Z domu wychodzę o szesnastej. Mijam dwie ulice. Nowo powstałą galerię.
Nie jestem pewien, czy można mówić, bym istniał. Są we mnie myśli.
Moje ciało porusza się, ale nie widzę własnego ja. Jest gdzie indziej.

Zmierzam w stronę autobusu. Wyjazd punktualnie o 16.35.
Wbrew pozorom, nocne zmiany, chociaż monotonia pracy męczy umysł,
wydają się poetyckie. O czwartej nad ranem, gdy odbijam się na bramce,
by z szatni zabrać rzeczy, osiągam pełnię stanu literackiego.

Nie wymuszam słowa. Mówię cicho, bądź wcale.
Elastyczne i zmęczone ciało myśli o śnie. Umysł chce spokoju.
W elektrycznym świetle różne obrazy pojawiają się przed oczyma -
maska samochodu jest dwojgiem całujących się ludzi,
drzewa zdają się iść w tą samą stronę, co ja.

Śniadanie i kawa. Papieros na balkonie. Wychodzę cicho,
by nie obudzić ukochanej. Dopiero pod prysznicem uświadamiam sobie
własne istnienie, w strumieniach gorącej wody. Łagodzi spięte ciało.

Wciąż próbuję zmienić coś więcej, niż tylko brudną bieliznę.

/Wrocław, 2017

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.
Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.
Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.
Przymiotnik. Element fabuły, bez którego
historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia
horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast
zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.
Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,
oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.
Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

Sen zagryza usta. Kolory więdną, łapczywie uczepione powiek.
Spijam kontur miasta, monotonny obraz przemocy świateł.
Gwałtu halogenów na zaułkach. Zdzierają półmrok z zabrudzonych i ukrytych w cieniu uliczek.

Zawstydzone, próbują ukryć stare mury w chłodzie nocy, ale na czubkach dachów
zawisł bezczelnie księżyc i zerka, zwyrodnialec, na bezpańskie koty, jak przeskakują z kosza na chodnik.

Sen zagryza usta. Sunie palcem po krawężniku jak linii bioder, kręgosłupie.
Wystawia język, oblizuje zabrudzone okna. Zagląda [...]

Lubię wieczorem delektować się szlugiem na balkonie,
a podobno cokolwiek człowiek robi, powinien robić to świadomie,
dlatego staram się zaciągać papierosem w pełni świadomie i podobnie
wypuszczam dym. I jest mi bardzo smutno, gdy tak świadomie pragnę sobie zapalić,
a w trakcie szlugowania odpływam gdzieś myślami i już przy samym filtrze ogarniam,
że wcale nie czułem, że palę. Co prawda, mógłbym odpalić kolejnego, ale to już nie to samo.

Zwłaszcza po nocnej pracy, gdy nad ranem śpiew ptaków przebija na
tle mętnego nieba nad dachami bloków. Jest w miarę chłodno i lekki wiaterek
porusza liśćmi drzew rosnących, dość skromnie, na tutejszym parkingu.
Takie szlugi to zawsze szczęśliwe chwile. Trochę jakbym odpalał słońce od peta.

Jest zima.
Wiatr przegryza kable wysokiego napięcia.

Odskocznia. Temat do obiadu. Żeby nie ciamkać.
Nie wcierać w obrus półsłówek zawieszonych w kącikach ust.
Nie zwalać wszystkiego na język. Ani wargi.
Każda nieopatrzna decyzja to gra pikseli na tle elektrycznego serca.

Miarowe uderzenia kropel w szybę. Puls.
Ruch uliczny. Tętno.
Tramwaj skręca w lewo. Jelita.
Ludzie wysiadają, bo przystanek. Wypróżnianie.

Wszystkie mechanizmy oddziałują na mnie w zwierzęcy sposób.
Wiatr przegryza linie wysokiego napięcia.
Świat błyszczy.

Kusi z oddali.
Kopie z bliska.

Wiatr miesza w neuronach. Aura publikuje ciemne obrazki na horyzoncie.
Klikam refresh. Pasek ładowania szczęścia utknął w połowie ściągania plików z boskiej chmury.

Gdzie jest administrator tej planety? Podobno przejechał motocyklem drogę mleczną.
Wessał niejedną ścieżkę usypaną z gwiazd i wyruchał wszystkie, czarne dziury w okolicy.
Teraz poszukuje taniej siły roboczej. Ktoś musi odbudować dobrą opinię o nim.

Na forach sypią płatki śniegu. W domach pada popiół jak muchy po zetknięciu z packą.
Prąd kopie groby. Składa w nich prośby. Wrzuca do dołu zbędne dane. Zasypuje spamem modlitewnym.

Informacje 18+, którymi karmi nas codzienność, przerastają powoli zdolność adaptacji, przyswajania.
Ludziom, w ich perspektywę, wmontowano projektory. Nikt nie pyta o zdanie.
I tak wszyscy zwracają się do siebie w cudzysłowie albo po prostu - odwracają plecami.