Jacob_Filth

Jesteśmy czymś pierwotnym, czymś, co stanowi nieoswojony element tego świata. Czymś nieprzetworzonym, chociaż, jeśli oddzielić od siebie poszczególne warstwy jestestwa, można spostrzec całą, zbiorową, społeczną mentalność zawartą w jednym głosie, który lubi jako pierwszy odzywać się w myślach. Stanowi przestrzeń. Otwartą lub zamkniętą. Przestrzeń uwikłaną we własne istnienie, we własny byt, przestrzeń współdzieloną przez psyche i biologiczną intencję przetrwania.

Jesteśmy. Ale to złudna nadzieja na trwałość. Przemijamy, ale to tylko sentymentalny, egoistyczny stosunek do własnego życia. Wszystko ma formę przejściową. Wszystko jest zmienne. Trwałość oznacza opór, a opór oznacza upór, upór natomiast to silne, toksyczne przywiązanie do tożsamości. Która, w gruncie rzeczy jest złudzeniem.

Człowiek stara się pisać rzeczy ładne, rzeczy oryginalne, wyszukane treści, przesycony intelektualnym słownictwem i głębokim przemyśleniem, złączone w tonie poetyki, z filozoficznym chłodem, na dnie którego płonie fanatyzm.

Ale gdy brakuje sił, człowiek zostaje sam ze sobą, dotkliwie uświadamia sobie, że potrzebuje wiary nawet w absurdalne marzenie, żeby odnajdować w sobie energię do działania.

Ale to oznacza, że jestem uzależniony od marzeń, emocji, uzależniony od pozytywnych emocji, którymi staram się nasycić takie a nie inne wyobrażenie. Wiem też, że potrzebuję wizji, poprzez które czuję się smutny, a nawet przerażony. Jakąkolwiek potrzebę emocjonalną załatwiam praktycznie za każdym razem wewnątrz siebie.

Dlatego niewiele doświadczam w rzeczywistym świecie. Może tylko rezultatów podjętych działań i konsekwencji ich braku.