Myśli — Ivelios

Przeglądałem swoje myśli tutaj zamieszczone sprzed lat i dochodzę do wniosku, że młodszy ja nie był tak głupi jak cały czas mi się wydawało.

Zrobiłem się zbyt ważny dla zbyt wielu. Stałem się zbyt dobry dla wszystkich. Wziąłem za dużo na swoje barki...
A teraz kiedy już nie mam siły, ani pomysłu jak sobie z tym poradzić jest za późno by się wycofać.

Kiedyś prosili mnie bym się nie zmieniał, posłuchałem... Szkoda tylko, że ciągła zmiana była i jest moją stałą.

Praca w gastronomii jest jak palenie papierosów, mówisz wszystkim, że chcesz to rzucić, ale w głębi serca za bardzo to lubisz.

Jestem zły, właściwie to wściekły. Jestem smutny, samotny wśród ludzi których kocham i którzy kochają mnie. Odpycham tych którzy chcą mi pomóc, a potem płaczę, że muszę radzić sobie sam. A najsmutniejsze jest to, że wściekły jestem na siebie za to jaki jestem.

Byłem sam i było mi z tym źle, teraz mam wielu ludzi obok i od nich uciekam. Jak dogodzić komuś kto sam nie wie czego chce?

Najtrudniej jest skończyć się oszukiwać, zacząć robić to co trzeba i pogodzić się z konsekwencjami swoich wcześniejszych wyborów. Oczywiście można z następstwami swoich czynów walczyć, ale najpierw trzeba je zaakceptować.

Ludzie to dziwne istoty... Mówią jedną rzecz a robią drugą... Przepraszają by po chwili znów robić to samo...

-Myslenie nie jest moją mocną stroną...
-Więc co nią jest?
-A coś musi być?

-Nie męczy Cie już to?
-Ale co?
-No pomaganie im w tym wszystkim, mi by się to znudziło i prawdę mówiąc trochę zmęczyło...
-To moi przyjaciele, pomaganie im jest dla mnie świetną zabawą i to właśnie ta praca daje mi siłę by żyć dalej.

-Chciałbym nie odczuwać strachu...
-Dlaczego?
-No bo mógłbym ratować ludzi w sytuacjach ekstremalnych, mógłbym robić wiele rzeczy których teraz nie mogę...
-I przestałbyś być człowiekiem, nie zapominaj że strach jest Twoją częścią, częścią Twojego człowieczeństwa i bez niego nie byłbyś tą samą osobą...

Wielu ludzi pragnie nieśmiertelności. Ja pytam się dlaczego? Ze strachu przed śmiercią? A może nie chcą zostawić tego co mają? Czy oni nie rozumieją że żyjąc wiecznie człowiek będzie również odczuwał ból? Wszyscy starzy przyjaciele umrą, nowych będzie poznawał ze świadomością że oni zginą a on będzie dalej trwał... Taki człowiek będzie czuł ból straty więcej razy niż by chciał i będzie musiał z tym bólem żyć.

-Znowu stoisz samotnie w ciemności...
-A Ty znowu zakłócasz moją samotność...
-Chodź do nas spowrotem... Bez Ciebie to nie to samo...
-Jeszcze nie...
-Dlaczego?
-Bo tylko samemu jestem naprawdę sobą.

W każdym miejscu w jakim byłem zostawiłem kawałek siebie, i z każdego takiego miejsca kawałek zabrałem, w każdym przyjacielu jest kawałek mnie i we mnie jest kawałek każdego przyjaciela, i tak jest z każdą rzeczą i osobą, w niej kawałek mnie, we mnie kawałek niej, dlatego jak człowiek jak umiera nie zostaje do końca zapomniany, ziemia po której stąpał, rzeczy które widział, dotykał, używał, ludzie których znał... to wszystko przechowuje kawałek niego.

Stoje, niby z przyjaciółmi a jednak samotnie, każdy z nich ma własne towarzystwo, żaden z nich mnie nie potrzebuje, wiec po co w tym wszystkim ja? Po co dodatkowy czynnik? Po co ktoś przez kogo ludzie dodatkowo cierpią?