Kiedyś myślałam, że tylko ja cierpię, że ja cierpię najbardziej i że tylko ja potrafię tak mocno, romantycznie, poetycko kochać, tak trzymać kogoś za rękę i tak komuś patrzeć z rozmiłowaniem w oczy. Że tylko ja potrafię tak błagać spojrzeniem o słowa, o przytulenie.
Takich kobiet jest tak dużo na tej ziemi i to jest tak dramatyczne, że tyle osób jest nieszczęśliwych, że tyle osób nie znalazło sobie miejsca na świecie przy człowieku, który by je kochał i szanował.

Pachnie tu jabłkami. Jest ciepło, są żółte ściany, śpi kot. Tu jest dom.
A ty kręcisz mi się w głowie i dręczą mnie myśli na poduszce.
Krążę między twoim gorącym oddechem, a zachłannym spojrzeniem.
Mój inny dom. Chociaż tylko troszkę ciebie we mnie.

Zatem znowu wracam do Niego.
Wracam powoli, bez ostrych emocji, bez silnych uniesień.
Ciągle się boję i ciągle balansujemy na granicy nieporozumienia. Nagle odkrywam, że nie zawsze się rozumiemy.
Co chwilę chcę uciec...

I znowu okrywam się kocem, oplatam muzyką, chowam zachłanne oczy pod powiekami, żeby więcej nie pragnąć tego, co nie moje.

Przecież wiem, czego tak naprawdę chcę... ?

Całkiem dyskretnie ciężko oddycham. Chcę porwać te palce, zabrać dla siebie... Spojrzeć znowu w te oczy, które nie należą do mnie, a które chciały mnie zabrać dla siebie.

Mistrzyni pewności w uczuciach: nie przegrała, jeszcze walczy o to, co prawdziwe..