My ludzie, zawsze do czegoś dążymy. Mamy cele, marzenia. Czujemy że możemy wygrać, być najlepsi. A potem zawód. Cholerna flustracja. Bo ile razy można przegrywać? Ile razy może nam coś w życiu nie wyjść? Raz, dwa, nawet trzy, ale nie cały czas. Cokolwiek byśmy robili, czegokolwiek nie robili to i tak jesteśmy na dnie. Pogrążamy się tylko bardziej i bardziej, tracąc nadzieję na lepsze jutro. Więc czy możemy jeszcze wierzyć że będzie lepiej?

Pragnę
być dobrym człowiekiem
Sprawiedliwość nieść przed sobą
miłym uśmiechem
witać twarze

Choć czasami
egoizmem chcę mieć pomalowane oczy
i iść
ścieżką prostą
bez granic

Chcę umieć kłamać
nieszczerą być wobec świata
ale nie chcę zarazem
być taka jak wszyscy

Każdym pocałunkiem zabierasz mi
- część mnie.
I moje serce
rozkradane przez Ciebie,
zamiast się kurczyć
- ciągle jest większe.

Moja dusza jest błyszczącą gwiazdą płynących łez.
Co odkryje drżąca rozpacz dotykając tajemnicy?