Ciemno...
Wiatr nocne chmury sprowadził.

Zimno...
Czuje ciepło Twoich rąk.

Cicho...
Jakby szept Twój słowa zgładził.

Wiosna...
Rozkwitł już ostatni pąk.

Szumi...
Drzewa chylą się ku ziemi.

Płaczesz?
Żal wypełnia duszę Twą.

Widzisz?
Choć jest ciemno nie ma cieni.

Poczuj...
Anioł spadł w dzisiejszą Noc...

< znajomy pokój, łóżko... mężczyzna ubrany w sweter siedzi na jego krawędzi. W jego głowie dźwięczy głos, znajomy ciepły głos. >

M - Mężczyzna
G - Głos

M: - Nie rozumiem, nie potrafie zrozumieć jak i dlaczego?
G: - ...Poczuj...
M: - Nie! Nie potrafie, nie mogę, nie chcę! Dlaczego?

G: - Widzisz?
M: - Jedynie ciemność...

G: - Płaczesz?
M: - Nie! Ocieram łzy...

G: - Szumi...
M: - Co do tego to mam pewność...

G: - ...Wiosna...
M: - Może już za kilka dni...

G: - Cicho...
M: - W ciszy mam zrozumieć jedność?

G: - ...Zimno...
M: - Tak... padało... Zimno mi...

G: - ...Ciemno...

M: - Wiem! Ide spać...

G: - ...
M: - Dziś przeżyłem coś co mam zamiar zrozumieć za kilka dni...

G: - Ciemno...
M: - ...Pomożesz mi?
G: - ...

... Było ciemno, mam nadzieję zrozumieć to za kilka dni... wokół mojej lewej ręki zobaczyłem kilka bladych ogników... były coraz wyżej, kiedy spojrzałem się na kieszeń mojej marynarki w okolicy serca dostrzegłem maly jasny punkcik. Może jutro to zrozumiem? Może Ty mi w tym pomozesz? Od tamtej pory moje serce jest jakby... przyćmione blaskiem tak bliskiego światła...

C.D.N.

Stara fotografia w ramce
cicho opowiada
o chwilach, które dawno minęły
Stara fotografia w ramce
cicho opowiada
o chwilach, które nadejdą...

Oblekłem w słowa to co było, to co jest i to co nastąpi.
Mówisz, że długo się nie odzywałem, to kłamstwo.
Przecież pisałem do Ciebie codziennie.

- Dlaczego więc nie dostałam żadnego listu?

Najpiękniejsze są listy nie wysłane.

- Pisałeś listy lecz nie miałeś odwagi ich wysłać? Bardzo były piękne?

Najpiękniejsze są listy nie napisane.

- Znów filozofujesz, nienawidzę tego!
Starasz się objąć ten świat, ale ja nie mam na to odwagi.
Nie pojmuje co mówisz, tak nie może być.
Dlaczego tu jest tak ciemno?

Stare, nikomu niepotrzebne okna
Nucą cichą piosenkę
O tajemnicy światła.

- Opłakujesz światło, kiedy [...]

Zapadam się...
Ciepły niebyt ogarnia skronie...
Zapadam się...
W potoku myśli i snów tonę...

Tam gdzie nie dociera światło, tam gdzie nie ma nawet mroku
Zapadam się...
Powoli sunę - schodek po schodku, krok po kroku

Jesteś i Cię nie ma, sam nie wiem dlaczego
Przychodzisz, odchodzisz jak zachód i wschód.
Serce mi pęka, choć nie robisz nic złego
Zapadam się, teraz czuję tylko chłód.

Wiesz, że czegoś się nauczyłem?
Czym jest dla mnie miłość prawdziwa.
Przez to, że w spadaniu żyłem
Wszystko rozumiem, wszystko odkrywam

Zapadam się...

Wystarczy, że późną nocą, resztką sił mi powiesz :
-Przyjdź do mnie bo boję się zasnąć.

Godzinę potem ode mnie się dowiesz,
co musiałem zrobić, żeby drzwiami nie trzasnąć.

Co? Ja chyba śnię
Jest cicho a i tak słyszę Cię.

Głęboki oddech i chwile dwie...
Byłaś tak blisko - Tuż obok mnie...

Teraz kątem oka, dostrzegam ukryte
Sztuczne uśmiechy, ciepłe słowa.
Uczucia jak w kamień, w twarz wryte
Serce otacza pokrywa lodowa.

Zapadam się...

Nie chcę wracać bo to boli.
Zapadam się, powoli.

Wszędzie jest pustka, tak trudna i dziwna
Trochę znajoma, ciemność masywna...

Niby zdrowy, lecz to kłamstwo.
Nadal jestem chory, potrzebny mi tlen

Pustkę wypełniasz to chyba sen...
Uderz najmocniej! Czy ja śnię...?

No nie...

Przecież...

Zapadam się...

Problem - jest jej jedynym przyjacielem.
Codziennie stara się ją odwiedzać.
Ona, nie może dać mu za wiele.
On, ciągle stara się ją wyprzedzać.

Mówi, że pora stąd uciekać.
Że to już! Najwyższy czas.
Ale ona chce jeszcze zwlekać.
Otwiera okno, zakręca gaz.

I gdyby teraz miała skrzydła
Natychmiast stąd by odleciała.
Ta rzeczywistość już jej zbrzydła
Skrzydła? Kiedyś sobie doczepiała.

Udając, że jest pięknym motylem.
Przed starym lustrem ponuro stała.
Spadały krople, mijały chwile.
Pukał jej przyjaciel, znowu płakała.

Zielony groszek sypała na talerz.
Do ręki dawała widelec i nóż.
Uważaj!- mówiła- tylko się nie skalecz!
Ścierając z ust, zaległy kurz.

Znów patrzę przez okno, trzymając bilet.
Chciałbym tam wejść i powiedzieć że:
"Przyjaciel musi wyjechać, na długą chwilę.
Przyniosłem skrzydła, lecisz czy nie?"

Lecz zamknęła okno, drzwi też zamknięte.
Na polach szukałem kamienia, żeby szyby stłuc.
W środku przyjaciel, trzymał ją za ręke.
Ona płakała, w jego kieszeni - błyszczał klucz...