W życiu nie chodzi o zwycięstwa i porażki, chodzi o to jak kształtują nasze charaktery i czy pod ich wpływem pozostajemy niezmienni.

Kochać, nie kochać...
Co by nie wybrać, cierpienie obiecane.
Kochać to męka,
Być czyimś na wieki, nie mając go wcale.
Nie kochać - udręka,
Uczucia u innych, jedynie widziane.

Nie mogę tak dalej, chyba chcę uciec,
zapomnieć, zacząć od nowa.
Coś mnie powstrzymuje, niby nic, a
jednak wszystko.
Mimo to odważę się, ucieknę.
Wyruszam przed siebie, nieważne
dokąd.
Moja twarz to maleńkie pole bitwy dla
prześcigających się uczuć.
Dominuje ogrom bólu i smutku,
zdecydowanie przygniatający małe
iskierki nadziei w to, że ucieczka jest
słuszna.
Chwilową radość wywołaną pięknymi
wspomnieniami, natychmiast
przesłania rozczarowanie i żal, że
teraz to już tylko wspomnienia, które
są w mojej głowie, nikt ich nie ożywi.
Oczy pełne cierpienia, wypatrujące
szczęścia, przesycone świadomością o
niepowodzeniu.
Mimo to wypatrują...
I jeszcze ten uśmiech.
Ironiczny, bolesny, z dozą nadziei w
lepsze jutro, topioną w spływających
łzach...

Smucę się, widząc Jej smutek,
Cierpię, widząc Jej cierpienie,
Żałuję, widząc Jej rozczarowanie,
Płaczę, widząc Jej łzy,
Umieram, widząc Jej...szczęście.