... tak na prawdę to mało kto zauważył błąd merytoryczny tej myśli... "sztab" to nie jedna osoba... albo inaczej to nie on rządzi tylko doradza... powinno być "zostać też sztabem"... ani samo serce, oni sam rozum "wojny o miłość" nie wygra...

... rzekłbym nawet, bardzo trudna...

... kochała, kochała... lecz chciała go zmienić... przystosować do ideału jaki sobie wyobrażała... a gdy się takim stał to nagle stwierdziła że ten ideał to nie to... przecież nie pokochała ideału ale tego który jakieś wady posiadał... ot choćby wadę spontaniczności do której nie była przyzwyczajona w rodzinie...

... sens raczej prosty, Ryużaki... rozpatrując pierwsze przykazanie, wielu ludzi zapomina uwzględnić swoją osobę w "rachunku sumienia"... w swej pokorno- pysznej ocenie pomijają własne zachowania wskazujące na stawianie się ponad każdym prawem, również "boskim"... skoro nie czyja się "Bogiem" to przecież nie będą się uwzględniać w rozrachunkach... jakże często praktyka przeczy teorii...

Może nie była królewną...
Ale śpiąca mogła być ;)

W Dekalogach nie będę się powtarzać.
Każdy jest genialny...

... i tak, nadal, nie wierzę że sam upadnę... choć już wierzę że można upaść z ich pomocą...

Każdy dzień jest ważny. Najważniejsze, żeby każdy właśnie za równie ważny uchodził. Każdy coś wnosi, ujmuje, dodaje, każdy uczy, coś wnosi, albo wręcz przeciwnie, stoimy w miejscu.

Dobre dobre

Dał nam wskazówki jak postępować, wiedze, mądrość z której nie korzystamy.
„Nie macie, bo nie prosicie. Prosicie, a nie otrzymujecie, dlatego że źle prosicie” (Jak.2,4).

Pomóc rodziców dostrzega się, gdy samemu trzeba sobie w ten sposób pomagać.
A cenę pieniądza, wraz z wydaniem pierwszej zarobionej gotówki.

Ale dobre szersze znaczenie.

Uwielbiam te 3 kropki... To właśnie one sprawiają, że myśl skłania do refleksji...

... a co, jak mu nie było dobrze to niech też płaci...

Osoba, od której się pożycza, jednak o tym wie. Może to podnosi trochę na duchu uczciwość?

To zależy od sytuacji.
Nie można wszystkiego wrzucać do jednego wora.

Myślę że to nie obłuda... Dzieci zostawione przez ojców, nawet jeśli ojczym daje im po stokroć więcej miłości i serca, zawsze, gdzieś głęboko w swojej podświadomości tęsknią za ojcem, tym bardziej jeśli kiedyś go miały i pamiętają go. Gdy ojciec po latach pojawia się w ich życiu, to pragnienie i ta tęsknota wybuchają ze zdwojoną siłą. Nie można mieć pretensji do dzieci... Tylko pozostaje kwestia uczuć ojczyma. Przecież oddał im siebie. Dał dom i rodzinę. Ale niestety myślenie dzieci (a tym bardziej młodzieży)jest jednostronne. Albo coś jest białe albo czarne... I nie ma kompromisów.
P.S. Prawdziwość Twoich myśli wciąż mnie zaskakuje, mimo że niedawno je odkryłam:) Pozdrawiam ciepło i oczywiście wielki PLUS:)