Nie wiemy kim jesteśmy,
porywa nas czarna dziura,
bezapelacyjne nadanie jej cech człowieczego uzurpatora,
wysysa z nas i pochłania wszystko, co dotąd było nam ludzkie.
Chyba chce przejąć nasze pozytywne cechy,
chce stać się tym, czym nigdy nie miała okazji się stać,
jest wroga, by za chwilę nauczyć się być dobrą.
Chce przekazać nam naukę jakiej do tej pory nie otrzymaliśmy,
chce nauczyć nas dobrze wykorzystywać życie,
chce rozsiać nasiona złotej osobowości...
to czarna dziura w nas samych,
to ta, którą karmimy pogardą, złem, alkoholem i używkami,
ta o której zapominamy, która opada na dno jak rzucony ciężki kamień na środku morza...
Spada coraz głębiej i leży tam z nadzieję, że kiedyś ktoś go znajdzie i ułoży w swojej kolekcji na półce.

Chyba najlepszym sposobem na zmianę wszystkiego jest opuszczenie swojej przytulnej jaskinii i ruszenie na poznanie świata. To się opłaca...naprawdę. Można tak wiele zyskać, a w najgorszym wypadku stracić - i to wcale nie będzie złe. Problemem jest nasza zdolność do znajdywania i rozdrabiania problemów na milion części, bądź w ogóle ich tworzenia. Ja mam usprawiedliwienie - moje"wnętrze" po prostu to robi...nie uzgadnia tego ze mną, a kiedy do tego dochodzi...pozostaję bezkonfliktowa.

Znaleźć, połechtać uczucia, poczuć, osadzić... mieć i żyć. Po co szukać dalej? Niech to nie milknie, niech nie staje się chwilą kiedy cisza jest głośniejsza od krzyku, ciszą, którą wypełnia nieuzasadniona próżnia. To wszystko może owocować, trwać dalej...wynikiem będziemy zaskoczeni, choć tak naprawdę będziemy go znali. Nic nie tracisz...czyste ryzyko...które może się opłacić pod wieloma względami. Masz odwagę stąpać po kruchym lodzie na co dzień, spróbuj i teraz