Boże, piszę te rzeczy i przeglądam fejsa, połowa 50+ użytkowników wrzuca te śmieszne zdjęcia z tekstami typu: "Niech ci spokój sprzyja, a radość zagląda do ogródka" i boję się, że mnie to za jakiś czas czeka, że przeczytam za mało, mózg mi zdziadzieje i zacznę spamować te infantylne stwierdzenia, więc szukam głębszego sensu istnienia, jakiejś molekularnej reguły istnienia, doznania, które wykracza poza ciało, dotyka najgłębszej ze strun i rozbrzmiewa jednostajnie; a potem tym bardziej się lękam, ze tak na prawdę sensem życia są te infantylne pierdółki i nie ma żadnego, zjawiskowego sensu, żadnej, złożonej teorii życia, żadnej, życiowej prawdy za wyjątkiem banalnych stwierdzeń, a wszystko, bardziej złożone, jest tylko czczym życzeniem intelektu i jego kłamstwem, bo gdyby prawdy były tak proste, intelekt przestałby być przydatny w poszukiwaniu objawienia.

Wydaje się, że pewność siebie, samoświadomość wolne są od zwracania uwagi na obce zdanie, tym bardziej krytyczne lub posiadające w sobie zalążek emocjonalnej krzywdy, która, w obliczu wyraźnej wątpliwości względem własnej tożsamości, potrafi być bolesnym powodem do kompleksów lub ich podtrzymania.

Tak wydaje się względem zewnętrznego świata, w którym poglądy, opinie, oceny i gusta są czymś codziennym, naturalnym i świadczą o różnorodności. Jednak gdyby zwrócić swe rozmyślanie ku wnętrzu, a precyzyjnie [...]

Czasem przeraża mnie myśl, że nie posiadam żadnych potrzeb życiowych. Żadnych z pominięciem czysto fizycznych potrzeb, związanych z naturą, przetrwaniem, prokreacją, żywieniem. Jakbym nie posiadał podstawowych potrzeb ducha. Jakbym nie posiadał duszy. Chciałem powiedzieć, że to mnie niszczy, ale wewnętrznie od dawna jestem zdewastowany i może to pisanie, wysławianie to ratowanie siebie przed ostatecznym upadkiem w otchłań beznadziei i rozpaczy. Możę w ten sposób leczę siebie i może potrzeba uleczenia, zasklepienia rań jest jedną z podstawowych potrzeb ducha, jakie posiadam. Jednak nie ma w nim nic ze sztuki, a może duża część sztuki właśnie z owej potrzeby wynika.

Życie wewnętrzne pisarza zawsze zostaje podzielone lub w domyśle takim pozostaje - oderwanym dwojgiem lub więcej światów. Fantazje, bardziej wizje, wyobrażenia, głębokie myśli dotyczące przebiegu sytuacji, zachowania, rysowanie portretu psychologicznego wymagają całego wachlarza szczegółowych pytań. Proza jest zbiorem pytań autora, na które czytelnik uzyskuje odpowiedź. Chociaż nie zna tych pytań dosłownie, może osądzić, jak wiele szczegółów zostało poruszone, jak bardzo odpowiedzi przekonują do ogólnego zarysu [...]

Jednym ze sprytniejszych mechanizmów psychicznych, jakie wykształciła nieświadomość, jest myśl, która przekonuje człowieka, że w jego życiu najważniejszą rolę ma świadomość i, że to właśnie ona odgrywa w nim rolę determinującą to życie oraz osobowość.