Prolog

Onerva stała w ciemności pośród drzew. Zachodzące słońce nie dosięgało już jej wśród konarów sosen i świerków. Dziewczyna czekała na siostrę, Lotus, która poszła po zioło lecznicze dla matko. Onerva nie poszła razem z nią. Ona nie potrafiłaby zrobić czegoś dla chorej matki, która w dzieciństwie ją zostawiła.
Dopiero po latach odnalazł ją ojciec, Eckhart, który wiedział, że Onerva jest przeznaczona do czegoś więcej niż do świeckiego życia. Przez to dziewczyna nienawidziła matki, tak, jak matka nienawidziła jej. Nigdy nie pochwaliła ani nie przytuliła młodszej od Lotus córki. Starsza o trzy lata Lotus była piękną i mądrą dwudziestolatką. Miała długie, brązowe włosy, niebieskie oczy i uśmiech anioła, nie wyróżniała się niczym szczególnym pośród wielu pięknych dziewczyn. Włosy Onervy były [...]

A zapowiadało się tak pięknie. Ona miała już suknię, w której miała wziąć ślub, on kochał ją ponad życie i nie widział nikogo prócz niej. Wszystko szło idealnie, od dnia, w którym mieli związać się na całe życie, dzieliła ich zaledwie chwila. Tylko moment i nikt nie mógłby ich już rozdzielić...

Jednak było zbyt pięknie, by mogło być prawdziwie.

Nie bała się niczego. Śmierci, krwi, odrzucenia. Jedyną rzeczą, jaka ją przerażała, była świadomość, że w każdej chwili ktoś może ją uwięzić. Że nie będzie wolna.

....Nie wiem, czy jest jeszcze szansa na jutro, więc wszystko co zostawiam na potem, chcę zrobić teraz.

Bo potem... potem może mnie nie być.