Czasem staję pod ścianą
i wiem
że muszę ją przejść
czasem sięgam po szczyt
który chciałbym zdobyć
i kiedy jest tak
jak powinno być
serce przestaje miarowo bić
a ręce opadają z sił

zatrzymuje się czas
jakby prosił
żebym się wreszcie odnalazł
w kimś.

Zbyt wiele dróg
zawiłych ścieżek
i pustych rąk
zbyt wiele zimnej bliskości
milczenia przy stole
i ucieczek w marzenia
zbyt wiele wszystkiego
co nijakie nieważne
na otwarcie oczu
by ująć ciepło własnego serca.

W porcie stoi stary dźwig
ładuje szczęście
na czyjeś barki
rozsypuje niezdarnie
ludzi tłum
a ja patrzę przez okno
i ręce mam puste

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność

narysowałem na szybie miłość
I chciwie patrzyłem
jak marzła z bezdomnym kotem

wiosną śmiała się do słońca
latem opalała piegi

a potem...
potem na chwilę odwróciłem głowę
wtedy
zmyła się z deszczem