Jed­ne­go ser­ca! tak mało! tak mało,
Jed­ne­go ser­ca trze­ba mi na zie­mi!
Coby przy mo­jem mi­ło­ścią za­drża­ło:
A był­bym ci­chym po­mię­dzy ci­che­mi...

Je­dy­nych ust trze­ba! skąd bym wiecz­ność całą
Pił na­pój szczę­ścia usta­mi mo­je­mi,
I oczu dwo­je, gdzie­by, pa­trzył śmia­ło,
Wi­dząc się świę­tym po­mię­dzy świę­te­mi.

Jed­ne­go ser­ca i rąk bia­łych dwo­je!
Coby mi oczy za­sło­ni­ły moje,
Bym za­snął słod­ko, ma­rząc o anie­le,

Któ­ry mnie nie­sie w ob­ję­ciach nie­ba...
Jed­ne­go ser­ca! tak mało mi trze­ba,
A jed­nak wi­dzę, że żą­dam za wie­le!
[~A. Asnyk~]

Między nieba błękitem
a łanów zbóż złotem
krąży serce smutne
pieszczoty stęsknione

Szuka w wiosny poranki
umiłowanej swej kochanki
by przytulić jej usta
pocałunków spragnione

Lecz choć się kochają
i siebie wciąż szukają
nadzieje nie będą teraz
spotkaniem zwieńczone

... nie będę przeszkadzał...

już Ci mnie nie potrzeba
świat Twój znów gwarny
już z nudów nie ziewa

... nie będę przeszkadzał...

biorę świat mój prosty
by czekać w oddali
tam gdzie tarnina i osty

tam stałe masz zaproszenie
gdy znów Cię dopadnie
krzywda, smutek lub zmartwienie
gdy ból z Tobą będzie chadzał
tam będę czekał lecz dziś już

... nie będę przeszkadzał...

Ciała nie chcę Twego.
Miłość dzielić się nim nie umie.
Sercem z dziećmi Twymi?
Ich ego tej radości nie zrozumie.

Twa dusza? Tak,
nią z Bogiem dzielić się mogę.
Lecz czyste uczucia
Wzbudzają w Tobie trwogę.

Cóż jeszcze masz,
co jeszcze możesz ofiarować.
Czym serce i duszę,
w uczuciach chcesz przekonać

By nikła ma osoba
w wierności starań dołożyła
Nim tęsknotę życia,
śmierć litościwie zakończyła.

(… ostatniej, w tunelu życia, Iskierce zagasłej...)

Czegoś mi brak, czegoś pięknego..
Dotyku warg, uśmiechu Twego.
Twych miłych pieszczot, słodkich jak miód,
Oczu kochających, dźwięku Twych słów.
Twej obecności, ciepła, oddechu,
Twej miłości, żartu i uśmiechu.
Brak mi wszystkiego...

Więc po cóż żyć ?

Przecież i tak nie mogę z Tobą być.
Mówisz że kochasz i mej miłości jesteś rada,
Lecz prawo do Ciebie inny posiada.
Życie me puste, jak bez ob­ra­zu rama.
I nikt nie chce tego zmienić...

Nawet Ty sama.

Jest taka chwila cudowna,miedzy nocą a dniem,
Tak, między czernią i bielą, między jawą a snem.
Gdzie tęcza lśni, wszystkimi kolorami szarości.
Gdzie jaźń się trzepocze, choć sen jeszcze gości

Cały świat drży, radością nowego dnia poczęcia.
Za oknem słychać pierwszy szczebiot ptaszęcia.
Zielone liście drzew, budzone są w wiatru szumie.
Po szybie okiennej, pierwszy słońca blask sunie.

Wśród dźwięków tych słychać oddech tak równy..
Skronią przy skroni, bezpieczny, spokojny i ufny.
Nozdrza me wypełnia zapach ciała sennie ciepłego.
Każdą swą cząstką, tak czule we mnie wtulonego.

I wiesz, uwielbiam ten stan, miedzy nocą a dniem,
Tak, między czernią i bielą, między jawą a snem.

( 28 luty 2011 r.)

Drżenie ciała, czułą ręką kojone,
Lecz ręka nie ta...
Uczucie cierpieniem skrwawione.
Najdelikatniejsza pieszczota ręki,
Gdy ręka nie ta...
Torturuje ciało, błyskawicą udręki.

Ciepłe sercem miłości płomienie,
Lecz serce nie te...
Pożogą bólu każde, wspomnienie.
Sercem serca, łatwo nie zastąpi, [...]