Mam serce gorące!
Mam serce kochające!
Mam serce podpisane.
Na zamówienie wyprodukowane.

Masz ręce wymagające!
Masz usta kapryszące!
Serce kiedyś zamówiłeś.
A dziś się rozmyśliłeś.

Mam serce gorące!
Mam serce kochające!
Mam serce odrzucone.
Więc może być wyrzucone.

Masz oczy niezaspokojone!
Masz marzenia niespełnione!
Więc się rozmyśliłeś.
Po moje serce wróciłeś.

Miałam serce gorące!
Miałam serce kochające!
Cierpliwie na Ciebie czekało.
Lecz wyrzuciłam bo od łez zardzewiało.

Oddechem otulam twe nagie ciało,
morze pieszczot gwałtownie wezbrało.
Wylewa się leniwie na twe usta i szyje,
rozkosz u stup naszych się wije.
Całuję cię głodnym spojrzeniem,
karmiąc się twym westchnieniem.
Tej nocy dobijesz do lądu nieznanego,
przez burzę zmysłów Oceanu Wielkiego.
Schodząc na ląd z duszą na ramieniu,
smakować będziesz dreszczy w upojeniu.
A ja będę twoją ziemią obiecaną,
przez Boga dla ciebie wybraną.
Stąpając boso po moim wzruszeniu,
wiecznością zachłyśniemy się w milczeniu.
Słońce nieśmiało na wschodzie nam wróży,
nieunikniony kres nocy, koniec podróży.
Na twarzach szczęście wciąż nam wykwita.
Ty jesteś odkrywcą, ja lądem
… zostałam zdobyta.

W korycie żył, tętniących życiem
Przepojonym rytmicznym serca biciem
We wnętrzu tej świątyni życia
Eksponatów gotowych do odkrycia
W epicentrum ludzkiego istnienia
Skrywającego kotłujące się marzenia
Irracjonalnie przecząc wszelkiej logice
Odległe od rzeczywistości bliższe mistyce
Istnieje cmentarz z krwi i kości
Oscylujący na granicy smutku a złości
Na żyznym brzegu serca rozpostarty
Otoczony murem z furtką – otwarty
W dni poświęcone rozpamiętywaniu
Splecione czasem, oddane gmeraniu
W takie właśnie leniwe godziny
Płynące przez życia szczeliny
Spaceruje dusza między mogiłami
Tkliwie obcując z ciszą i łzami
Zapala znicz – podpalając ciemność
Zamieniając śmierć w bezimienność

Nie Twoje! Nie moje! Niczyje!
Nie chodzi! Nie frunie! Tylko się wije!
Do stóp! Do nóg! Jak do świętości!
Upada! Całuje! Żebrze litości!
Kuli się! Pod nogami poniewiera!
Skamle! Płacze! Umiera...
Podeptaj je! Wyrzuć! Sponiewieraj!
Chcesz oddać-oddaj! Chcesz wziąć-zabieraj!
Złośliwie! Z pogardą! Obojętnie!
Z twarzą grobową! Beznamiętnie!
Z krzykiem! Z płaczem! Z uśmiechem!
Twoim zadośćuczynieniem. Moim grzechem!
Do stóp! Do nóg! Jak do świętości!
Z tęsknoty! Z żalu! Z miłości!
Nie Twoje! Nie moje! Niczyje!
Serce pod nogami Twymi się wije...

Pod moją powieką życie beztrosko się toczy,
Wyizolowany świat oglądam przez zamknięte oczy.
Oczy zamknięte, tylko wtedy widzieć zdołam
Świat mój barwny do którego wołam:
„Ukołysz mą duszę, utul marzenia
Bym wzniosła się w niebiosa rozpieszczenia”
Gdy oczy otwieram uderza w źrenice,
Fikcja obłudna, przebiegłe lisice.
Czarna smoła z telewizora wycieka,
Mgła dymu gryzącego z radia ucieka.
I dusi me serce uporczywie
Gnijąc na oczach obrzydliwie.
Ktoś szepcze mi do ucha cichutko,
Wlewając w serce ułudę [...]

Niebo dniem już zmęczone
Zamknęło powieki znużone
Ciemność jak atrament wylała
Kartki świata pozalewała
Lampy na niebie się zaświeciły
Aniołom drogę na ziemię oświetliły
Niebo od zamieszania aż zagrzmiało
Miliony Aniołów z nieba wyleciało
Rozpierzchli się we wszystkie strony
Każdy do wyznaczonej osoby prowadzony
A trzeba wiedzieć że cisza w nocy panuje [...]

Postradałam zmysły w słodkiej godzinie
Czas zamarł w bezruchu- już nie płynie
Myśli moje-wielobarwne motyle
Trzepocząc odlatują co chwile
Miłość z piersi mi się wyrywa
Dam jej skrzydła niech będzie szczęśliwa
Wyfruwa łagodnie z serca mego
W którym dorastała od małego
Jak pisklę, które nabrawszy odwagi
Wysunięte na krawędź nie utrzymuje równowagi
I spadając skrzydła rozpościera
Wtem wzlatuje w niebo- nie umiera!
Tak moja miłość z serca wylatuje
Po niebie beztrosko szybuje
Ciebie szuka! Ciebie tylko miłuje!
Pod twym oknem co dzień przelatuje
Budzi Cię miłosnym świergotaniem…
Prosi błagalnym ćwierkaniem..
A ty rzucasz jej okruchy suchego chleba
I mówisz by leciała do nieba…
A ona okruchami nadziei żyje
Że zamkniesz ją w klatce i nadasz jej imię.