Czekamy tak słodko
A czas rozrywa na strzępy
Coraz mniej jest życia
Wycieka, nawet nie wiem którędy

Patrzę sobie w oczy
Frustracja przenika przez skórę i włosy
Nie ufam już sobie
Ale jestem tu sama
Z kawałkami w powietrzu szukającymi rozkoszy

Coraz więcej wydalam
Marzeń siły ciała
Znów się okłamię
Słowami których nigdy nie chciałam

Dziś znowu płakała
Łzy wbiły się w noc, I
Przelazły przez skórę
Wbijały się
na wskroś

Szeptała,
Ze chciałaby uciec
Daleko stąd
-Ale uciec znaczy również gdzieś dotrzeć
A tu nie było niczego
Nie było miejsca
W każdej ze stron

Jestem w momencie
W którym martwy proszek
Ciągnie moje szczęście

Chcę trochę więcej

Chcę widzieć więcej
Chcę w snach być w miejscach w których nie byłam wcześniej
Nie kręcić się kółko

Jak płótno
Puste od życia
Z linią od końca skrajności
Do środka -jest dobrze
Bo nic nie czuję
I może skończy się to jutro

I tak w kółko

- Z Tobą-

Leżę z tobą zaplątana w pościel
Tak razem i osobno
Chciałabym dać Ci wszystko co najlepsze
Ale nie można jeśli nienawidzi się siebie,
-Podobno

Tymczasem,

Twój policzek jest tak blisko mojej skóry [...]

Kiedy czas skona
I rozłoży ramiona
Będę - nade wszystko-
Starała się znaleźć w nich spokój

Teraz
Tak bardzo tego mi brak
Że jestem szalona

Więc
Jeśli wtedy spadnie mi choć jedna łza
Wydrapię oczy
I włożę je na wspak

Powiedziała, że chce wiedzieć o mnie wszystko.

-Wszystko

Ale jak to na nią runie
Nie wiem czy wróci
Patrząc na szaro,

-Czy wróci w ogóle.

Stoję blisko Ciebie
Dotykam Cię, a prawie w ogóle

Paznokciem w tynk,
Rysuje twoją skórę

Sypiesz się na szaro
Mur beton, patrząc w górę.

Mam Cię na końcu języka
I na końcu każdej myśli
A kiedy jesteś obok
- nie mogłabym sobie tego lepiej wyśnić

Nigdy nie byłam dla kogoś
Otwarta tak na oścież
Ale przez to też strasznie się boję
Że mogę jeszcze bardziej umrzeć
I nie zdarzę tego w porę dostrzec

Pustka jest już tak długa
Od jednej granicy do drugiej
Że jak patrzę w czyjeś oczy
To widzę jedynie coś co próbuje przewiercić mi duszę

Pragnę dostać sztuczne szczęście
Zwykła chwila
Soma

Daj mi chociaż ten dzień dłużej
Zwykła chwila
W dłoniach

Jakie śmieszne tak zaniemóc
Żeby soma
Jako jedyna prawdziwa rzecz
Odbijała się 
W pustych oczodołach.

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Będzie i czarnej
Więc robię kroki
Przyzwyczajam ciało do

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Muszę położyć się w tym kształcie
Zimnym jak dom

Kiedy będzie i czarnej
Było to ze mną od zawsze

Będę Ci jak Gabriel

Z dwóch stron

Stała pośród wiatru
rozpaczliwie błagając Boga
ale On umarł
i w myślach się pochował,
Ukryła się w sobie
kiedy poczuła nagość ciała
a wstyd był obok
był wszystkim co wtedy miała.
Usłyszała krzyk
chyba wydarł się jej z ust,
Wszędzie oczy [...]