Boże, piszę te rzeczy i przeglądam fejsa, połowa 50+ użytkowników wrzuca te śmieszne zdjęcia z tekstami typu: "Niech ci spokój sprzyja, a radość zagląda do ogródka" i boję się, że mnie to za jakiś czas czeka, że przeczytam za mało, mózg mi zdziadzieje i zacznę spamować te infantylne stwierdzenia, więc szukam głębszego sensu istnienia, jakiejś molekularnej reguły istnienia, doznania, które wykracza poza ciało, dotyka najgłębszej ze strun i rozbrzmiewa jednostajnie; a potem tym bardziej się lękam, ze tak na prawdę sensem życia są te infantylne pierdółki i nie ma żadnego, zjawiskowego sensu, żadnej, złożonej teorii życia, żadnej, życiowej prawdy za wyjątkiem banalnych stwierdzeń, a wszystko, bardziej złożone, jest tylko czczym życzeniem intelektu i jego kłamstwem, bo gdyby prawdy były tak proste, intelekt przestałby być przydatny w poszukiwaniu objawienia.

Wydaje się, że pewność siebie, samoświadomość wolne są od zwracania uwagi na obce zdanie, tym bardziej krytyczne lub posiadające w sobie zalążek emocjonalnej krzywdy, która, w obliczu wyraźnej wątpliwości względem własnej tożsamości, potrafi być bolesnym powodem do kompleksów lub ich podtrzymania.

Tak wydaje się względem zewnętrznego świata, w którym poglądy, opinie, oceny i gusta są czymś codziennym, naturalnym i świadczą o różnorodności. Jednak gdyby zwrócić swe rozmyślanie ku wnętrzu, a precyzyjnie [...]

Rozdział II

Był podróżnikiem od lat. Astralnym wizjonerem, którego senne myśli wędrowały po najdalszych zakątkach ludzkiej psyche. Upodobał sobie te strefy, które psychologie określili mianem nieświadomości zbiorowej. Tam właśnie ukryto wszelkie symbole, metafory, przestrzenie tak boleśnie zakorzenione w postrzeganiu i rozumowaniu ludzkim, które rzutuje na interpretację świata, iż było to miejsce doskonałe do eksploracji. Nie było natomiast niczego, co mogłoby go obecnie przerazić. Bywał w miejscach dalekich. [...]

Rozdział I (poprawiony)

Był blisko. W towarzystwie dwojga dusz, które niegdyś patrolowały Stare Urwisko, obecnie jednak, spragnione ludzkich uczuć, żerowały na Podróżniku; kierował się w stronę Kanionu. Każdy dzień podróży był niewidoczną formą wewnętrznej, stopniowej śmierci. (Palce czasu zanurzone w gorzkim ciele. Od kiedy pamięć sięga pierwszych promieni słońca, bóstwa przemawiały do nas za pośrednictwem niezliczonych myśli, dróg i sposobów. Jestem wyobcowany. Sęp nade mną czuwa. Jeśli liczy na coś [...]

Był blisko. W towarzystwie dwojga dusz, które niegdyś patrolowały Stare Urwisko, obecnie jednak, spragnione ludzkich uczuć, żerowały na Podróżniku, kierował się w stronę Kanionu. Każdy dzień podróży był niewidoczną formą wewnętrznej, stopniowej śmierci. Nie był w stanie przewidzieć, czy tak intensywna podróż, w trakcie której tych dwoje dusz wyżera jego emocjonalność, nie odbije się negatywnym echem na dalszym, spokojnym już życiu, jakie planował wieść po powrocie z podróży.

Miewał też bardziej [...]

Ludziom nie potrzebny jest człowiek, który zawiedzie ich schorowane umysły ku kojącemu światłu oświecenia. Tam, gdzie pragną dążyć sercem i myślą, w swej krótkowzrocznej propagandzie wiecznego istnienia, panują strach, ból i ciemność.

Stali się więźniami własnych wyobrażeń, więźniami słów, z którymi są związani mocniej, niż że skórą i kośćmi, oddychaniem, dotykiem, każdym, innym zmysłem. Nie wierzę, by ludzkość miała szansę na jakiekolwiek metafizyczne zbawienie.

Gdy przebywam tutaj, już jakąś [...]