Niech nie umierają
Znajdzie sie miejsce pod progami
W czystych sercach
Zaraz groby
Marmury obrosną trawą
Miedzy wysypiskami
Będziemy patrzeć
w szarzejace niebo

trzymam Cię w dłoniach
jesteś w odległości kilku cali
ode mnie na dystans odmierzam
długościami kciuków gdzieś
palący się rydwan spada
a w wodzie odbija się światłami
tak błyska niczym na drwach iskry
odpada kolejna warstwa skóry
gdy w głowie się kurzysz

cierpienie znajduje się wewnątrz ciała
blada skóra nadaje mu przejrzystości
pochłania wszelkie zanieczyszczenia i znosi
skupienie z przedmiotu na podmiot poznania

w granicach literalnych mieści się odbicie
bezpieczne na tyle byś mógł go dotknąć
zimne szkło zna już odpowiedź na pytania
tych którzy ważą się podnieść wzrok

pamiętam dni w których
nie mogłam znaleźć choćby namiastki
istnienia i chciałam
odpieczętować przyszłe tajemnice
lekkim skinieniem głowy pozwoliłam na cały ten
dramat i mogłam czuć się wolna, gdy ograniczał mnie tylko ból

byłeś światem
ogromnym światem w którym tonęłam
byłeś jak księżyc odbity w tafli jeziora
przeraźliwie autentyczny
z uśmiechem od którego krwawię gdzieś w jakimś wymiarze - na pewno