Happygirl

W korycie żył, tętniących życiem
Przepojonym rytmicznym serca biciem
We wnętrzu tej świątyni życia
Eksponatów gotowych do odkrycia
W epicentrum ludzkiego istnienia
Skrywającego kotłujące się marzenia
Irracjonalnie przecząc wszelkiej logice
Odległe od rzeczywistości bliższe mistyce
Istnieje cmentarz z krwi i kości
Oscylujący na granicy smutku a złości
Na żyznym brzegu serca rozpostarty
Otoczony murem z furtką – otwarty
W dni poświęcone rozpamiętywaniu
Splecione czasem, oddane gmeraniu
W takie właśnie leniwe godziny
Płynące przez życia szczeliny
Spaceruje dusza między mogiłami
Tkliwie obcując z ciszą i łzami
Zapala znicz – podpalając ciemność
Zamieniając śmierć w bezimienność

Nie Twoje! Nie moje! Niczyje!
Nie chodzi! Nie frunie! Tylko się wije!
Do stóp! Do nóg! Jak do świętości!
Upada! Całuje! Żebrze litości!
Kuli się! Pod nogami poniewiera!
Skamle! Płacze! Umiera...
Podeptaj je! Wyrzuć! Sponiewieraj!
Chcesz oddać-oddaj! Chcesz wziąć-zabieraj!
Złośliwie! Z pogardą! Obojętnie!
Z twarzą grobową! Beznamiętnie!
Z krzykiem! Z płaczem! Z uśmiechem!
Twoim zadośćuczynieniem. Moim grzechem!
Do stóp! Do nóg! Jak do świętości!
Z tęsknoty! Z żalu! Z miłości!
Nie Twoje! Nie moje! Niczyje!
Serce pod nogami Twymi się wije...

Pod moją powieką życie beztrosko się toczy,
Wyizolowany świat oglądam przez zamknięte oczy.
Oczy zamknięte, tylko wtedy widzieć zdołam
Świat mój barwny do którego wołam:
„Ukołysz mą duszę, utul marzenia
Bym wzniosła się w niebiosa rozpieszczenia”
Gdy oczy otwieram uderza w źrenice,
Fikcja obłudna, przebiegłe lisice.
Czarna smoła z telewizora wycieka,
Mgła dymu gryzącego z radia ucieka.
I dusi me serce uporczywie
Gnijąc na oczach obrzydliwie.
Ktoś szepcze mi do ucha cichutko,
Wlewając w serce ułudę [...]

Niebo dniem już zmęczone
Zamknęło powieki znużone
Ciemność jak atrament wylała
Kartki świata pozalewała
Lampy na niebie się zaświeciły
Aniołom drogę na ziemię oświetliły
Niebo od zamieszania aż zagrzmiało
Miliony Aniołów z nieba wyleciało
Rozpierzchli się we wszystkie strony
Każdy do wyznaczonej osoby prowadzony
A trzeba wiedzieć że cisza w nocy panuje [...]

Postradałam zmysły w słodkiej godzinie
Czas zamarł w bezruchu- już nie płynie
Myśli moje-wielobarwne motyle
Trzepocząc odlatują co chwile
Miłość z piersi mi się wyrywa
Dam jej skrzydła niech będzie szczęśliwa
Wyfruwa łagodnie z serca mego
W którym dorastała od małego
Jak pisklę, które nabrawszy odwagi
Wysunięte na krawędź nie utrzymuje równowagi
I spadając skrzydła rozpościera
Wtem wzlatuje w niebo- nie umiera!
Tak moja miłość z serca wylatuje
Po niebie beztrosko szybuje
Ciebie szuka! Ciebie tylko miłuje!
Pod twym oknem co dzień przelatuje
Budzi Cię miłosnym świergotaniem…
Prosi błagalnym ćwierkaniem..
A ty rzucasz jej okruchy suchego chleba
I mówisz by leciała do nieba…
A ona okruchami nadziei żyje
Że zamkniesz ją w klatce i nadasz jej imię.

Nad turkusowym niebem
Przy stole z chlebem
Jestem przechodniem?
Nie wiem…

Nad szczerozłotą nocą
Przepojoną słodką mocą
Jestem świetlikiem?
Nie! Lunatykiem…

Pod skrzydłami radości [...]

Wyblakłym westchnieniem ku tobie
Mając jedynie grosz nadziei przy sobie
Wołam cię resztką mej nie wymowności
I biegnę za tobą w czerń niepewności
Na twarzy mej kryształy pociemniały
A włosy mi ręce i nogi splatały
Gubię cię we własnej kieszeni
W żyłach ból mój się czerwieni
Statek twój w oddali się mieni
Mnie na pokład znów nie wzięli
Rozpacz o skały twego sumienia
Roztrzaskuje resztki mego istnienia
I tylko mewa- miara naszego oddalenia
Uderza w noc strącając marzenia…

Czerń wlewa się przez otwarte powieki
Do wewnątrz- zaćmienie serca na wieki
Rysy twarzy ułożone w figury zamknięte
Włosy - kwiaty zeszłoroczne, zwiędnięte
Usta – uchylone czerwone drzwi
Rozum- skulony w kąciku śpi
Brzuch – polana z konwaliami
Oczy – okna z zasłonami
Piersi – więzienie dla serca
Serce – zamknięty morderca
Ręce – wstążki na wietrze
Nogi – noże rozcinające powietrze
Dusza – „ bel canto fortepianu”
Wygrywane melodyjnie Panu…