Ciągnie nieuwaga błąd za sobą
ociera się o ziemię
żłobie bruzdę
zdaje się długa, gdyż na niej supłów wiele
rozciąga się i rozciąga

Życie biegnie po krzywym torze
zajada się owocami morza
tęskni za granatowymi nocami
wiele sobie przyrzeka
dużo składa obietnic
po niebie śmiga radosne
i w człowieku ląduje
by podnieść go po długiej nocy.

Przed sobą mam drzewo pokaźne
owoce sięgają mi do ramion
trwają niewzruszenie na końcu gałązki
w mojej głowie mgła
tak jak te owoce
położona na lekkim posłaniu

Promyk ognia
leniwie zatacza koła
spada na palące się drwa
w tym ogniu
tańczą iskry
przebierają nogami
roztaczają ciepło.

Czerwony kolor liści
ogrzewa serce
spala w nim tęskniące uczucie za wiosną
sprawia, że podziwia jesień

Przeciskałem się przez wąską rurę
spotkał mnie tylko mur
usiadłem więc i siedzę.

Mrugam optymistycznie latarką
przechodzą mnie dreszcze
i wychodzą ze skórą
wirują dookoła jak tornado
w końcu łączą się w całość
znów mogę być człowiekiem

Zielone słońce próbuje ze mnie szydzić
bierze w dłoń chłodny drink i wypija
myśli o czasach, gdy byliśmy razem
notuje i śmieje się z mojego położenia

Chowa się za chmurą ołowiową i zerka
czasem niesie na ramionach drugiego Jezusa
wilgotne powietrze w pleśń zamienia
dalej za sobą widzi sztandar planet

Gdy staje się samotne spogląda na galaktyki
puszcza im salwę gorąca wprost na ich ziemię
patrzy na mnie, gdy już skończy rozdawać prezenty
i śmieje się, że ja już mam jesień
a ono wciąż w lecie

Twarda kromka
jak nasza rozmowa Boże
pełna glutenu, przekleństw, wyzwisk
idzie po torze myślowym
na koniec brakuje jednak gniewu
kończy się pokornie
i idę swoją drogą, poboczem
po którym piach biczuje mnie w twarz
i wówczas wiem, że życie
to nie tylko słońce, wakacje i imprezy
ale również gorąc, deszcz i zima

Ziemia jest głęboka
sięga aż do ciemnych puszcz
w których mrok przemawia
dojadając drzewa
dookoła niego małe dzieci o dużych uszach
na fletach
budzą świetliki
z nimi małe słońce za mrokiem unosi się
przyświeca
przynosi garść ciepła.

Dzwony dzwonią
zewsząd
nawet z otchłani
wznoszą się dźwięki dzwonów
nawet gdy zapraszają do piekła
dzwonią
dzwonią wszędzie
nawet gdy nocą
Bóg z brodą stoi przed drzwiami
dzwonią również w czasie przemijającej jesieni
żeby sobie przypomnieć
będąc wygodnie usadowionym w fotelu
ze szklanką herbaty

Burze miechów
styrana kołaczka od drzwi
zmęczony chodzeniem żółw
ciasne pomieszczenie od grzybów
wiosennych, letnich, poziomkowych
jak Bear Grylls

Czas koi ból
serpentyna zakręca za las
szumnie witają ją krasnale
mrok występuje przed ścianą
za nim wielki koncert
na scenie "Billy Summers"

Dziwna rzeka
pływa
rozleniwia się nad brzegiem
wchodzi na drzewa
z nieba ogląda ludzi, którzy chodzą z kijkami
obmywa im stopy z krwi
później wchodzi do oczu
dzięki czemu widzą głębię ludzkiego żalu
który pałaszując rozdziera ją na dwie rzeki
na prawą i lewą stronę

Proste nogi mają kręte drogi
chodzą poboczem, chodnikiem, dróżką
są w kawiarni
zamawiają kawę
są w cukierni
biorą placki
są też w samolocie
wyciągnięte przed siebie
i wychodzą na górę

Wiatrak dyszy na blacie
samochód przejeżdża ze świstem
słońce wdziera się do okna
kolejna chmura otula pierzem auta