Coraz więcej męskiego pisania to tak naprawdę "żeńska energia". Anima, która wiedzie rękę piszącego, by kreślić kolejne z tych pięknych uczuć, które nigdy tak naprawdę nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości dlatego głównie, iż rzeczywistość to krzywe zwierciadło lub pęknięte lustro, a cokolwiek w tym świecie jest bez skazy, to najczęściej li tylko kłamstwo lub manipulacja. Jednak anima, która wiedze dłoń piszącego teraz już po klawiaturze, by mógł kreślić te czułe słówka, to nic innego, jak [...]

Umrzeć w skorupie własnego istnienia, w pęknięciach utraconego czasu; zaciskam zęby, by po chwili rozluźnić szczękę, moja uwaga podąża za oddechem, napięciu mięśni brzucha, psychicznym podłożu tego zjawiska. Przestaję istnieć w określonej formie; pozwalam, by przywiązanie opadło, jak opadają liście, stoję nagi - pomyśleć można brzydki i szorstki - w trakcie procesu jakakolwiek estetyka to myślenie nerwicowe, zbędna presja i wypaczenie. W końcu rozpościeram skrzydła, wiatr, który od zawsze wieje mi w twarz jest [...]

W zasadzie to każdy człowiek żyje tak, jak chce, mało ludzi jednak zdaje sobie z tego sprawę.

Osobowość wgryza się w ciało i czasem to jest ten ból istnienia.

Dopóki nie zrozumiesz, czemu poświęcasz tak wiele myśli, na czym skupiasz uwagę, bardzo możliwe, iż będziesz niczym więcej, jak tylko ofiarą (własnego umysłu)

Zdaję się, iż nieustannie balansuję pomiędzy marazmem życia i jego ulotnym, zdmuchliwym charakterem, a megalomanią własnego istnienia, którą traktuję jak ostoję, opokę, skałę. Ja mały człowiek, który własnym wyobrażeniom próbuje dorosnąć chociażby do pięt.

Trwam nieustannie pomiędzy pogardą względem materialistycznego świata, a fizycznym pędem do bycia, władzy, posiadania. W każdym pomiędzy szukam skrawka duszy, aspektu świadomości, dzięki którem to, co nazywam zbytkiem, takim pozostanie w zasięgu ręki, [...]

W świecie, w którym mężczyźni zaczynają mówić o tym, iż są dyskryminowani, powinni najpierw zastanowić się, dlaczego samych siebie dyskredytują.

Mówi się o tym, jak "zła" jest nienawiść, jest to jednak pierwotne, silne, integrujące uczucie, które dotyka człowieka głęboko i dotkliwie. Finalnie jest to jednak narzędzie, jak każde inne wrażenie psychiczne, czy emocjonalne doznanie, dzikie jak dzikie są zwierzęta, pierwotne i nieokiełznane jak natura sama w sobie wraz z burzą, sztormem, ulewą, śnieżycą. To jeden z tych stanów, w którym ukryta jest faktyczna determinacja, chęć działania, motywacja, poczucie siły, wyższości, dominacji. Wszystko to, co w kulturze ofiar jest złe, finalnie jednak stanowi podwaliny naszego jestestwa. Nienawiść jest czymś, czego człowiek nie może się wyprzeć, jak nie może wyprzeć się ciała, dlatego poziom frustracji nieustannie rośnie. W kulturze fałszywej miłości, równości, sprawiedliwości, nienawiść jest głosem prawdy. Luzie długo nie będą w stanie pojąć mentalnych konsekwencji swojego działania. Mrok, który teraz nad nami wisi, jest mrokiem wyzwolenia, przez który przejdą nieliczni. Silni. Gotowi walczyć. Ludzie w faktycznej, zdrowe, świadomej relacji z naturą o własnym jestestwem.