(stary tekst, ale mam do niego dziwny sentyment)

Jestem kobietą, cechują mnie emocje,
cechują mnie stany. Stanę się cechą emocji,
która w ciszy pobudzi boga do snu.

Jego siwizna stanie w płomieniach,
on stanie we mnie składając modły, we mnie szukając
ukojenia, we mnie niszcząc boski wizerunek wspaniałomyślności.

Czy jestem splądrowana? Może jak piramidy w Egipcie,
wciąż ciąży nade mną klątwa faraona, on również składał
mi obietnice, ja rozkładałam jego słowa na nienawiść.

Bóg słońce patrzy mi przez pośladki, dotyka wzgórka jakby
chciał go poświęcić. To nie czas na rytuał, jesteśmy tylko
odłamkiem lodu. Myślisz, że zmienisz coś promieniami?
Może masz rację, lubię zmieniać się w coś gotowego do zniszczenia

Jest takie kurkumowe wzgórze, zarośnięte potężną liczebnością, której wielkość przekracza niebios wyobrażenie na temat tego, jak mnogie i różne, w spójnym łańcuchu układu pokarmowego, mogą być połączone myśli fistaszków i wiewiórek.

Karmazynowe drzewa, wielgachne, niczym wielkość samego wyobrażenia, neurony niebiańskie, zaprzęgnięte do rydwanu, który bój toczy w pędzie cywilizacji, a rumaki o czarnych grzywach pachną smogiem i spalinami aut i rżą chyżo, w te pędy, co pod uderzeniem kopyt kruszą asfalt.

I skruszone ulice, niegdyś świetność była ich przydomkiem, teraz pozostało tylko miejsca na tyle, by zarzucić wiersz na plecy, nawlec nić na igłę i zaszyć się w tłumie.

Uświtałem sobie pajęczynicę w skowronkach i miedzioszkach,
w pantafalełkach i skrzydlicach z brunatnawego zmierzchu witania.

Gdy oczytołezki w papierośnicy blasku i śmiechu parzą spojrzenia
i spopielałem palce na września porowatym grzbiecie,
przytuliłomisię chwil radosnych i chwil zasmutniałych
pęczki i garstki, ptaszydłom czasu rzucone na rozdziobanie.

I mimo wtuleń w chmurzyste wspomnienia, zajęczeń i skomlaków
w gardle, przepatrzyłem na wskroś szarugę serca,
gdy zdeszczony na kartce papieru traciłem grunt pod nogami.

Wyliniała, blada i zgnieciona szorowała skrawek biurka,
jakby przestrzeń pomiędzy nami zapowiadała romans.

Pozostało uniesień wyłącznie tyle, by wstać z krzesła,
rozprostować nogi, może dzięki temu uda się pójść prosto przed siebie