w szwach pękła
fala
wylało się na drogę
ludzkich krzywd
win
bólu
nie wyschła jeszcze
od krwi ludzka szabla
wciąż ktoś walczy
aż do śmierci człowieka
a tej rzece
nie ma końca

Urwane rzeczy wiszą
urywają się w pół słowa
cieszą oko
na nich kiedyś zakwitną agawy
posłuszne i drobne
będą śpiewać psalmy
dotkliwe
rzeką popłyną fiołki
bratki, róże
będą kwitnąć na wodzie
nieść pieśń głęboką
na zimnym kolorze
niebem popłyną modlitwy
zgromadzą się w jedną chmurę
uderzą błyskawicą
zawyją syreny
gdzieś ktoś rzeknie
żeby w życiu było więcej
spadnie z nieba
drabina
wyjdzie na górę
przy stole z Bogiem siądzie

Życie przyobleka się w słońce
pachnie nim
aromatyzuje
wysyła promienie
ciepłem bucha
stoi na środku
i tak się czuje
lepiej

Czarna i wszechwiedząca
dobrze ubrana pustka
zaprasza mnie do środka
wirujemy w tańcu
drzewa pochylają się nad nami
śpiewy ptaków nie ustają
na koniec kelner podaje nam obiad
i po obiedzie
zjeżdżamy na deskach
po wielkiej rynnie do słońca
które zaprasza nas
na drinka.

Życie nie wyczerpuje się zza zakrętem
ma odwagę przyspieszyć
polecieć do nieba
ma ochotę przysiąść przy ognisku
rozłożyć karty
wróżyć w ciemności
zostawia jednak wszystko na później
łyka za to
korzeni
motocyklu
i ucieczki przed Siatką

Pochmurne niebo
tworzy zlepek osznurowanych kłębiastych chmur
z których ciężko odnaleźć drogę
błysk słońca
przynosi nadzieję
roztapia lodowe serce
a ja patrzę na horyzont
i widzę bladość
własnego oblicza
które zgrzyta zębami.

Życie unosi się do nieba
zbiera deszcz
roznosi go na ludzi
wsiąka im w skórę
pobudza nerwy
wyostrza wzrok
zbiera się na powiece
gdy jest go dużo w człowieku
i spada
na szary beton
przed tym pokazuje ludziom obrazy
życia, które minęło
i które wydarzy się w przyszłości
umierając wsiąka w glebę
i tworzy strumienie
które płyną pod prąd.