Czy umysł jest zdolny do poezji? Określić go narzędziem zdecydowanie muzycznym,
to powierzyć część rozumu wyższej sile tworzenia. Zapomniałem przecież, gdzie leży
owo źródło natchnienia, co płynie z głębin ludzkiej duszy i szerokim strumieniem
na brzegach ust wyrzuca nie tylko kwaśny przymuś oddychania, ale czuły i zawistny
pocałunek na ustach wiatru, co śpiewem porywa do życia troski i chwile zwątpienia.

Czy umysł jest zdolny do poezji? Gdy sięgam po słowo - poszukuję rytmu lub
brzmienia, kilku skojarzeń, górnolotnej myśli, czegoś, o czym potem powiedzą:
to jest faktycznie poetyckie; nie robię nic więcej, a jakbym tylko krzyczał w studnię mej duszy,
z nadzieją, że echo odpowie, zabrzmi inaczej pomiędzy owalem ściany lub w spotkaniu
z taflą wody, co chłodno czeka w ciemności, by musnąć słowa i zawierzyć mu swoje sprawy, o których śpiewa skowronek, gdy próbuję tworzyć i mówię tylko do niego:
mógłbyś się zamknąć? Ja szukam poezji.

Niczego już nie pamiętam. Może tylko: przychodziłaś do mnie we śnie. Teraz nie mam już luster. Nie pamiętam, jak stara jest moja twarz. Milczę w bujanym fotelu. Może jest jeszcze nadzieja? Spoglądam w gwiazdy, ale nie znają odpowiedzi. Nie umiem powiedzieć, czy oczy mam zamknięte, czy jest już tak ciemno, a te kropki w oddali, są tylko echem życia.

Niczego już nie pamiętam. Zdaje się być głuchy na to, co we mnie. Nie rozpoznaję żadnego głosu, bo każdy brzmi podobnie. Przypominają kredę. Rysują coś na chodniku, którym jeszcze wczoraj szedłem zadowolony. Dzisiaj nie jestem pewien, czy kiedykolwiek znałem to miejsce.

Jedyne, co mogę powiedzieć: moja krew krąży jak sępy.