Jacob_Filth

W światopoglądzie zadartym przez powściągliwe, matczyne pismo
niezgrabnie stawianie na odwrocie paragonów, światopoglądzie
jeszcze dziecka, może nie dziecka z lat wczesnych, młodego,
bełkotliwego niemowy, ale raczej już ciekawskiego świata,
ze światów nieprzychylnych.

Dziecka, które doświadcza całego spektrum emocji w sposób świadomy.
Okazuje je w pełni, za pośrednictwem spontanicznego odruchu, czy raczej impulsu chwili i napływu emocji bądź nie okazuje ich ani trochę, przestraszone i zmęczone, zmartwione być [...]

stworzyłeś mnie
na podstawie przypuszczeń
domniemanej wolności ducha

z domieszką grawitacji na ustach
zdziwieniu patrzę w oczy
gdy milknie wewnętrzny hałas

a ty trzymasz mnie
na dystans
w szufladzie z wierszami [...]

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.
Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.
Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.
Przymiotnik. Element fabuły, bez którego
historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia
horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast
zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.
Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,
oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.
Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

Każde­go dnia zakładam emoc­jo­nal­ne pre­zer­wa­tywy, sto­sun­ki in­terper­so­nal­ne nie grożą na­wiąza­niem bliższej reak­cji. Nie płodzę kon­taktów, na­wet jeśli doj­dzie do zbliżenia, pod ko­niec dnia ściągam zurzytą gumkę i rzu­cam w niepa­mięć.

A życie toczy się da­lej, le­niwym stru­mieniem jak mocz z pęcherza o trze­ciej nad ranem

Sen zagryza usta. Kolory więdną, łapczywie uczepione powiek.
Spijam kontur miasta, monotonny obraz przemocy świateł.
Gwałtu halogenów na zaułkach. Zdzierają półmrok z zabrudzonych i ukrytych w cieniu uliczek.

Zawstydzone, próbują ukryć stare mury w chłodzie nocy, ale na czubkach dachów
zawisł bezczelnie księżyc i zerka, zwyrodnialec, na bezpańskie koty, jak przeskakują z kosza na chodnik.

Sen zagryza usta. Sunie palcem po krawężniku jak linii bioder, kręgosłupie.
Wystawia język, oblizuje zabrudzone okna. Zagląda [...]

Pokolenie Innych Inaczej
Pokolenie zgrywusów i chuji
Pokolenie małp i genitaliów na klawiaturze
Pokolenie zdrowej żywności i chorych ambicji

Pokolenie po fali niezgody, wolności, po fali narkotyków i imprez
Pokolenie wiecznie zagubione pomiędzy drzwiami domu a burdelu

Pokolenie wybite jak okna w instytucjach oświaty
Pokolenie wiary w przyszłość, któremu wydaje się, że wszystko mu się należy

Pokolenie chciwości, zysków, przypływu głupoty i naiwnych
Pokolenie zdrowej amunicji, zdrowych relacji
Pokolenie chore na raka [...]

jasna wstęga światła wsiąka w zasłonę luźno zawieszoną wzdłuż południowego okna
drobinki powietrza zmieszane z kurzem tańczą powoli ospale z naciskiem na meble,
pod które lgną potulnie. cisza.

deszcz zmęczony dniem pracy ustępuje miejsca zachodowi słońca.
chmury rozchodzą się do domów.

świat kurczy się.
zatrzaskuje w horyzoncie. wpada w pułapkę zenitu. zaplątuje w perspektywę
ze znużenia

Gadka lubi się kleić. Gadka lubi gubić mnie
między słowami. Zlewa punkt patrzenia z tłem społecznym.
Zaciera wszystko w nic nie znaczący slogan.

Nie pomoże mi ilość przeczytanych książek.
Ich treści pozostają odseparowanym światem.
To jak oglądać tańczącą na rurze, a potem

trzepać ze wzrokiem utkwionym w bezbarwne okna pokoju
zawieszonego w echu miasta, co nigdy nie milknie
i dławi się własnym krzykiem na każdym zakręcie.

Lubię wieczorem delektować się szlugiem na balkonie,
a podobno cokolwiek człowiek robi, powinien robić to świadomie,
dlatego staram się zaciągać papierosem w pełni świadomie i podobnie
wypuszczam dym. I jest mi bardzo smutno, gdy tak świadomie pragnę sobie zapalić,
a w trakcie szlugowania odpływam gdzieś myślami i już przy samym filtrze ogarniam,
że wcale nie czułem, że palę. Co prawda, mógłbym odpalić kolejnego, ale to już nie to samo.

Zwłaszcza po nocnej pracy, gdy nad ranem śpiew ptaków przebija na
tle mętnego nieba nad dachami bloków. Jest w miarę chłodno i lekki wiaterek
porusza liśćmi drzew rosnących, dość skromnie, na tutejszym parkingu.
Takie szlugi to zawsze szczęśliwe chwile. Trochę jakbym odpalał słońce od peta.

Trzymam Cię za słowo. Nie puszczaj pary z ust,
jeśli nie potrafisz utrzymać nerwów na wodzy.
Nawet jeśli puszczasz mimo uszu wszystko, co mówię,
nie przepuścisz okazji, żeby mi dosrać.
wiem, że tylko mnie podpuszczasz. Dlatego
staram się nie dopuszczać do siebie złych myśli.

Minimalizuję wszystkie okna w pokoju.
System próbuje nas zaktualizować.
Przełączam się pomiędzy trybami uśpienia i czuwania,
raz gram w otwarte karty, raz incognito.

Minimalizuję wszystkie okna w pokoju,
chociaż i tak jest już duszno.

Taki układ mi odpowiada. Ściągam z ciebie neurony,
odebrane połączenie w komórkach, przekazane w genach
wiadomości. Chociaż w głowie pełno spamu,
po raz kolejny otwieram puszkę pandory pomiędzy udami
a nie uda mi się, bo ciągle zrywa mi łączność ze
światem i tracę kontakt. Podpinam to pod różne fakty
i fazy, ale wszystko jest kwestią zbyt wysokiego napięcia.