Bezradne
są dzisiaj ręce,
które pragną być dla Ciebie.

Bezradne myśli,
które wiedzą,
że mają do Ciebie należeć.

Bezradna obecność,
która ufa,
że nią rozjaśnisz czyjeś życie.

Bezradnie jestem
w Twoich rękach,
którym ufam i pozostanę.

Oto zorza gasi gwiazdy
I czerwienią barwi niebo,
A poranny wiatr przynosi
Rosę, która zwilża ziemię.

Z Jutrzni

leżeć w trawie,
pod dębem,
w sierpnia cieple błogim,
kiedy przekwita lato
i stygnie już ziemia.
Myśleć o rzeczach dobrych.
Robić to ,,z policzkiem na rozgrzanej ziemi”,
pod dachem z błękitu.
Potem zasnąć łapczywie
i doczekać świtu

Nic ci nie będzie oszczędzone.
Już ci niespodziewane skacze do gardła,
już cię odziera ze złudzeń jak ze skóry.

Wszystko nie jest możliwe.
Dostępne jest jedynie to i owo,
trochę i na chwilę, pokornie, krucho, niekoniecznie.

Nawrócenie, sakramenty, wieczność.
Reszta jest milczeniem
cichszym, niż chciał
Szekspir.

J. S. 4.03.06

,,Oto już mroki minęły,
Ziemia odradza się w blasku;
Umysł odzyskał swe siły,
Aby podążać ku dobru."

Z Jutrzni

Są ludzie, którzy wchodzą w nasze życie
i szybko z niego znikają.
Są ludzie, którzy sprawiają, że dusza nam tańczy.
Budzą w nas zrozumienie
szeptem swej mądrości.
Są ludzie, dzięki którym niebo jest piękniejsze,
Zaistnieją w naszym życiu przez chwile,
Pozostawią ślad w sercu.
I nigdy nie jesteśmy już tacy sami...

Ciebie wyrzucono.
Nic nie powiedziałeś.
Raziłeś w oczy, cierpiąc okrutnie.
Milcząc krzyczałeś.
Twój krzyk kluł zbyt boleśnie.
Poruszyłeś serce zziębnięte,
więc zamknięto Ci usta.
Niemo, lecz jak wymownie.
Nie dasz się zagłuszyć
i z kosza krzyczysz:
„Kocham bezinteresownie!"

MK Toruń, 02.02.2021

Promienna wstała jutrzenka
I nowy dzień zapowiada,
Niech nocne znikną ciemności,
A Ty nas oświeć swym blaskiem.

Z Jutrzni

"Słoneczny promień rozrywa
Zasłonę mroków nad ziemią
I rzeczom barwę przywraca
Jasnego światła potęgą."

Z Jutrzni

Niech Bog
obroni słabych,
którzy nie potrafią uciekać
od gorliwych pomocników,
którzy ich znaleźli
w chorobie
i ucieszyli się,
bo mają czym sycić
własną miłość..

Nosiła twarz
jak prywatne słońce
i rozdawała prywatne ciepło
na użytek zalęknionych pacjentów.
Nikt jej nie wołał,
ale wszyscy wiedzieli,
że jest darem nieba.
Ktoś napisał
dla niej wiersz,
ktoś ułożył modlitwę,
ktoś zabrał ją z sobą do nieba,
bo wierzył,
że tak właśnie wygląda Miłość.

Wiem, że smutne myśli
przylatują wieczorami,
jak czarne ptaki
siadają rzędem
i kraczą
smutne wspominki,
zimne słowa...
nękają ostrym dziobem
odwagę życia
i nadzieję jutra...
Tylko miłość
płoszy złe ptaki,
tylko wiara
rozprasza nocne ćmy...
Ich noce oddano
twojej miłości...

Gdy cierpią,
nie pouczaj.
Gdy płaczą,
nie upominaj.
Gdy upadają,
nie objaśniaj...
po prostu uratuj,
gdy tylko potrafisz,
a porozmawiasz później.
Jak Ten,
który nas ukochał
zanim przyszliśmy na świat.

A ja
dziś jak Kananejka
i proszę, i wierzę,
że nawet jeśli mogę tylko czekać,
serdecznie, gorąco i szczerze
ufam,
że w czas stosowny,
niespodziewanie
i już bez osłony
przyjdziesz
i oczu moich dotkniesz,
potem dłoni,
w końcu ukryte pod powiekami
tęsknoty łzy dostrzeżesz
i ulitujesz się,
i... zabierzesz.

S. A. Mika

Ciesz się tą chwilą.
Ciesz się tym światem,
tak jak potrafisz.
I dziękuj za to,
żeś coraz dalej
od ziemskich nizin,
od dni zmęczonych,
trudnych, niepewnych,
a za to coraz bliżej
i bliżej
gór niebotycznych...

Pełni.