Jacob_Filth

Miasto zasypia we mgle. Betonowe sny stoją niewzruszone
pod fioletem nasiąkniętym światłem latarni.
Miasto oddycha w pustej ulicy. Jestem zmyślonym
fragmentem opowieści, nigdy nie ujrzy mnie światło dzienne.

Jak każda, drogocenna iluzja, mam wszystko, co niezbędne
dla twórczej nostalgii. Słowa są mi matką, a może,
głodne dotyku ust, rozedrgania skóry; dreszczem mi mów,
słodki śpiewie serca, dreszczem mi przemawiaj, najlżejsza,
w ciszy nocnej nieuchwytna, nuto życia zawieszonego we śnie,
zdają się krzyczeć.

Gdybym mogła przylegać uczuciem do chłodu szyby,
wilgotnej ściany budynku. Ale śmierć stoi za rogiem.
Wybieram proste drogi.

myślałam że wilgotność powietrza
wytłumaczy suchym budynkom
odpowie na ich troski pogłaszcze wyliniałe tynki

zmarszczki na framugach okien

zamiast tego loki kręte uliczki życiowe zakręty
wszystko wokół zdaje się mieć focha
jak stare damy z amerykańskich filmów
obrażone na wszystko za nic

dumnie zadzierają zardzewiałe dachy
a krople deszczu jak dzieci nic sobie z tego nie robią

widziałem w Twoich oczach nagie miasta
jak ciała kobiet rzucone na ziemię tuż po gwałcie

i miasta złote jak włosy nastolatek nigdy dotychczas nieczesane dłonią mężczyzny

marmur i wysypiska śmieci
studzienki kanalizacyjne i mleczne koryta rzek

nigdy nie wezmę Cię za usta
żadnym z wierszy
słowom odbiorę kontur i wydźwięk

aż martwi i puści od środka
wpadniemy w siebie bez echa
nie odróżniając twarzy

brutalni i lepcy
i bezczelnie niewinni
zrozumiemy wszechświat
by jutro znów o nim zapomnieć

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.
Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.
Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.
Przymiotnik. Element fabuły, bez którego
historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia
horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast
zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.
Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,
oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.
Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

W ludzkiej skórze czuję się jak w dołku
...w tym miejscu jest pustka intelektualna, tzw. przestrzeń, w której rodzą się pomysły, zamiary i ewentualne roszczenia względem własnej osoby...
W tej pustce dochodzi do dziwnych zjawisk. Jednym z nich jest moje lenistwo. Przez jego wrodzenie we mnie, omijam szerokim łukiem coś takiego jak przemyślenia. Ciągle wracam na początek stworzenia, do samej emocji. Gdy już uchwycę najdrobniejszą z nich, albo silnie drżący rodzaj doznania, przestaję istnieć. Nie robię tego na umyślnie. [...]

za każdą byle jaką
śmierć

bez ryzyka zamachu stanu
ustroju nastroju dwubiegunowej konstrukcji kulistego modelu wszechświata

gdzie brak braku składu
a pionier w dziedzinach sztuki wciąż szuka mistycznej obroży dla dużej niedźwiedzicy
i czas dzieli się jak dżdżownica rozdarta na dwie części
pełznie w przeciwne strony szuka symbiozy ideałów

jedności światła z cieniem
i z cienia próbuje wydobyć języki szelesty i marnotrawiony
przez nasz organizm czas odkłada się zmarszczkami na korach drzew
aż nas dosięgnie lub [...]