Myśli — Jacob_Filth

Bardzo łatwo okazać wrażliwość (i współczucie), gdy poruszamy coś, co nas bezpośrednio nie dotyczy.

Często ludzie nie mają nic ciekawego do powiedzenia, dlatego uciekają się do emocji, w egoistycznym poczuciu, że przynajmniej mówią coś ważnego.

Współczucie, współodczuwanie, litość, altruizm, moralność, sumienie, religie, prawo, wszystko, aby zatuszować prawdziwą naturę człowieka. Wszelkie wizje, dotyczące duszy człowieka, jakoby cząstki Boga, cząstki dobra, cząstki stworzonej do miłowania, tworzenia relacji, niesienia pomocy, tworzenia więzi to tylko mrzonki. A to wszystko, byle tylko ograniczyć człowiekowi wgląd w jego duszę, by napełnić go strachem, obrzydzeniem do samego siebie, niechęcią do własnego gatunku. W imię Boga, miłości, współczucia.

Nie potępiamy kogoś, dlatego, że jest zły, potępiamy kogoś, bo wydaje się, że mamy rację, prawo stoi po naszej stronie i posiadamy możliwość oceny tego, co jest dobre, a co dobre nie jest.

Zastanawiam się czy możliwe jest dotknięcie w sobie czystych uczuć. Rozgraniczenie stanów, które są efektem dotychczasowych przeżyć od tego, co jest mi naturalne. A może przeżycia tylko wyzwoliły naturalne emocje i jestem, jaki jestem, bez względu na to, przeżyłem. To zakłada jednak, że uformowało mnie życie, z drugiej strony co innego? Może nie warto ze sobą walczyć, pomimo pogardy do ludzi, niechęci oraz agresji, jakie do nich żywię, jestem, jaki powinienem być i to kierunek, w którym powinienem podążać, pomimo smutku, współczucia i chwil intelektualnej trzeźwości, gdu wszystko jest błahe, nie warte zastanowienia, chwilowe. Czy warto wierzyć w życie pośmiertne? Od wielu lat żyje w traumatycznym lęku, że ono istnieje. Ale to niczego nie zmienia. Nie wierzę, by istniała wolna wola, wierzę, że prawo bytu ma tylko wola egoistyczna.

Do pewnego momentu jest się marzycielem, później już tylko szaleńcem

Pozbawieni nadrzędnej osobowości, z ego rozmiarów drapacza chmur, z odrapanym z twarzy tynkiem, świeżym marmurem na palcu, walczymy o przetrwanie ulotnego, bezczelnie, zadumani, stworzeńcy bogów, synowie morza i wiatru, córki rosy i słońca, ślepe uliczki, w których pielęgnujemy samotność

W literaturze ważna jest świadomość przekazu, czyli autor sam powinien rozumieć, co chce przekazać, ale również dlaczego, co stanowi jego faktyczny motywator, napęd, w innym przypadku okłamuje siebie, a przed czytelnikiem stwarza wyłącznie same pozory.

/Słowo pisane to rzemiosło trudne. Jego sztuka związana jest z umiejętnością skracania tekstu, redakcji.
Redukcja natomiast polega na tym, że, poprzez usunięcie słowa, trzeba zachować jego wydźwięk poprzez formę językową, stylistyczną. Oznacza to, że sztuka pisania tkwi w braku dosłowności i jednoczesnym, bezpośrednim przekazie/

W zasadzie myślenie nie jest tyle trudne, co nudne, dlatego męczy.

Wierzymy w kręgosłup moralny w społeczeństwie bezkręgowców.