Ludzie, którym zależy na społecznej akceptacji i poczuciu przynależności cierpią na syndrom Sztokholmski

Ludzie poddają w wątpliwości własne możliwości, ponieważ to wygodne, a człowiek lub komfort. Zwątpienie to takie przyzwolenie do tego, by odpuścić sobie starania, by odpuścić sobie napięcie, by po prostu dać sobie z tym spokój i odetchnąć. Człowiek chce po prostu oddychać, ale nie potrafi walczyć o każdy oddech.

Nie ma w sztuce chyba nic bardziej sztampowego, przesiąkniętego stereotypami i przerobionego przez każde pokolenie, niż smutny poeta, który pisze smutne wiersze. Do tego słabe wiersze.

Samoświadomość to największa możliwość, jaką człowiek posiada
.
<>
.
<>
.
<>
.
<>
.
<>
.
<>
- Wiesz, zastanów się, co tak na prawdę zamierzasz? Dalej chcesz zamykać się w tym samym podejściu, w tych samych emocjach? Obwiniać ludzi dookoła za to, że czegoś nie zrobiłeś? Za to, że nakłaniali Cię do czegoś? Że chcieli, żebyś postępował zgodnie z ich przekonaniem? Że chciałeś poświęcać im czas? Że nie miałeś kontroli nad sobą. Że zapomniałeś, co jest Twoim celem? [...]

Jeśli nie wiadomo, w jaki sposób właściwie zacząć dzień, najlepiej rozpocząć go od zimnego prysznicu

Ludzie chyba zapominają, że poezja, w dużej mierze, to przede wszystkim zabawa słowem, skojarzeniami, obrazami, melodią i metaforyką, a nie zabawa własnymi emocjami, które, chociaż chciałby wieść prym, to przecież jedną z cenniejszych lekcji w życiu jest umiejętność panowania nad nimi. Dlaczego z poezją miałoby być inaczej?

Dziękuję za wątpliwości, które pojawiają się w życiu. To dzięki nim człowiek uczy się być stanowczym. To one pozwalają rozwijać dyscyplinę oraz wiarę. Dzięki nim, pomimo trudności, człowiek idzie naprzód. W momencie, gdy nie czuje się pewny, nie czuje stabilny, traci poczucie sensu szlifuje swój charakter, przypomina sobie, dlaczego wyruszył w podróż. Dzięki nim, nawet jeśli w danej chwili tego nie czuje, sięga w sobie po pokłady siły, które zapewniają mu energię do marszu. Sięga po ten rodzaj wewnętrznej siły, który staje się dostępny w obliczu trudności, przeciwności, zniechęcenia i zmęczenia.

Dziękuję za strach, z którego uczę się korzystać. Dzięki niemu ciało się jest skupione i przytomne. Umysł staje się klarowny. Skoncentrowany umysł synchronizuje się z ciałem. Człowiek szlifuje swój charakter. Dziękuję za euforię, dumę, pewność siebie, stanowczość, siłę, które człowiek czuje, gdy robi rzeczy pomimo strachu. Wykorzystuje swój potencjał. Uczy się radzić z trudnościami. Pokonuje własne ograniczenia.