Pali się, pali się teatr...
Teatr mój, z moimi snami,
codziennymi spektaklami...
Ucieka publika, giną aktorzy.
A jednak przedstawienie musi nadal trwać,
póki oddycham...
Moje życie - kiedyś poemat,
dziś cichy dramat,
bez świadków ostatniego aktu.
Bez publiczności, bez scenariusza.
Tylko ja i zapisane karty historii,
na płonącej scenie...
Miałam poszukiwać siebie,
a ty miałeś mi w tym pomóc...
Wskazać drogę, pokazać niebo.
A dziś rozdrażniona brakiem snu,
próbuję strach przezwyciężyć...
Kilka chwil i wywrócił się świat...
Już nie widzę blasku twych błękitnych oczu.
Nie słyszę zatroskanego głosu.
Jestem sama w tym spalonym teatrze bez aktorów.
Przeszłość mnie dręczy.
Teraźniejszość mnie niszczy.
A przyszłości nie ma...
Pali się teatr,
a mała aktoreczka umiera w trakcie...
Właśnie teraz w ostatnim akcie...^^
