Kiedy w mało znanym obcym języku, nie potrafisz opowiedzieć przeszłości ani mówić o przyszłości, powoli stają się nieistotne. Zachodzą mgłą, znikają. Nie zaprzątają głowy. Wystarczy przecież, że podasz herbatę, miód, kanapki. Zaczynasz się w tej chwili i w tej samej kończysz.

Tego dnia kiedy Helisa wyszła do sklepu spostrzegła, że świat wygląda inaczej. W drzwiach bramy minęła ją sąsiadka z twarzą krowy. Przechodnie na ulicy uśmiechali się, lub patrzyli obojętnie gdzieś w dal, jak krowy. Weszła do pralni aby odebrać płaszcz, za ladą krowa skasowała pieniądze i przyniosła wyczyszczone palto. Na rogu ulicy stały i mieliły pyskiem dwie krowy. Weszła do znajomego sklepu, myśląc, że może tutaj będzie normalnie. Jednak nie, w kolejce krowy przestępowały z nogi na nogę, oganiały ogonem [...]

Helisa docierała czasem do takich dni, albo raczej wieczorów, kiedy całą swoją istotą pragnęła się zwrócić. Zwrócić w całości. Jak zwraca się list do nadawcy, który pomylił adres na kopercie. Zwrócić jak nietrafiony prezent. Jak samochód po jeździe próbnej. Jak falsyfikat.

Helisa była dziewczyną na pozór nie wyróżniającą się niczym szczególnym. Zwykłe, pospolite ubranie, brak makijażu, włosy swobodnie opadające na ramiona, żadna wyszukana czy pracochłonna fryzura, uroda nie przyciągająca uwagi. Być może różniła się od innych tylko tym, że nie rozpoczynała dnia od spojrzenia w lustro, czy zaparzenia kawy. Pierwszą myślą po przebudzeniu było to jak naiwną istotą była wczoraj. Kiedy taka myśl nie pojawiała się, znaczyło, że dziś jest tak samo naiwna jak poprzedniego dnia. Był to sygnał ostrzegawczy. Zatrzymała się, zadowoliła namiastką. Wiadomość od siebie, ta najważniejsza do sprawdzenia.

Drugą rzeczą, istotniejszą niż rozczesanie włosów, było wyrażenie niepisanej, ale świadomej zgody na udział w filmie oraz granie roli jaka jej przypadła. Był ktoś kto nazywał ją mamą. Był ktoś do kogo sama się tak zwracała. Było wiele innych osób w swoich rolach. Życie toczyło się na dwóch poziomach, na planie filmowym i w domu - u siebie, w sobie.

- Dlaczego jesteś smutna? - zapytał chłopak.
Dziewczyna siedząca obok na nadmorskiej plaży umiosła głowę i spojrzała zaskoczona. W pierwszym odruchu chciała wstać i odejść. Nie reagowała już słowami na takie pytania, wciąż jednak zaskakiwało ją, że ludzie szukają potwierdzenia swoich nie wiadomo na czym opartych obserwacji. Milczała.
- Dlaczego nie odpowiadasz, jest aż tak źle? - zatroskał się jeszcze bardziej.
Po dłuższej chwili namysłu, być może aby zatrzymać lawinę, czy kulę śnieżną jego domysłów, powoli powiedziała - Niewłaściwie sformułowane pytanie sprawia, że wypowiedź nie jest pytaniem. Nie ma więc na co odpowiadać.
- Nie pomagasz mi.
- Nie wiem, nic nie mówisz, że potrzebujesz pomocy.
- Przy tobie mam właściwie formułować pytania?
- Dobrze to robić zawsze.
- To jak powinno brzmieć prawidłowo zadane pytanie, według pani profesor? - ironizował.
- Nie powinno go być.
- Heh.
Spakował rozłożone na piasku rzeczy do podręcznego plecaka, wstał i odszedł w swoją stronę.

Patrząc w nurt wartkiej rzeki, trudno było jej utrzymać wzrok nieruchomo. Spojrzenie uczepiwszy się bałwana fali podążało za nim bezwiednie, jakby ciągnęła je jakaś niewidzialna nitka. Obserwowała kotłującą się wodę, a jej punkt to pojawiał się na grzbiecie to znikał w spienionym zagłębieniu. Co jakiś czas przenosiła wzrok ponownie do miejsca dokładnie na wprost niej. Miała wrażenie, że kręci głową, zwraca ją powoli w lewo, potem szybko na powrót w prawo, ale w rzeczywistości były to tylko ledwo zauważalne [...]