Myśli — Jacob_Filth

Jeśli chcesz mnie zdobyć - nie przestawaj odpychać;
bądź uległa a nie zwrócę na Ciebie uwagi.
Brak oporu jest nudny.

Ludziom, czy ogólnie - społeczeństwu - nie potrzeba sztuki wyszukanej, czy wymagającej. Człowiek oczekuje sztuki prostej i przyjaznej w odbiorze, banalnej i oczywistej, ale przez to bliskiej. Nie potrzeba wyszukanego słownictwa, głębokich przemyśleń a kilka suchych faktów i oczywistych wniosków, by poruszyć człowieka. Bo człowiek jest jednym, wielkim, banalnym poruszeniem tkanek. Jest kiczowatym zlepkiem emocji. Jest patetycznym i nudnym osobnikiem, który lubi stosować poszczególne, wyszukane zwroty i sformułowania ku własnej uciesze. Ale w jego ustach brzmią pusto, jakby nie miały definicji, siły przebicia, czy przekonania, a stanowiły tylko abstrakcyjny, jednak społecznie zrozumiany slogan, którym warto się posługiwać, bo takie są normy społeczne.

Przy okazji każdej myśli czuję, jakbym oszukiwał samego siebie, każda decyzja, przedsięwzięcie jest jakby ucieczką przed czymś, rodzajem kamuflażu. Oczywiście, nie jestem w stanie zlokalizować przed czym tak bardzo chronię umysł - a raczej - przed czym umysł stara się ochronić mnie samego. I nie czuję się żywy. Nawet nie wiem jak to określić. Poruszam się, robię rzeczy, ale nie ma w tym czegokolwiek, wszystko jest puste, powierzchowne, umowne, bo wpisane w dobrze znane modele działania, którego następstwa są [...]

Czasem docenianie pracy innych osób to pokrętny i perfidny sposób dowartościowania samego siebie.

Być otwartym na samego siebie to trawić rzeczy "niedoprzełknięcia"

Mam poczucie, że codzienność to ciągłe, wielkie deja vu, związane z naszym sposobem myślenia i reagowania. Wszystko kręci się wokół tych samych rzeczy i uchwycenie momentu obrotowego pozwala na wprowadzenie zmiany w życiu. Trwanie w tym deja vu, to trwanie w letargu, brak refleksji, ograniczenie własnego potencjału.

Człowiek umiera, kiedy przestaje mu zależeć. Jest w trakcie tego procesu. Proces ten objawia się na kilka sposób. Po pierwsze człowiekowi robi się najpierw smutno, a potem obojętnie i ciężko o wyraźną granicę pomiędzy smutkiem a obojętnością, chociaż jakiś cień porażki, życiowego zawodu pozostaje na twarzy, szczególnie w kącikach oczu i kącikach ust. Ale potem jest obojętność, profilaktyczna i prowizoryczna. Bo gdy dotknąć człowieka w miarę umiejętnie, ale nie mylić ze zgrabnie, człowiek nagle wybucha, staje [...]

Słyszałem jak śpiewasz ulubione piosenki,
pod prysznicem, gdy nikt nie patrzy.
Bawiłem się cieniem jak zapałką o tarko.
Patrzyłem na ciebie,
przez gorące opary,
jak parujesz na lustrze - oczy, usta, policzki,
rozmazałaś kawałek twarzy jednym ruchem dłoni.

Moje odbicie w twoim sercu.
Niektórzy mówią, że mam ostre rysy twarzy.

Jeśli większość osób w społeczności ma wyrobione zdanie na temat danego człowieka lub jakiejś grupy osób, najpewniej większość ta pielęgnuje uprzedzenia.

Ludzie myślą, że do pisania trzeba emocji, a to jednak trzeba inteligencji.

Człowiek, który nie potrafi znieść obecności własnych emocji, staje się nieznośny dla otoczenia.