Przyglądamy się,
cierpieniu innych ludzi.
Cicho się modląc.

Ta, której oczy,
nocą szkarłatnie błyszczą,
odchodzi cicho.

Nie czuję pustki, co
dawniej mnie gnębiła.

Nie czuję tej pokusy, co
wczoraj jeszcze była.

Nie boje się ciemności, co
z niej wyszła zjawa.

Ty patrzysz widzisz pustkę,
a ja nie jestem sama.

Przyjrzyj mi się dobrze,
przynoszę Ci nowiny.

Zrób jak mówię, proszę,
bo będą mnie gnębiły.

Dwie modlitwy rano,
za duszę co się błąka.

Jedną o przebaczenie,
za samobójcze śmierci.

Kazałam spłonąć duszy,
czy mnie posłuchała?
Kazałam sercu odejść,
lecz przy mnie zostało.

Broczyłam we krwi gęstej,
próbując siebie zabić.
Niszczyłam od środka,
próbując śmierć przyganić.

Lecz mi się nie udało,
jak zwykle pozostałam.
Kim jestem, będę byłam
nigdy nie zapomniałam.

Nieudacznikiem życia,
kapłanką Pani Słowa,
poczętą by mordować.