Kochasz mnie,
lecz gdy patrzy ona
jestem niekochana,
niezauważona.

Tęsknisz do mnie,
wyglądasz przez szyby,
lecz gdy ona obok,
Ty tęsknisz na niby.

Czekasz,
aż przyjdę do Ciebie,
zabiorę cię od niej
i wezmę do siebie.

Tkwisz tak
w swoim zakłamaniu,
lecz gdy ona spojrzy
toniesz w zakochaniu...

Załóż ten cholerny pancerz…
Załóż go ponownie.
Zakładaj go każdego dnia, gdy tylko się obudzisz, otworzysz oczy.
Zakładaj go po każdej nocy.

Najłatwiej tak, ubierać zbroję i kroczyć dumnie.
Kroczyć pomiędzy złem, bólem, żalem, strachem.
Kroczyć pomiędzy ludźmi, tak stabilnie i pewnie.
Kroczyć z dala od emocji.
Prawdziwy rycerz ma też hełm- więc włożysz swoją kamienną twarz.

Będziesz to nosić, aż do nocy…

Wtedy zdejmiesz ciężki pancerz, ściągając hełm kąciki ust opadną.
Wrócą wszystkie emocje.
Pomyślisz o mnie, zatęsknisz.
Pomyślisz o wszystkim, co Ci ciąży.
Zamilkniesz, zaśniesz.
Obudzisz się rano…

… Założysz pancerz.
I tak zostanie- bo jednak w zbroi jest lżej niż bez.

Jestem śladem stóp na piasku Twojego życia.
Świeżo po tym jak przejdę po brzegu Twojej fantazji jestem tak wyraźna, widoczna, uchwytna...
Czasami zmywają mnie fale oceanu jawy... Boję się, że poziom wody podniesie się tak wysoko, że nie będę już mogła przejść się po brzegu...