Dzienniki — Jacob_Filth

Zastanawiałem się nad tym latami. Długie noce, które spędziłem w chłodnym pomieszczeniu, pozbawionym mebli i dywanów, długie noce, w które zdarzało się płakać człowiekowi. Wiele razy poddawałem próbie własne myślenie, czy można mówić, że modliłem się w tamtej chwili? Wzywałem boga? Część człowieka chciała we mnie krzyczeć, błagać o pomoc i wsparcie. W takich chwilach pojawia się zawsze to jedno pytanie, które nurtuje równie mocno, jak myśli o pierwszym stosunku, podglądaniu dziewczyn, molestowaniu i [...]

Może wydawać się dziwne, że ból podnieca, podobnie jak dziwne wydaje się, że agresja podnieca, jednak i agresja i ból są blisko powiązane ze sferą seksualności człowieka, z tym fizycznym, prozaicznym strumieniem przeżyć, który dotyka zmysły każdego dnia. Ból, towarzysząca mu agresja, wzrost adrenaliny to przeżycia, które pozbawiają rozsądku, doprowadzają do szału, ekstazy, wzniecają ogień tak potężny, iż z człowieka pozostaje tylko popiół i tęsknota.

/chcę być tylko ogniem

...myślę, że w wielu miejscach moje pisanie jest dość specyficzne, a co gorsza - zawoalowane. Dlatego mam to poczucie, że jeśli pisuję, to nie spotykam w ogólnym rozrachunku tak szerokiej grupy odbiorców, czy czytelników, jakbym tego mógł sobie życzyć. Chociaż życzenie to, aby zyskać moc realną, powinno wziąć pod uwagę sam styl pisania, nie tyle warsztat, który w dalszym ciągu również pozostawia wiele do życzenia, jednak życzenia warsztatowe są ciągłą drogą przez mękę a i ciągłym, niczym niezakłóconym, [...]

z: Bezczelność Bytu

Nie było mnie tutaj od blisko roku. W dużej mierze oznacza to brak, a przynajmniej bardzo zdawkowe, niewielkie, skromne i mocno desperackie podrywy mające na celu wskrzesić wenę, a przynajmniej odkryć w sobie zapał do jakiegokolwiek pisania

(czasem nawet udało się dostrzec zjawisko "anty", brak pasji, brak chęci życia, rozpacz, ból, niemoc, które zamiast zduszenia w sobie, odnajdywały swobodne i często wartkie prądy literackie, którymi zdołało ujść ze mnie sporo negatywnych emocji) stąd brak weny [...]

(...)
- Z wolności od rozumu i umysłu - Czysty Strumień Twórczy -

Ze zbieżnych punktów układu przewrotnego powstaje postawa animalna, której dwa filary, wzniesione na prawach magicznego istnienia istoty ludzkiej oraz namacalnej, faktycznej, pragmatycznej bytności w przestrzeni i czasie, z czego czas jest tylko i wyłącznie metaforycznym ujęciem ruchu i niczego więcej, bo sam czas w sensie upływu zdeterminowany jest przez ruch, gdyby przestrzeni i rzeczom w niej zgromadzonym odebrać ruchu lub prawo ruchu, zamiera też nie tyle [...]

Jesteśmy czymś pierwotnym, czymś, co stanowi nieoswojony element tego świata. Czymś nieprzetworzonym, chociaż, jeśli oddzielić od siebie poszczególne warstwy jestestwa, można spostrzec całą, zbiorową, społeczną mentalność zawartą w jednym głosie, który lubi jako pierwszy odzywać się w myślach. Stanowi przestrzeń. Otwartą lub zamkniętą. Przestrzeń uwikłaną we własne istnienie, we własny byt, przestrzeń współdzieloną przez psyche i biologiczną intencję przetrwania.

Jesteśmy. Ale to złudna nadzieja na trwałość. Przemijamy, ale to tylko sentymentalny, egoistyczny stosunek do własnego życia. Wszystko ma formę przejściową. Wszystko jest zmienne. Trwałość oznacza opór, a opór oznacza upór, upór natomiast to silne, toksyczne przywiązanie do tożsamości. Która, w gruncie rzeczy jest złudzeniem.

Człowiek stara się pisać rzeczy ładne, rzeczy oryginalne, wyszukane treści, przesycony intelektualnym słownictwem i głębokim przemyśleniem, złączone w tonie poetyki, z filozoficznym chłodem, na dnie którego płonie fanatyzm.

Ale gdy brakuje sił, człowiek zostaje sam ze sobą, dotkliwie uświadamia sobie, że potrzebuje wiary nawet w absurdalne marzenie, żeby odnajdować w sobie energię do działania.

Ale to oznacza, że jestem uzależniony od marzeń, emocji, uzależniony od pozytywnych emocji, którymi staram się nasycić takie a nie inne wyobrażenie. Wiem też, że potrzebuję wizji, poprzez które czuję się smutny, a nawet przerażony. Jakąkolwiek potrzebę emocjonalną załatwiam praktycznie za każdym razem wewnątrz siebie.

Dlatego niewiele doświadczam w rzeczywistym świecie. Może tylko rezultatów podjętych działań i konsekwencji ich braku.

Mam wrażenie, że życie pozbawione jest sensu, dlatego człowiek posiada kreatywność, by wyznaczać cele, dzięki którym wypełnia pustkę i zyskuje chęć działania

Męczy mnie, że automatycznie moje myśli dążą do pozytywnej stymulacji umysłu. Pozytywnej, może to i dobre, ale sztuczne. Kiedyś byłem naturalnie smutny i było mi z tym komfortowo. Teraz wystarczy chwila nieuwagi, bym, chyba na tle nerwicowym, poszukiwał pozytywnej stymulacji, sztucznej ekscytacji, nieważne jak banalnej, prozaicznej, błahej radostki, która w gruncie rzeczy wcale mnie nie rusza. I wiem, że tracę sporo siły na taką stymulację. Nie wiem tylko, po co to robię. Może w głębokiej obawie, że ta stymulacja jakoś trzyma mnie w kupie, a gdy pozwolę jej odejść, cały się rozpadnę.

Patrzę czasem wokoło siebie, na stare zeszyty, porozrzucane notatki, na kilka twardych dysków, po których walają się jakieś zapiski nawet sprzed blisko dziesięciu lat. Wymawianie dat, liczb, określanie upływu czasu, zamknięci tego upływu pomiędzy dwoma punktami, to wszystko powoduje tak wiele emocji. Strach, frustrację, bezradność, kłamstwo. Kłamstwo to dziwna emocja, bardzo subtelna, wyrafinowana i jako, że jestem kłamstwem, zdaje się kłamać, że jest racjonalna, logiczna i w ogóle bierze się z rozumu. Ale kłamstwa, [...]

Dziennik wyprawy.

Dzień 37, wedle ludzkiego kalendarza jest dokładnie 23 maja, 2047 roku. Wraz z grupą odkrywców zostaliśmy wysłani do nieznanej Bibliotekarzom książki. Znalezisko, stanowiące nie lada zagadkę, wpadło w ręce Kariszce, głównej Bibliotekarce przy okazji porządków jednego ze skrzydeł Dawnej Biblioteki. Zakurzone, opuszczone, wilgotne, ciemne, cuchnące zgniłym drewnem, namokniętymi kartkami papieru miejsce, od dawna nieodwiedzane przez ludzi, w pierwszych promieniach światła elektrycznego niema skurczyło [...]