Jacob_Filth

chemia której uczono nas w szkole
nie odzwierciedla reakcji zachodzącej w ciele
na widok snów i łez, łagodnej matki gryzącej
dzieci w małe, blade czółka
chmury nadgryzione czasem wisiały
od dłuższego czasu na niebie jak żółte
karteczki na lodówkach zorganizowanych ludzi
z czasem zaczęły zmieniać barwę na rudawy, sypki kolor
wkrótce wszystko opadnie,

spojrzę w górę, na rozłupane jak orzech słońce,
ponadgryzane chmury, obraz zacznie się ruszać,
i potknę się o cień trawy,
i w końcu, w końcu, znajdę punkt na ziemi,
w którym planeta wcale nie kręci się wokół
własne osi, a stoi nieruchomo,
punkt taki jak ja, bezpieczny,

nazwę go domem, zasadzę kamień,
popatrzę jak nic z niego nie wyrasta
dopiero wtedy szczęśliwa
apomnę na moment
co tak bardzo milczę

Żyłem w patologi na tyle długo, że przestała się całkowicie dawać we znaki.
Nie. Nie opuściłem rodzinnego domu. Nie zostałem w nim kolejnym z rodziny.

Chociaż życie nie jest mi na rękę, zamykam je w dłoni.
Językiem potrafi wypalić każdą kartkę zapisaną wersami.
Brzemienne frazy rodzą człowieka. Myśli są brzemieniem, ukryte pomiędzy wersami.

Żniwa zniczy w cmentarnej alei. Wierzba wysoko płacze.
Wiatr zmienia oddech w parę. A ja? Spaceruję z rękami w kieszeni.
Wtedy łatwiej jest przestać myśleć.

Ja. Kieszonkowy artysta.

'17

gdy mówisz do mnie imieniem zużytej baterii,
w imieniu akumulatorów przeładowanych przez myśli i puste obietnice,
w imieniu energii jądrowej, której ani skorupa ziemska, ani czaszka ludzka
nie uniosą w nadmiernej ilości,

gdy mówisz do mnie z lotu ptaka,
chociaż trzymasz nogi kilka centymetrów nad łóżkiem,
a z perspektywy gładko ułożonej podłogi przypominasz azteckie bóstwo

i mówisz do mnie językiem obcym lub zapomnianym
językiem emocji które powinienem rozumieć,
narzucasz na twarz kolejno nastroje - raz pogodny raz [...]

stworzyłeś mnie
na podstawie przypuszczeń
domniemanej wolności ducha

z domieszką grawitacji na ustach
zdziwieniu patrzę w oczy
gdy milknie wewnętrzny hałas

a ty trzymasz mnie
na dystans
w szufladzie z wierszami [...]

Zaczynasz mnie uwierzytelniać w miejscu rozcięcia łodygi kwiatu na dwa, spokojne,
rozrzutne w aromacie miękkiej, grząskiej ziemi brzegi ust rozchylone jak przetarte dłonią o poranku powieki.

Skąd przychodzi wiersz, gdyby wskazać to miejsce palcem, spomiędzy linii papilarnych wypłynie atrament,
rzeki głodne jak piaszczyste wybrzeża Somalii zagryzą paznokcie staruszek z niewielkiego targu warzyw.

Ich ciała zatrute czasem, zabliźnione rany po strzałach pijanego Amora, którego celność przypomina pismo Braille'a,
rzucają cień na ziemie, którego żadna noc już nie poniesie w skrytą w oddechu kamienicy pieszczotliwą opowieść.

Pokolenie Innych Inaczej
Pokolenie zgrywusów i chui
Pokolenie małp i genitaliów na klawiaturze
Pokolenie zdrowej żywności i chorych ambicji

Pokolenie po fali niezgody, wolności, po fali narkotyków i imprez
Pokolenie wiecznie zagubione pomiędzy drzwiami domu a burdelu

Pokolenie wybite jak okna w instytucjach oświaty
Pokolenie wiary w przyszłość, któremu wydaje się, że wszystko im się należy

Pokolenie chciwości, zysków, przypływu głupoty i naiwnych
Pokolenie zdrowej amunicji, zdrowych relacji
Pokolenie chore na raka [...]

Gdy zalepisz oczy śniegiem,
powiedź, powiedź wreszcie,
że świat jest miejscem
zatrzaśniętym w pułapce snów i obyśmy
mogli znaleźć spokój gdy na dworze
burza błyska śmiechem
grzmoty, wiatr i deszcz
nie pytaj mnie o przyszłość,
nie proś bym powiedział
czy wszystko będzie dobrze,
[...]