Przez okno się wkrada
księżyca twarz blada,
bezszelestnie każdej z zimnych nocy.
Nie czyni tego w złości,
ale tylko dla pewności,
że nie umieram właśnie z tęsknoty.

Dłońmi zziębniętymi od jesiennego deszczu,
gaszę warg Twych czerwienie.
Scałowuję cały smutek z przymkniętych Twych powiek.
A nasze serca równym rytmem piszą wiersze o miłości
Byś miał kochany co czytać do snu.

Jest taki rodzaj fiksowania z tęsknoty, gdy sprawdza się skrzynkę co 5 minut, chociaż list ma przyjść dopiero nazajutrz.

I tonę dziś znowu w granatowej tęsknocie.
Nad głową kołyszą się gwiazdy na wietrze.
I umierać tak będę każdego z wieczorów
póki nie wrócisz Ty- moje powietrze