Wszystko wokół zniewolił czas
rozpiął skrzydła
i wzleciał nad nas
nie dając szans by uciec.
Uniżeni bez przyszłości
z przeszłością w myślach szaleni
to teraz trwa po wieki
i to się nigdy nie zmieni.
Świat zastygł i nie chce wrócić
"Czy to wszystko jest jeszcze prawdziwe,
czy może jestem poza końcem,
skąd nie można powrócić?"
Samotność wdarła się od środka,
ból rozlał się wewnątrz,
zadrgał oddech i upadł
rozpadł się,
a potem zapadły się płuca.
Nic nie mija
tylko trwa nadal nieskończenie,
ale błagam zostań obecna
bo w końcu nadejdzie

chwila nieba.

Zostanie nam niebo
całe nieskruszone
Gdy czas wyprzedzi myśli
spazmatycznie opuszczone
Oddech wzgardzi siłą
jakiej zabraknie
I zostanie już na zawsze
nie wydostawszy się wyblaknie.
Czas zaniknie dla nas
nie będzie już biegu dni
Wiesz, bo to jest tak,
że najdalej się wtedy śni.

Spadło na mnie światło świtu,
a ja poczułam ulgę,
że mogę zobaczyć ściany.
Blask rozbił wizję śmierciocieni,
a ja znów mogłam oddychać.
Nadszedł nowy dzień,
a ja wciąż bałam się nocy.
Nie chciałam odchodzić
ale być obecna w sobie.

Nieustępliwa znieczulica
skupia się
w oku cyklopa

to uczucie

Wylewa się
we mnie
na oścież

Imaginacyjnie się
topię
między ziarnka piasku.

Cisza i ja
Koegzystujemy

Myśli wieszają się z zazdrości
Maleńka szubienica indywidualności

Nagle ta kazała zwać się samotnością
Poczułam strach, gdzie moja cisza zmieszana z wolnością ?

Pewnej ciemności wnikła we mnie cała
cała - despotyczna i zuchwała
Na obcym kawałku podłogi
Odkrywała mnie, aż poczułam się szalona
W szpetnej niemocy
Przestałam czuć siebie w sobie.

Zanikam na dnie perswazji
W nicości bytu
W modlitewnej kurtuazji
Zamykam słowa w bezczelności chwytu.

To już nie żal,
To tnąca tęsknota
I obłąkane oczy wznoszące się w dal
Gdzie szalony despota
tonie w poezji, pod hukiem uczuciowych fal

Patrząc w dal...

A w dali czai się wiara
i mruga oczami dopełnienia
Nie wiem już jak błagać
o ubogi stan uwolnienia.

Patrz na mnie,
Zachwycę twoje oczy
na nich wybuchnę
Byś mogła zobaczyć
Jak to jest umrzeć spełnionym.

Nie wytrzymam dłużej,
Cały płonę
Niezwyciężony (...)

Wzleciał do nieba,
Nieskazitelny
Rozbił się.
Ogniste języki ryczały potwornie
Rozedrgane, w kwiecistym ogniu
na gwiaździstej konstelacji ...

I skonały
Jak nieposłuszny Ikar wbiły się w nicość
i spadły spalone i martwe.

Wtapia się i nasila
w nim gaśnie wszelka siła,
Choć kocham i jestem - zabijam
Nie sobą lecz zawiniam,
W szale spowijam już martwe czyny,
które skatował czas
a zrobił to po to byśmy znów mieli nas.
Zimna sztaluga cienia
roznoszę w proch wszystko
szukając ukojenia,
Z ust wylatują haniebne pociski
Wtapiając się w serce, Zabijają bez zmartwychwstania
Po co te łzy?.. Przecież to już po wszystkim ...

Egzystencja w niebycie uczuć,
Mały krzyk schowany w trywialnych myślach
Wiruję jak w incepcji po płachtach życia.

Skreślone dni na białej ścianie
brudnym paznokciem
nakreślone przemijanie

Szklane oczy wypalone ciągłym żalem,
Krwawe pogo, niewinnym balem
Zmarnowałam świt jak co dzień nad ranem. [...]

Nieprzytomnie, w pościeli składam hołd wskazówkom zegara.
Za to, że pędzą na pomoc.
Miał być spokój na amen.
Miała być niezależność, wolność,
skrzydlaty fundament.
W łożu kokon pająka,
o ośmiu wyśnionych nogach
o jadzie odpornym na prąd.
W modlitewnym uniesieniu przeklinam Boga -
Mój gorszy Boże ...
Mój chory aniele ...
Ocalcie mnie obaj.
Z zatrutą krwią, jak grzeszny Jezus.
Miało nie być nic,
Tymczasem w tym całym chaosie nicości coś jednak ocalało.
Z sentymentu dla oddechu.

Mnóstwo maleńkich, białych kwiatów na pożegnalnym zgromadzeniu.
Jestem naćpana ...

Powiem Ci, mój aniele
Jak mi trudno odczuwać,
Jak słodki oddech wymyka się z mych ust
niespodziewanie, egoistycznie
Nie potrafię cieszyć się jak delikatnie ścieli wnętrze starych płuc
Znienawidzony dotyk obłudy znów gwałci serce
Ból z piskiem zanika
głośno, jak dźwięczy pająk liźnięty ogniem
Wtapiają się we mnie te słowa potworne,
Wyśpiewane z burzą szyderczości
Tętem kroków próbuje zmierzać ku wolności
Jak najdalej od życia bezczelności
Nadal we mnie zanik złości i upragnionej wrażliwości
Powiem Ci, [...]

Jestem Bogiem w samym sobie
Jestem człowiekiem,
Moje oczy mają mistyczne zabarwienie,
Jestem tym, kim nie chce być lecz nie mam wyboru.
Chcę być zbawcą
Więc dobry Jezu zejdź z tego krzyża
A ja wyskrobie twoje imię i wyryje swoje
Każdy chciałby tak umrzeć
a mi jest wszystko jedno
Poświęcę ciało bo duszy nie mam,
Jestem człowiekiem
Jestem Bogiem w samym sobie.

Powieki pochwyciły twe piękne oczy
I zatruwają je ciemnością
Słodki oddech uleciał w przestrzeń
Na którą mówi się, że jest nicością
Twoje nieposłuszne usta
Poruszają się w błagalne słowa
Ale coś tłumi dźwięk - Taka pusta mowa
Ciężkie ciało zgwałcone podłym grzechem
Głupim śmiechem najwyraźniej bliscy zakrywają ból
Odpocznij najdroższy,a ja zaśpiewam ci requiem dla snu.