Czy miłość uczciwa jest
gdy rzuca pod nogi kłody
czy sprawiedliwa jest
gdy łez słonych tyle na poduszce
i ślady zostawia
odciski stuletnie
przez chwilę zapatrzona
uchodzi z nas jak powietrze.

Szukasz we mnie dzikich fascynacji,
gdy mi z głodu serce burczy.
I niedoborem wspomnień
tracę energii cząstkę.
Tasiemiec wyczekiwania
wyżera cenny tlen z mych uczuć.
Oczy moje dziórawe,
jak niedobór wapnia w kościach.
A usta bez czerwieni,
mimo iż ciepłu krwi podlega.

A teoria biologii jest przy mnie wyłącznie historią.

Ciszo ciemności,
zimny puchu milczenia
rozkładasz me myśli
na części westchnienia.
Ubijasz, upychasz
pustkę w mym sercu
i patrzysz,
jak lecą wspomnienia
bez sensu.

Bez blasku i w mroku
spoglądasz jak sowa.
Gdzie jestem?
Gdzie patrzę?
Co myślę?
Gdzie się schowam?
Zawężasz mój rozum
i płaczem wspomagasz
i kochasz
i smucisz
w niewiedzy mnie składasz.

I wczoraj,
i dzisiaj
i jutro zarazem.
Przypomnisz mi znowu
co jest mym zakazem.
Bez znaków drogowych
przepuszczasz me myśli.
Zgubione, zniszczone
bez ulgi pozostawione.

I wciąż mnie zamykasz
w swej pajęczej sieci.
I nie słuchasz gdy mówię
i milczysz gdy serce me świeci.

26.01.2010

Głupie mam serce
pełne wzruszeń
i złości chwilowych.
Zepsuty w nim rytm
i bieg przestawiony.
Szmery w nim słychać
jak bzyczenie samotnej pszczoły.
A ruch w nim powolny
jak liść samowolny.

Durne mam serce
gdzie duma rozpiera.
Gdzie kolor czerwony
często bywa zaplamiony.
I drży przed uczuciem
często mylnym przeczuciem.

Pomylone mam serce
mój rozum zamyka.
Zaprzecza westchnieniom
wspomnieniom umyka.
Udręką jest moją,
przeczeniem miłości.
Dalekie od słońca
i bliskie ku nicości.

Nieudane mam serce
gdzie marzenia bezsenne.
Źle pojmowane
wciąż bywają obolałe.

25.01.2010