Jacob_Filth

powiedź mi, dlaczego tak na nas patrzą? mój mały rozbójniku, wewnętrzna

mantro, milczę jak drzewa i niosę słodkie nasiona, bez których ludzie zbyt

szybko siwieją, jak płótno wystawiane

na słońce pustyni i nieubłagany wiatr

nigdy nas nie rozumieli, mój bursztynowy świecie, bezimienna

granico pomiędzy warstwami skóry i psychiki, spomiędzy ust

wypływają czerwień miasta pogrążonego we śnie i błękit marzeń

wciąż nienasyconych emocjonalnością człowieka,

jak pulchne i nienażarte dzieci, łapią w tłuste [...]

Katakumbizm, powszedni, wczesnoporanny, nieodparty atak zgniłości myślenia, poronnego systemu broniącego stukot w ścianach przed nadmiarem wytężeń słuchu, uchwycenia fali dźwiękowej w lepkie palce,

zakleszczam w sobie pochopny emocjonalizm, stagnację marmuru i chrząstki martwych zwierząt,
w przedziwnym śnie przybieram postać pajęczyny, starannego splotu zdarzeń, naznaczonego krzykiem dzieci,
zapachem porodówek i kału, krwią matek z wybałuszonymi pochwami,

pożera mnie wewnętrzna nicość
ze sklepienia nad głową wystaje kilka par oczu
rzuca we mnie spojrzenia ostre i przenikliwe, chłodne
aż tracę oddech
przyziemność,
odgrzewam raz jeszcze ulotne myśli
złudne i błahe
z nadzieją

że zimą nie będzie już tak dużej różnicy temperatur pomiędzy spojrzeniami a powietrzem

psia krew, błękitna
linia życia
albo ścieżka śnieżka
usypana z kości
droga donikąd

pytasz mnie o rady
wskazówki
nie wziąłem zegarka z domu

i bez niego kręcę się w kółko

A zaufać przeznaczeniu? Nie wiem, boję się, kurczę.
Wpełzłem do nory, układam i śpię.
Nic trudnego — pragnąc pożądaniem ułożyć ciało
na rozgrzanym kamieniu. Białej tablicy wyciosanej
z odłamków światła. Z żółci wzmożonej o bliskość.

Ten kamień, jak ziarno, gdzie nim nie rzucę, zapada w myśli.
Te skrawki wiary. Kawałek Jego serca jak brud, paproch na czarno
perlistym obrazie. Kiedyś mówiłem o nim depresja, dzisiaj zaprasza
diabły do tańca. W zimną noc przy ognisku, śpiew skorpionów
budzi wspomnienia. Piasek pod powiekami