Życie to wielka zagadka
którą rozwiązujesz
nic innego w nim nie ma
jest tylko on i ona
i do tego kosmos
życie nie wybiera
ma w sobie wszystkie drogi

Czasem wiatr stoi
i nie oddycha
rzuca krwiożercze spojrzenia
czasem noc patrzy znudzona
ociera się o nogi
pociesza
czasem dzień mruży oczy
suszy się
odzwierciedla życie.

Czasem warto przysiąść
pogrążyć się we śnie
biec ku złotym chmurom
i strząsać z nich żółty pył
czasem warto posłuchać ostatniego zdania
skinąć głową
zrobić
czasem warto być, jak skała
przysłuchiwać się jej
skoczyć po deszcz
zapomnieć

Czekać to rzeka niepamięci
która kołysze się
na żaglach
to cud, który pojawia się znienacka
to przeszłość bez życia
i kwadrans ułomności
to wielka przepaść
z mrokiem na swoich barkach.

Czasem świst
przetnie głowę
i zostawi ślad
czasem ręce nasze złączone
powiedzą więcej
niż niejeden ptak
czasem wiara w sercu
rośnie
i bada pozostawiony trop.

Czasem życie skubie nasze włosy
potem jeździ samochodem
po polach i łąkach
dzwoni na rzekach
rozpościera wachlarz
naszych skromnych doznań
i bolesnych grymasów
ma w niebie pierwsze miejsce
przed wrzaskliwym tłumem.

Czasem łza podpowie
co przynosi dzień
i wieczór posępny
czasem oczy otworzą się szerzej
zerkną na świat
zamkną się
czasem wiatr zagwiżdże
przyniesie chłód
i ukradkiem odejdzie
życie niesie dużo
dlatego nieraz przystaje
i odpoczywa w domu.

życie
pasmo górskie
które ociera się o kosmos
również
cios, po którym człowiek leży
i błaga, by nie dostać więcej
także
ziarno, które wyrasta ponad drzewa
i zsyła deszcz na ziemię
też
majątek magnata
schowany dyskretnie w skarbcu
życie
czego chcieć więcej

Głazów tyle wytoczyłem na górę
teraz zjeżdżam na sankach
prosto do słońca
stamtąd polecę do chmur burzowych
zwiastujących październik
a na koniec wlecę w atmosferyczną heroldę
i zostanę tam
na wieczność
by móc wspominać życie

Parę miesięcy chodziło same
moment nadszedł i rzuciło w zaparte
ostatni świt bliski ogniu.

Szybko zwinęło się ciepło
została namiastka lata
która utrzymuje się
powiekę zamyka
i śni o dużych słońcach
za nią przychodzi zima
rozpościera skrzydła
i wyje do księżyca.

Strużki potu
lecą do nieba i zbierają pieniądze
kotwiczą w nijakości
w dzień spadają z deszczem
są ważniejsze niż niejeden ptak
rozdroża hamują
zadzierają nosa
malują swoje odbicia na szybach.

Bezkształtne lasy
ciągną za sobą mgłę
rzucają ją na szczere pola
rozkwita
daje cień
i szczęście
ludzie gromadzą się tam
jedzą z niej pełnymi garściami
w życiu mają coś więcej
jeden talent.

Trzymam sznurek czasu
cofa się co krok
za mną nie ma nikogo
jest tylko wzrok
rzucony w kąt
ciasne grymasy chwieją się na swoich nogach
odchodzą wolnym krokiem
zduszone wspomnienia
gotują się mimochodem
i zielone trawy
szepczą tylko rano
kroplą
której nie ma dzisiaj wcale.

Na rzeczy znają się wioślarze
słońce lubi ich podpatrywać
nie wypuszcza wtedy pary
za rok minie burza
przejdzie niezauważona
dowie się co straciła
rzeka płynie wolno
oddycha przy tym zieleń
marszczy oko słońce