozostawiają na mnie własne myśli.

W pracy pisarskiej, jednym z najważniejszych elementów rzemiosła, jest umiejętność czytania ze zrozumieniem.

Ostatnio, jak robię zakupy, to trochę, jakbym robił sobie krzywdę.

Czasem szkoda mi tych wszystkich ludzi, którzy nie są przystosowani do życia ze mną.

Można być potulnym jak baranek, ułożonym, kulturalnym i grzecznym, ale jeśli natura rzeczy jest inna, mniej spokojna a bardziej namiętna, porywcza i płomienna, nie warto dusić tego ognia, bo potrafi wskrzesić on życie i rozjaśnić drogę pośród mroków niepewności. Jeśli poznałeś swój żywioł, pozwól mu istnieć, bez niego jesteś tylko skorupą, w której zebrały się cudze spojrzenia, byś nigdy nie poczuł, że możesz żyć swobodnie.

Jesteśmy tylko sentencją na papierze życia. Odchodzimy na margines z nadzieją, że ktoś zapamięta notatkę, przyklei ją na lodówce