Jak często jesteśmy przywiązani do człowieka,
jak często tylko i wyłącznie do własnych uczuć?

Może człowiek nigdy sam w sobie nie stanowi esencji, rzeczy nadrzędnej, drugi człowiek to tylko pretekst do wyzwalania w nas uczuć. Dlatego, bez względu na zamiary, idee, filozofie, przesłania, jedynym i właściwym człowiekowi zachowaniem jest zaspokajanie potrzeb własnych.

Nie mam ochoty żyć pod czyjekolwiek dyktando, dlatego świetnie czuję się jako błąd ortograficzny.

Tak na prawdę w życiu o wszystko trzeba żebrać, zwłaszcza jak jesteś na początku. Musisz się starać, żebrać i jakoś sobie radzić na to, że wszystko i wszyscy ma cię w dupie. Jeśli nie masz wystarczającej siły przebicia, musisz mieć chociaż desperacką chęć przetrwania. Desperacja to skuteczny sposób na motywację. Desperacja robi rzeczy głupie, ale rozsądne działanie nigdy nie wyjdzie poz szablony, anie nie sięgnie po rzeczy, które wykraczają poza zdroworozsądkowe myślenie. Jesteśmy ulepienie z negatywnych emocji, jeśli ktoś chce się ich pozbyć, to tylko dlatego, że nie umie sobie z tym radzić. W tym całym chaosie, chodzi tylko o to, żeby nakłonić emocje, aby chociaż w niewielkim stopniu działały na nasz sposób, na naszą korzyść.

Nie okłamuj się. Tak na prawdę sporym osiągnięciem w twoim życiu będzie, jeśli rano obudzisz się wkurwiony. Jeśli masz dość energii na złość, znaczy, że ogólnie masz jeszcze siły, by działać.

Jeśli chcesz mnie zdobyć - nie przestawaj odpychać;
bądź uległa a nie zwrócę na Ciebie uwagi.
Brak oporu jest nudny.

Czasem docenianie pracy innych osób to pokrętny i perfidny sposób dowartościowania samego siebie.

Być otwartym na samego siebie to trawić rzeczy "niedoprzełknięcia"

Nienawidzę własnej pychy do tego stopnia, iż nie umiałbym bez niej funkcjonować

Życie to tylko fala uderzeniowa po starciu rzeczywistości z wyobrażeniami na jej temat, i marzeniami.