Odnalazłam go, pośród ludzkich cieni.
Kiedy go całuję, wszystkie zegary stają w miejscu.
Niebo zatacza koło.
Gwiazdy spadają jak śnieg.
A moje serce śpiewa.
Czy to zakochanie?

pogrążając się we własnej przestrzeni
myśląc o różnych sprawach
pragnąc w cieniach rzucanych przez drzewa
dostrzec promyczek nadziei

mimowolnie wśród ciemnej nocy
składam ręce jak do modlitwy
wypowiadając bezgłośnie słowa
dziwnej tej pieśni błagań

moja dusza ulatuje z wiatrem
miesza się ze śniegiem i lodem
przenika chmury ze świstem
chcąc trafić do celu ...

i wpada w bezkresną pustkę
napotykając na ścianę smutku
na której krew miesza się z płaczem
tworząc mozaikę wszystkich ludzkich istnień

pragnących usłyszeć głos Boga

po tylu mroźnych zimowych dniach
przez chmury przebiło się złote słońce
wiatr przenika nas jeszcze powiewem zimy
ale w moim sercu już kwitną hiacynty
tak wonne , piękne i wdzięczne
jak Twoje oczy gdy patrzysz na mnie ...