Powiedziała, że chce wiedzieć o mnie wszystko.

-Wszystko

Ale jak to na nią runie
Nie wiem czy wróci
Patrząc na szaro,

-Czy wróci w ogóle.

Stoję blisko Ciebie
Dotykam Cię, a prawie w ogóle

Paznokciem w tynk,
Rysuje twoją skórę

Sypiesz się na szaro
Mur beton, patrząc w górę.

Mam Cię na końcu języka
I na końcu każdej myśli
A kiedy jesteś obok
- nie mogłabym sobie tego lepiej wyśnić

Nigdy nie byłam dla kogoś
Otwarta tak na oścież
Ale przez to też strasznie się boję
Że mogę jeszcze bardziej umrzeć
I nie zdarzę tego w porę dostrzec

Pustka jest już tak długa
Od jednej granicy do drugiej
Że jak patrzę w czyjeś oczy
To widzę jedynie coś co próbuje przewiercić mi duszę

Pragnę dostać sztuczne szczęście
Zwykła chwila
Soma

Daj mi chociaż ten dzień dłużej
Zwykła chwila
W dłoniach

Jakie śmieszne tak zaniemóc
Żeby soma
Jako jedyna prawdziwa rzecz
Odbijała się 
W pustych oczodołach.

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Będzie i czarnej
Więc robię kroki
Przyzwyczajam ciało do

Nie mogę bać się
Jest czarno jak na dnie
Muszę położyć się w tym kształcie
Zimnym jak dom

Kiedy będzie i czarnej
Było to ze mną od zawsze

Będę Ci jak Gabriel

Z dwóch stron

Stała pośród wiatru
rozpaczliwie błagając Boga
ale On umarł
i w myślach się pochował,
Ukryła się w sobie
kiedy poczuła nagość ciała
a wstyd był obok
był wszystkim co wtedy miała.
Usłyszała krzyk
chyba wydarł się jej z ust,
Wszędzie oczy [...]

Jest już prawie po wszystkim
Minęło kilka chwil
Czas stał mi się obcy,
nie mogę już odnaleźć się w nim
Tak kurczowo trzymać się życia
Nikt nie przypuszczał, że pragnę już tylko być
zanurzyć się w oddechu
i trwać póki nie zabraknie sił.

Coraz ciężej jest się poruszać
czuję ból przy każdym kroku [...]

Wszystko wokół zniewolił czas
rozpiął skrzydła
i wzleciał nad nas
nie dając szans by uciec.
Uniżeni bez przyszłości
z przeszłością w myślach szaleni
to teraz trwa po wieki
i to się nigdy nie zmieni.
Świat zastygł i nie chce wrócić
"Czy to wszystko jest jeszcze prawdziwe,
czy może jestem poza końcem,
skąd nie można powrócić?"
Samotność wdarła się od środka,
ból rozlał się wewnątrz,
zadrgał oddech i upadł
rozpadł się,
a potem zapadły się płuca.
Nic nie mija
tylko trwa nadal nieskończenie,
ale błagam zostań obecna
bo w końcu nadejdzie

chwila nieba.

Zostanie nam niebo
całe nieskruszone
Gdy czas wyprzedzi myśli
spazmatycznie opuszczone
Oddech wzgardzi siłą
jakiej zabraknie
I zostanie już na zawsze
nie wydostawszy się wyblaknie.
Czas zaniknie dla nas
nie będzie już biegu dni
Wiesz, bo to jest tak,
że najdalej się wtedy śni.

Spadło na mnie światło świtu,
a ja poczułam ulgę,
że mogę zobaczyć ściany.
Blask rozbił wizję śmierciocieni,
a ja znów mogłam oddychać.
Nadszedł nowy dzień,
a ja wciąż bałam się nocy.
Nie chciałam odchodzić
ale być obecna w sobie.

Nieustępliwa znieczulica
skupia się
w oku cyklopa

to uczucie

Wylewa się
we mnie
na oścież

Imaginacyjnie się
topię
między ziarnka piasku.