Jestem w momencie
W którym martwy proszek
Ciągnie moje szczęście

Chcę trochę więcej

Chcę widzieć więcej
Chcę w snach być w miejscach w których nie byłam wcześniej
Nie kręcić się kółko

Jak płótno
Puste od życia
Z linią od końca skrajności
Do środka -jest dobrze
Bo nic nie czuję
I może skończy się to jutro

I tak w kółko

- Z Tobą-

Leżę z tobą zaplątana w pościel
Tak razem i osobno
Chciałabym dać Ci wszystko co najlepsze
Ale nie można jeśli nienawidzi się siebie,
-Podobno

Tymczasem,

Twój policzek jest tak blisko mojej skóry [...]

Kiedy czas skona
I rozłoży ramiona
Będę - nade wszystko-
Starała się znaleźć w nich spokój

Teraz
Tak bardzo tego mi brak
Że jestem szalona

Więc
Jeśli wtedy spadnie mi choć jedna łza
Wydrapię oczy
I włożę je na wspak

Powiedziała, że chce wiedzieć o mnie wszystko.

-Wszystko

Ale jak to na nią runie
Nie wiem czy wróci
Patrząc na szaro,

-Czy wróci w ogóle.

Stoję blisko Ciebie
Dotykam Cię, a prawie w ogóle

Paznokciem w tynk,
Rysuje twoją skórę

Sypiesz się na szaro
Mur beton, patrząc w górę.

Mam Cię na końcu języka
I na końcu każdej myśli
A kiedy jesteś obok
- nie mogłabym sobie tego lepiej wyśnić

Nigdy nie byłam dla kogoś
Otwarta tak na oścież
Ale przez to też strasznie się boję
Że mogę jeszcze bardziej umrzeć
I nie zdarzę tego w porę dostrzec

Pustka jest już tak długa
Od jednej granicy do drugiej
Że jak patrzę w czyjeś oczy
To widzę jedynie coś co próbuje przewiercić mi duszę

Pragnę dostać sztuczne szczęście
Zwykła chwila
Soma

Daj mi chociaż ten dzień dłużej
Zwykła chwila
W dłoniach

Jakie śmieszne tak zaniemóc
Żeby soma
Jako jedyna prawdziwa rzecz
Odbijała się 
W pustych oczodołach.

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Będzie i czarnej
Więc robię kroki
Przyzwyczajam ciało do

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Muszę położyć się w tym kształcie
Zimnym jak dom

Kiedy będzie i czarnej
Było to ze mną od zawsze

Będę Ci jak Gabriel

Z dwóch stron

Stała pośród wiatru
rozpaczliwie błagając Boga
ale On umarł
i w myślach się pochował,
Ukryła się w sobie
kiedy poczuła nagość ciała
a wstyd był obok
był wszystkim co wtedy miała.
Usłyszała krzyk
chyba wydarł się jej z ust,
Wszędzie oczy [...]

Wszystko wokół zniewolił czas
rozpiął skrzydła
i wzleciał nad nas
nie dając szans by uciec.
Uniżeni bez przyszłości
z przeszłością w myślach szaleni
to teraz trwa po wieki
i to się nigdy nie zmieni.
Świat zastygł i nie chce wrócić
"Czy to wszystko jest jeszcze prawdziwe,
czy może jestem poza końcem,
skąd nie można powrócić?"
Samotność wdarła się od środka,
ból rozlał się wewnątrz,
zadrgał oddech i upadł
rozpadł się,
a potem zapadły się płuca.
Nic nie mija
tylko trwa nadal nieskończenie,
ale błagam zostań obecna
bo w końcu nadejdzie

chwila nieba.

Zostanie nam niebo
całe nieskruszone
Gdy czas wyprzedzi myśli
spazmatycznie opuszczone
Oddech wzgardzi siłą
jakiej zabraknie
I zostanie już na zawsze
nie wydostawszy się wyblaknie.
Czas zaniknie dla nas
nie będzie już biegu dni
Wiesz, bo to jest tak,
że najdalej się wtedy śni.