Zawsze lubiłem przyglądać się światłom miejskich latarni, patrząc przez okno w domu czy samochodzie taty. Zawsze mnie na swój sposób hipnotyzowały, do tego stopnia że każda wieczorna podróż napawała mnie euforią a każde spojrzenie w rozświetlony żarówkami mrok za oknem przeciągało się w długie minuty. Nie miejcie mi więc za złe, gdybym kiedys zobaczył światełko w tunelu i poszedł w jego kierunku. To moze być silniejsze ode mnie.

Paradoksem istnienia ludzkiego jest niemożność ustalenia swoich poglądów co do następstwa śmierci. Perspektywa śmierci czysto ateistyczna powoduje strach przed nicością, jednak religijna perspektywa życia wiecznego czy kolejnych inkarnacji powoduje potworne znużenie i zmęczenie takim stanem. Ciezko jest znaleźć choćby dobre wyobrażenie pośmiertnej egzystencji bądź jej braku. Nieistnienie byłoby zapewne znacznie łatwiejsze.

Czasami czuję się w życiu jak we śnie. Czuję się jakbym tu nie pasował, jakbym miał się zaraz obudzić w nowym świecie, w którym czułbym się w końcu jak w domu.

Gdybyś wiedział, że istnieje życie po śmierci, skoczyłbyś w przepaść czy żył i walczył dalej?