Promienie słońca przedzierają się przez chmury. Jest w nich łagodna nutka klawiszy. Na końcu promienia znajduje się kulisty piorun, który uderza w samo serce. Napełnia człowieka szczęściem, radością, entuzjazmem. Sprawia, że zmartwienia zamieniają się w słodycz. Są, jak soki wyciskane z owocu. Napełniające życiem, żywotnością, rozradowaniem. Na końcu nadzieją.

Wrześnie spadły
a ja szedłem wąskim korytarzem
w którym migały światła i jechały samochody
była też bieżnia ruchoma
i drzwi
przez które, gdy zajrzałem,
to zobaczyłem chwast o malinowych ustach
który powtarzał: "szybciej"
idąc dalej oglądałem wiszące łodygi rośliny
która pnęła się po suficie
aż do drzwi na końcu korytarza,
na których czerwoną szminką ktoś napisał
"zdzieranie skóry - piętro wyżej".