Słońce śni
o igle i sianie
przewraca się na drugi bok
z uśmiechem
wita kolejny sen

Słabe słońce wypada z trasy
myszkuje za starym telewizorem
w gratach znajduje wyłom
rusza w dalekie strony

Ciasno i ciemno
na horyzoncie niebieskim
słońce opłukuje talerz w rzece
wyrzuca resztki za siebie
mówi, że: "dziś pada deszcz"
zbiera się powoli do domu
na szczycie
gdzie śpią wszyscy ludzie

Ktoś krzyczy na kogoś
ręką uderza w dół
na potwierdzenie
słońce wiruje nad nimi
prowokuje ich
zachęca do użycia siły
wiatr tylko nie po myśli
spycha ich na bok
krzyk który u jednego się rodzi
stłumiony zostaje
przez zaciśnięte szczęki.

Życie pcha się do ciemności
podnosi krzyk
szepcze o radości
zawija się na patyku
i wyrasta z niego kwiat pełen dziur
żuje mentosa
pochwala wszystkich dobrze czyniących
opowiada stare przypowieści przy tłumach
na koniec ulatuje do Boga
i razem z nim
przy stole jedzą posiłek.

Życie sunie przez podłoże
wychodzą z niego kwiaty
duże i olśniewające
mkną na księżyc
który obdziera je z płatków
życie wyrasta także w kształcie pąków
drzew, traw
niekiedy ludzi
sypia pod podłożem zmęczone wędrówką
gdy woda kapie na głowę
i czuć rozkład

Miłość to cisza
która rozprzestrzenia się
i w niej gra nuta.

Minuta
i okruchy chleba
mnożące się
jak grzyby po deszczu
wyrastają z nich kwiaty
lekkie, wiosenne
dotykają Bożej stopy
i łaskoczą go
Bóg za to opowiada im stare dzieje
mnoży na kalkulatorze
zwija się w kłębek
na koniec wręcza im cytrynę
by mogły zjeść
i zmienić ją w powietrze.

czas rozmów
przerywanych
niedopowiedzianych
nie rozpoczynających się
skończonych
rozmów, które palą
ciasnych
wątłych
ciężkich
rozmów, których nie było
gdyż nie było porozumienia
rozmów zawieszonych
na niebie.

Kłótnie przechodzą jak wiatr
kruszą się o skały
spadają w otchłań
stamtąd ulatują i łączą się z trawą
są jak wino
jak nowo kupione żaluzje
spajają się z przeponą
i drżą
żar z nich powstały miesza się z powietrzem
i powstają burze
a gdy nadchodzi noc, to ludzie mówią:
"że takich ciemności, w życiu swoim, nie widzieli".