Jacob_Filth

Dlaczego moje życie miałoby mieć sens głębszy, niż światło gwiazdy albo błękit nieba?

Czy nie jestem zadufany, by pragnąć rzeczy, o których nie myślą ptaki, zajęte swym życiem?

Czy nie zabłądziłem, jeśli sądzę, że jest we mnie źródło czystsze, niż strumień w górach i miłość większa niż smukłe drzewa i lasy?

Czy nie żyję złudzeniami, jeśli myślę, że moje uczucia i stany są warte więcej, niż powiew wiatru w upalny dzień? Albo krople deszczu latem, gdy ulewa potrafi wyleczyć spękaną skórę ziemi.

Kim jestem, by myśleć, że życie moje ma większą wartość, niż kamień w polu? Trawy tańczą wesoło i niewzruszone, gdy łzy w oczach szukają drogi, ale wszystko to i inne, wciąż mi nieznane, przeminie jak mchy i liście, roje much, komary i kleszcze.

Z domu wychodzę o szesnastej. Mijam dwie ulice. Nowo powstałą galerię.
Nie jestem pewien, czy można mówić, bym istniał. Są we mnie myśli.
Moje ciało porusza się, ale nie widzę własnego ja. Jest gdzie indziej.

Zmierzam w stronę autobusu. Wyjazd punktualnie o 16.35.
Wbrew pozorom, nocne zmiany, chociaż monotonia pracy męczy umysł,
wydają się poetyckie. O czwartej nad ranem, gdy odbijam się na bramce,
by z szatni zabrać rzeczy, osiągam pełnię stanu literackiego.

Nie wymuszam słowa. Mówię cicho, bądź wcale.
Elastyczne i zmęczone ciało myśli o śnie. Umysł chce spokoju.
W elektrycznym świetle różne obrazy pojawiają się przed oczyma -
maska samochodu jest dwojgiem całujących się ludzi,
drzewa zdają się iść w tą samą stronę, co ja.

Śniadanie i kawa. Papieros na balkonie. Wychodzę cicho,
by nie obudzić ukochanej. Dopiero pod prysznicem uświadamiam sobie
własne istnienie, w strumieniach gorącej wody. Łagodzi spięte ciało.

Wciąż próbuję zmienić coś więcej, niż tylko brudną bieliznę.

/Wrocław, 2017

za każdą byle jaką
śmierć

bez ryzyka zamachu stanu
ustroju nastroju dwubiegunowej konstrukcji kulistego modelu wszechświata

gdzie brak braku składu
a pionier w dziedzinach sztuki wciąż szuka mistycznej obroży dla dużej niedźwiedzicy
i czas dzieli się jak dżdżownica rozdarta na dwie części
pełznie w przeciwne strony szuka symbiozy ideałów

jedności światła z cieniem
i z cienia próbuje wydobyć języki szelesty i marnotrawiony
przez nasz organizm czas odkłada się zmarszczkami na korach drzew
aż nas dosięgnie lub [...]

W światopoglądzie zadartym przez powściągliwe, matczyne pismo
niezgrabnie stawianie na odwrocie paragonów, światopoglądzie
jeszcze dziecka, może nie dziecka z lat wczesnych, młodego,
bełkotliwego niemowy, ale raczej już ciekawskiego świata,
ze światów nieprzychylnych.

Dziecka, które doświadcza całego spektrum emocji w sposób świadomy.
Okazuje je w pełni, za pośrednictwem spontanicznego odruchu, czy raczej impulsu chwili i napływu emocji bądź nie okazuje ich ani trochę, przestraszone i zmęczone, zmartwione być [...]

stworzyłeś mnie
na podstawie przypuszczeń
domniemanej wolności ducha

z domieszką grawitacji na ustach
zdziwieniu patrzę w oczy
gdy milknie wewnętrzny hałas

a ty trzymasz mnie
na dystans
w szufladzie z wierszami [...]

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.
Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.
Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.
Przymiotnik. Element fabuły, bez którego
historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia
horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast
zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.
Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,
oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.
Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

Każde­go dnia zakładam emoc­jo­nal­ne pre­zer­wa­tywy, sto­sun­ki in­terper­so­nal­ne nie grożą na­wiąza­niem bliższej reak­cji. Nie płodzę kon­taktów, na­wet jeśli doj­dzie do zbliżenia, pod ko­niec dnia ściągam zurzytą gumkę i rzu­cam w niepa­mięć.

A życie toczy się da­lej, le­niwym stru­mieniem jak mocz z pęcherza o trze­ciej nad ranem