Ciągnie nieuwaga błąd za sobą
ociera się o ziemię
żłobie bruzdę
zdaje się długa, gdyż na niej supłów wiele
rozciąga się i rozciąga

Życie biegnie po krzywym torze
zajada się owocami morza
tęskni za granatowymi nocami
wiele sobie przyrzeka
dużo składa obietnic
po niebie śmiga radosne
i w człowieku ląduje
by podnieść go po długiej nocy.

Przed sobą mam drzewo pokaźne
owoce sięgają mi do ramion
trwają niewzruszenie na końcu gałązki
w mojej głowie mgła
tak jak te owoce
położona na lekkim posłaniu

Promyk ognia
leniwie zatacza koła
spada na palące się drwa
w tym ogniu
tańczą iskry
przebierają nogami
roztaczają ciepło.

Czerwony kolor liści
ogrzewa serce
spala w nim tęskniące uczucie za wiosną
sprawia, że podziwia jesień

Przeciskałem się przez wąską rurę
spotkał mnie tylko mur
usiadłem więc i siedzę.