Pochmurne niebo
tworzy zlepek osznurowanych kłębiastych chmur
z których ciężko odnaleźć drogę
błysk słońca
przynosi nadzieję
roztapia lodowe serce
a ja patrzę na horyzont
i widzę bladość
własnego oblicza
które zgrzyta zębami.

Życie unosi się do nieba
zbiera deszcz
roznosi go na ludzi
wsiąka im w skórę
pobudza nerwy
wyostrza wzrok
zbiera się na powiece
gdy jest go dużo w człowieku
i spada
na szary beton
przed tym pokazuje ludziom obrazy
życia, które minęło
i które wydarzy się w przyszłości
umierając wsiąka w glebę
i tworzy strumienie
które płyną pod prąd.

Szereg snów układa się koło mojej głowy
czekają, aż zasnę
i wówczas wcisną się do głowy przez ucho
wyświetlają się na nich obrazy
jak w kinie
pokazujące treść snów
to, które będzie szybsze
wyświetli swój pokaz
gdy będę spał
gdy zasypiam wchodzą do głowy
Bóg przegląda sny
pomrukuje zadowolony
odchodzi do nieba
budzę się rano
sny wychodzą
rozkładają skrzydła
ulatują przez uchylone okno

Z ciszy rodzą się ostrza
które nie wiedzą gdzie zmierzają
zatrzymują się zza horyzontem
i ostrzą o ludzką skórę
słońce przyświeca im radosne
upija łyk drinka
obściskuje się z księżycem
gwiazdy patrzą na ziemię
i chłodnym wzrokiem
rzucają wieńce

Gdzieś wysoko
widać niebo
czerwone
plujące na ziemię
gdzieś głębiej
ściany
i broń do rozrywania ciał
pośrodku
tworzy się chmura
z której deszcz unosi się wyżej
i sieka okna
trwa zażarta walka
o miejsce
o życie
o oddech

Życie to zawiłe wzory
trudne teorie
niekończące się równania
życie to niebo skute łańcuchem
kwiaty czarne
głębia piekielna
życie to wszystko co można pomyśleć
co można wybrać
co można chcieć
życie

Życie kroczy dumnie
przez zachmurzenie
ociera ręce drżące z zimna
łyka zimnego powietrza
i wychodzi po schodach do nieba
gdzie zagląda do ogrodu
w którym słońce dzieli się ciepłem ze świętymi
schodząc
wchodzi w mgłę
i szare powietrze
które przenika życie ludzkie
do granic możliwości
aż po ciemność
zostawiając nie słowa
doskwierające za skórą.

Życie zimne
troszczy się o słońce
o jego kolor
o jego rzadkość
prześwieca je oczami
budzi radość
budzi miłość
daje mu również trochę krzyku
by płonęło
by spłynęło na ziemię
w barwach morza.

Przyszła wiosna
wystrojona w kwiaty
opowiada historie
jak było przed laty
siedzi w cieple i pije herbatę
raczy każdego słońcem,
trawą, która przemawia ludzkim głosem
i końcem
który ją czeka, gdy nastanie lato
zmęczona zasypia na łóżku
i wokół niej pną się kwiaty
aż do nieba
gdzie są lepsze światy
na koniec ucieka przez okno
by sycić noc swoją mocą
czystym niebem
i rzeką gorącą.

Rześki poranek
wita słonecznie
bezchmurne niebo
przytula do siebie
wiosna kroczy przez mróz
ubrana w wełniany płaszcz
z dumnie podniesioną głową
i słońcem na rękach.

Życie ma swoje nastroje
raz różowe
raz czerwone
wielkie ma również marzenia
kolorowe
wszechmogące
życie
dla każdego wyjątkowe

Pochowałem gniew na wzgórzu
zakryłem ziemią
i oblekłem księżycem
wróciłem drogą
tą co zawsze
prostą i ciernistą
na której wyrastają mgły wielkości dobrego drapacza chmur
zasnąłem w niewielkim domu
pustym
bez okien
w którym mrok zasłaniał mnie przed światłem
i przed szalejącą burzą.

Herbata ląduje w moim żołądku
wyrzuca mi imiona
łapię je w locie
i nadaję każdej chwili.

Słońce błyska
szarość marca osiada na szybie
leniwie przeciąga się
spada
i rysuje swoją własną ścieżkę
na ziemi mokrej od śniegu.

Marzec
oddycha szarością
nuci prostą pieśń
o rzece przemijalności
gdzieniegdzie iskra
poszybuje w górę
rozpali serce
bezchmurne niebo.