Wita mnie rzeka mgły
podajemy sobie ręce
potrząsamy nimi
spada z nas trochę pamięci
trochę chwil
trochę życia
na końcu mgły jest ogon
który trzyma ją w równowadze
by na ziemi była harmonia
i porządek
uderza mnie nim w bark
mówi, że dużo minęło czasu od naszego spotkania
rozmawiamy
o niebie
o rzeczach, które były
lecz zniknęły

Połknąłem gniew
ostrzył się jak jeż
poranił mi ręce
doprowadził do głębokich ran
i znikł
nie zostało nic
było dobrze
lecz teraz myślę
że nie zmieniło to nic.

Coraz częściej gasnę
z braku dobroci
wchodzę w inne ciało
czuję się swobodniej i lżej
ale księżyc nie świeci dla mnie
bo fałszuję
próbuję iść po stopniach w górę
jednak wyżej nie widzę światła
wchodzę więc w ciemność
i opuszczam dym
być może wtedy stanę się czysty.

Promienie słońca przedzierają się przez chmury. Jest w nich łagodna nutka klawiszy. Na końcu promienia znajduje się kulisty piorun, który uderza w samo serce. Napełnia człowieka szczęściem, radością, entuzjazmem. Sprawia, że zmartwienia zamieniają się w słodycz. Są, jak soki wyciskane z owocu. Napełniające życiem, żywotnością, rozradowaniem. Na końcu nadzieją.

Wrześnie spadły
a ja szedłem wąskim korytarzem
w którym migały światła i jechały samochody
była też bieżnia ruchoma
i drzwi
przez które, gdy zajrzałem,
to zobaczyłem chwast o malinowych ustach
który powtarzał: "szybciej"
idąc dalej oglądałem wiszące łodygi rośliny
która pnęła się po suficie
aż do drzwi na końcu korytarza,
na których czerwoną szminką ktoś napisał
"zdzieranie skóry - piętro wyżej".