Tęsknota jest jak bezsenność.
Z tym , że pragnieniem nie jest sen.
Noc staje się smutkiem,
pusty pokój samotnością,
sen ukochaną osobą,
a bezsilność pozostaje bezsilnością...

Ciemność wokół mojej przestrzeni
cienie krążące na dnie umysłu.
Czuję niepewność w sercu,
jej szmer szuranych smutków.
Nietknięte myśli trawione strachem.
W tej otchłani zapadam się,
nie czując podłogi pod stopami.
Umilkły już wszelkie melodie życia.
Wokół mnie pustka,
już nie ucieknę przed melancholią.
Złapała mnie za gardło,
zmroziła lodowatym uściskiem
i zabrał promyki szczęścia.
Jestem nikim, przeklętym odmętem,
człowiekiem o wyblakłych marzeniach,
człowiekiem o umarłym sercu,
człowiekiem, odczuwającym ból istnienia.

Czarne niebo unicestwiło wszystie spadające gwiazdy.
Szarawy poranek, szarowsze południe, szary zmrok,
cóż począć? Gdy gubię kroki...
Podróż za pan brat z samym sobą, niepokornymi myślami.
Bezmiar pomyłek, zamglona zdolność postrzegania świata.
W tej burzy urojeń, jestestwa zła
nostalgiczna postać z załzawioną poświatą
pragnąca odnaleźć choć odrobinę ciepła
by mieć siłę na dalszą wędrówkę,
niosąc na barkach swoją Legendę,
cicho łka, przytulając się w ramiona samotności.

Cisza utkała pajęczynę bezradności
Zmagam się z niepokornymi myślami -
smutna, samotna, opuszczona.
Bez celu szamocze się moje serce.
Spijam powoli truciznę miłości -
jad zbierany przez jej całą nikczemność
i końca nie widać...
Przyobleka mój sens życia w czarną płachtę.
Uśmiech chowa za grymasem rozczarowania.
Oczy zakrywa mgłą łez.
Miłość zamyka mnie w trumnie za życia.